Heimilisblaðið - 01.09.1926, Blaðsíða 2

94
HEIMILISBLAÐIÐ
og ekki leið á löngu, unz sú starfsemi þeirra
fór að bera sýnilegá ávexti, og til þess að
sneiða lijá upptalningu skal hér aðeins bent
á síðasta forgöngustarfssporið, landsspítalann,
sem nú er verið að byggja. Sennilegapi marg-
ur [u.ð eftir, er spítalavistar kann að parfn-
ast, að minnast með hlýjum huga forgöngu
peirra í þeim efnum. Letta og margt pessu
líkt lýtur mest að því að létta likamíégri
neyð. En svo koma siðbótastörfin, aðstoð í
andlegri neyð. Ekki láta konur slík mál af-
skiftalaus, pær luifa á margan liátt hlynt að,
stutt og starfað að ýmsum siðbótahreyfingum,
en pó sjaldnar fylkt sér um pau jafn pétt,
sem um hina fyrnefndu, og er pó enginn vafi
á, að takist peim par að fylkja liði, er peim
enn fyllri 'sigur vís á bæði borð.
Eitt af hinum mikilvægu siðbótastörfum, er
parfnast eindregins fylgis kvenna, yngri sem
eldri, er bindindismálið. Pað mál parf að öðl-
ast fósturbarnsréttindi meðal allra kvenna
pessa lands. Yerði pað slíkra réttinda aðnjót-
andi, er eg pess fullviss, samkvæmt peirri
atorku, er konur liafa sýnt í fórnfýsi til fóst-
urrnála sinna, að frelsun efnismanna frá eyði-
leggingu ofdrykkjunnar, er í nánd.
Áður á tímum var jiaö mikil aukaraun fyrir
göngumóðan hest, að verða að fleygja sér til
sunds yfir stórár pessa lands, til pess að kom-
ast ferða sinna fyrir sig,, og byrðina er hann
bar, en sú var bótin, að hestinum var petta
hreinsunar og lieilsubótarmeðal, en alt af
mæddi sundið hann og oft svo, að ekki mátti
á milli sjá uf’ orku hans. Nú er sem betur
fer búið að b’ úa flestar sundárnar.
Pví er a’- ni’ veg farið með áfengisár [tessa
lands. I I uggja að ópörfu eldri menn og
yngri úr ýmsum flokkum pjóðfélagsins, stafar
höfuðhætta af öllum leiðandi mönnum er kasta
sér til sunds í áfengiselfuna. Sannast par sem
oftar ummæli skáldsins okkar góða: «Hvað
höfðingjarnir hafast að, hinir ætla sér leyfist
það«. Enginn maður né kona má gleyina pví,
að höfðingjadanni pess valds, er getur beygt
og sveigt skoðanir annara, hefir samfara
mætti sínum, ríka ábyrgð — ábyrgð í þús-
und liðu.
Ef vér berum saman ástand liestsins áður
á tímum upp úr sundánum og mannsins upp
úr sundánni, er munurinn mikill. Hesturinn
skalf að vísu af kulda, en átti til góða heilsu
og hressing vísa. Maðurinn skalf líka, ekki
af kulda, heídur af óhollum ertingum, er hann
hefir orðið fyrir af ölæðisáhrifunum.
Eg óska þess, að hinir heiðruðu lesendur
athugi ásamt mér, hleypidómalaust., hvert
stefnir, ef æska Islands ekki bandar hendinni
móti drykkjuskaparástríðunni
Oss, sem nú lifum, og komin erum yfir
æskualdur, ber skylda til að íhuga hvert
stefnir á pjóðarfleytunni. Sannleiksást, mann-
úð og réttarmeðvitund verður vor tryggasti
áttaviti, svo vér, eða vorir, ekki lendum í
hafvillum. Meðan ský ekki byrgðu pær, var
þeim ólíætt. Bjartasta stjarnan, sem við eig-
um og ekkert ský má liylja, lýsir ávalt á
pessi ógleymanlegu orð Jesú: »Gæt [iú lamba
minna«. Koma mér [»á í hug börnin vor, sem
vér á deyjanda degi hljótum að afhenda
stjórnartauma pjóðarsnekkjunnar. Að undan-
skildum stéttamismun, er aðgreinir höfðingja
frá alþýðu, eins og sauði frá höfrum, en sem
fjöldi hinna lærðustu manna meðal vor lætur
sig nú litlu skifta, erum vér, konur jafnt sem
karlar, valdgæddir höfðingjar barna og brjóst-
mylkinga. Vér megum pví ekki loka eyrum
vorum fyrir þessum ábyrgðarprungnu orðum:
»llvað höfðingjarnir hafast að, hinir ætla sér
leyfist pað«.
Eg vil að lokum minna okkur karlmennina
á mátt kvenna til siðbótar og líknarstarfa og
um leið beina þeirri ósk til allra kvenna vorr-
ar kæru fósturjarðar, að pær samhuga taki
bindindismálið að sér, pá erum vér karlmenn-
irnir, sem að útrýmingu áfengisnautnar vinn-
um, í engum efa um pað, að pjóð vor verði
skjðtlega frelsuð frá böli ofdrykkjunnar, sem
oft hefir átt svo auðunnið að stimpla sitt
ægilega ó framan við gæfubraut margra elsk-
andi ástvina, foreldra, maka og' barna. Hús-
freyjur og ungfrúr íslands, minnist pess, hver
máttur yður er gefinn til að frelsa land vort
úr álögum áfengisnautnarinnar.
Siðbótainnur.