Heimilisblaðið - 01.09.1926, Qupperneq 3

HEIMILISBLAÐIÐ
95
Úr minnisbók Ástu.
Auður hjartans.
Pú vildir g'jarnan, vinur kæri,
til vegar ýmsu komið fá,
er pú ei sér á þínu færi
og pröngum fjárhag strandar á.
Pví mörgum áttu fram að fleyta
og finst pað máske ganga tregt.
Að auð pú megir öðrum veita,
per eigi sýnist hugsanlegt.
En oft pú heyrir aðra kvarta,
og óskar peim að rétta liönd,
pví, lof sé Guði, göfugt hjarta
ei geta kjör pín hriept í bönd.
En veiztu eitt? — Pú átt með réttu,
fyrst elskuríkt er hjarta pitt,
pá ótæmandi auðsuppsprsttu,
er aldrei missir gildi sitt.
Pú meðbræðrunum miðlað hefur
og margra pannig bætt úr neyð.
Pú óvitandi einatt gefur
og aúðgar sjálfan pig um leið.
Pví kærleiksorð og brosið blíða
æ ber í skauti leyndan mátt,
að efla kjarkinn, klakann píða
og kæta pá, sem eiga bágt.
Pá saman hönd og hjarta iðja
og hlýða lögum kærleikans,
mun Drottinn pig til starfs æ styðja
og strax pú öðlast blessun hans.
Pað vill svo margur »verða ríkur«,
og vel pað sumum gefast kann.
En auður hjartans engan svíkur,
pví eignin bezta verður hann.
1 kvæðinu »Guð er kærleikurc, í 11. tbJ. Heim-
ilisbl. hafa fallið burt pessi orð úr fyrra erindinu:
>>Já, pó í veröld víki flest úr lagi«.
Heimilið okkar.
Heimili er ekki hús eða bær, par sem ætt-
menn búa sarnan eða hittast, held.ur arinn,
par sem von eilífs lífs lýsir hverjum einstök-
um, skín skærara og skærara og lyftist hærra
og hærra mót himni, pví innilegra sem sam-
bandið verður milli peirra, sem búa par.
Heimilið pitt er vígið pitt í ófriðargjörnum
heimi; par hervæðir hönd konunnar mann-
inn á morgni hverjum og dregi.r úr preyt-
unni, pegar degi hallar.
Fegurð heimilisins er samræmi rining.
Vernd heimilisins er trúfest.
Gleði heimiiisins er kærleikrr
Auður heimilisins eru börnin
Meginregla heimilisins er pað, að hver sé
fús til að pjóna öðrum.
Friður heimilisins er ánægja.
Eiturpöddur heimilisins eru öfund og tor-
trygni.
Pað er Guð sjálfur, sem skapar heimilið,
sannnefnt heimili, eins og pað er hann, sem
hefir skapað himininn og jörðina.
r
Oánægjan.
Allir pekkjum við óánœgjuna — pessa upp-
dráttarsýki, sem eyðir lífsgleðinni og lífskraft-
inum. Hvar sem hún kemst inn, grefur hún
um sig; verður pá brátt lítið eftir af glöðum
kristindómi, ánægðum með lítið. — Guð frelsi
oss frá óánægjunni og árásum hennar!
En hvernig kemur hún upp? Og er öll
óánægja óréttmæt? Já og nei. Óánægjan
sprettur af pví, að óskir vorar og pað, sem
skilur milli hugsjónar vorrar og pess, sem er
í raun og veru, hlýtur og á að vekja óánægju
hjá okkur með ástand sjálfra okkar. En petta
köllum við venjulega ekki óánægju, heldur
pekkingu á oss sjálfum, iðrun og hrygð yfir
oss sjálfum. Pað er ekki eg sjálfur og gerðir
nrinar, sem í einhverju er ábótavant, heldur.
alliv aðrir og gerðir peirra.