Heimilisblaðið - 01.09.1926, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
103
miklura krafti á. hrútshöfuðið, að það steyptist til
jarðar niður. Og pó að örvum peirra rigndi yflr hann,
pá hljóp hann pó út fyrir hliðið, preif hrútshöfuðið,
hljóp með pað upp á múrinn og sýndi óvinum sín-
um sigurhróðugur. En pá var hka kraftur hans prot-
inn, pví að hann hafði inörg blæðandi sár; hraut
liann örendur niður af múrnura með járnhöfuðið í
fanginu.
Pessi lietjudáð hans vakti nýtt hugrekki hjá sam-
he'rjura hans; peir eyddu brjóstvarnir óvina sinna,
svo að hinir heiskáu Rómverjar urðu að hörfa af
hólmi. —
En peir voru nú samt ekki af baki dottnir. Begar
rökkva tók, komu peir sínum hræðilegu vígvélum á
fót aftur, og gerðu raeð peim harða hríð á múrinn,
par sem hann hafði laskast mest við fyrri árásina.
En meðan peir voru að pessu, skaut einn af mönn-
um Jósefs spjóti og særði Vespasían í hnakkann.
Pegar Rómverjar sáu, að herforinginn peirra mikli
var særður, urðu peir sem óðir, og sonur hans Títus
varð sera hugstola.
En Vespasían hraðaði sér að friða hermenn sína,
kalláði pá aftur að skyldustarfi sínu, sem á flótta
voru komnir, og hvatti pá til að hefna foringja síns.
Kvað pá við óp peirra, og peir ruddust upp á múr-
ana og slöngvuðu grjóti og skutu örvum á pá, sem
voru innan múranna.
Við áhlaup petta hnigu margir Róraverjar örmagna
niður, en aðrir korau pá pegar í peirra stað; héldu
peir pessari atlögu áfram alla nóttina. Tað var hræði-
leg nótt.
Múrarnir stóðust árásir hrútsins til næsta morguns;
pá fyrst létu peir undan. Lét pá Vespasían preytta
menn sína hvíla sig dálítið, áður en hann skipaði
peiin t.il nýrrar atlögu. Síðan lét hann alvopnað ridd-
aralið nema staðar við víggarðinn að neðan, en fót-
gönguliðið bera pangað st-iga til uppgöngu.
En ekki var enn lokið leik. Jósef var ekki iðju-
laus. Hann skifti liði sínu til varnar; liinu veikara
liði pangað, sem hættan var minst, en hraustu her-
mennina par, sem skarðið hafði komið í múrinn. Tar
sera hættan var mest, stóð hann sjálfur og Javan,
og fjórir aðrir hugrakkir menn.
Hann skipaði peim, að stinga í eyru sér, svo að
peir heyrðu eigi óp Rómverja, krjúpa síðan á kné
og lialda skjöldum yfir höfði sér; og pegar Rómverj-
ar væru búnir að skjóta örvum sínum, pá skyldu
hermennirnir í fullum einkennisbún-
ingi, lagsbræður hins látna, Svafinn
svarti og svo ■—■ Nóretta og fáeinar
hjúkrunarkonur, og síðast nunnur
með hátíðlegum höfuðbúnaði.
Elísabet prýsti hönd að hjarta sér,
pví að par fann hún sáran sviða.
Henni fanst, að hún ætla að detta
dauð niður; en hún herti sig upp og
leit niður í garðinn. Iíún gat ekki
séð framan í Nórettu vinu sína; en
svo inikið sá hún, að hún hélt á hvítri
rós í hendinni, samskonar og peim,
sem prýddu kistuna, Tá gekk hún
fyrst úr skugga um, hvað um væri
að vera. Daglega var einhver að
deyja í sáraumbúðunum, en hvíta
rósin í hendi Nórettu var henni full
sönnun fyrir ætlun sinni.
Tað var unnustinn liennar, sem pau
voru að bera til legstaðar parna úti.
Og í sömu andránni hneig hún niður
á gólfið, jafnhvít og kjóllinn, sem hún
var í.
:J: :{:
Hurðin var opnuð, og hún raknaði
við aftur. Teir höfðu borið hann inn
í rúmið. Gamla vinnukonan stóð hjá
henni með eter-flösku í hendinni,
lianda henni að lykta upp úr.
Hún leit upp með pví augnaráði,
sem er eins og pví sé beint út fyrir
alt hið jarðneska. Sá hún pá, hver
pað var, sem inn kom. Tað var Nó-
retta, og hélt enn á rósinni í hend-
inni. Hún gekk til Elizabetar og tók
ekkert eftir pví, að föt hennar lágu
á gólfinu. Ilún varpaði sér grátandi
á rúmið og hrópaði: »Hann er dáinn,
Elisabet, hann er dáinn, horfinn! Eg
er búin að fylgja honum til moldar.
Tað bar alveg óvart að höndum — í
fyrrakvöld; lianu dó úr hjartaslagi«.
Og svo sló hún höndum og sagði:
»1 kvöld hefðum við opinberað trú-
lofun okkar. Eg ætlaði að fara hing-
að og segja pér pað. Foreldrar minir