Heimilisblaðið - 01.09.1926, Síða 19

HEIMILISBAÐIÐ
111
Naómi kom ])á á móti honum í fordyrinu; ljómaði
andlit liennar af fögnuði, svo að lionuin varð orðfall.
En liún kraup á kné í lotningu, eins og synir Israels
voru vanir að gera í fyrri daga, pví að foreldrar
peirra kröfðust pess af peim. Petta áttu pau að gera,
er foreldrar jieirra komu lieim úr musterinu, eöa við
önnur hátíðleg tækifæri beiddust blessunar af for-
eldrum sínuin. Faðir hennar lagði höndina á gljá-
svarta háriö hennar og lýsti yfir henni hinni venju-
legu blessun, með orðum ættföðurins Jakobs: »Drott-
inn geri pig líka Söru og Rebekku, líka Rakel og
Leu«, af pví að hún var stúlka. Annars liefði liann
tilnefnt einhverja af forfeðrunúm.
Naómi spratt pá upp og hljóp um háls föður sín-
um og hrópaði upp yfir sig: »Javan er á lífi! Bróðir
minn er heimtur úr helju. Ó, lofum Drottin fyrir
miskunn hans!«
Pá gekk Salóme fram og afhenti manni sínum bréf
frá Rúfusi, fornvini peirra með fegins- og fagnaðar-
tár í augum. Sagði hún að sendimaður liefði koinið
með bréfið, er liann var nýgenginn út; hann hefði
líka komið ineð bréf til Kládíu og pað hefði haft
fagnaðartíðindi að færa. En livað pær liefðu práð
heimkomu lians, til pess nð fá að vita af bréfi hans,
hvað orðið væri af Javan.
Pær fengu nú að vita, að liann sat í varðhaldi í
herbúðum Rómverja og skygði pað heldur á fögnuð-
inn, enda pótt Rúfus léti pess getið, að vel væri með
hann farið, og svo gæti farið,. að hann yrði látinn
laus, ef Gyðingar létu undan, eða með pví, að liöfð
yrðu fangaskifti.
En Zadok vissi, að ekki var minsta von til, að
svona mundi fara. Hann fann með sjálfmn sér á peirri
sömu stundu, að frelsi pjóðar sinnar yrði að ganga
fyrir öllu, og óliugsandi væri, að hann færi að k'aupa
einkasyni sínum líf, með pv/ að ganga undir præl-
dómsok Rómverja. En ekki lét hann petta pó uppi
við konu sína og dóttur, heldur fagnaði með peim
yfir pví, að Javan voru gefin lífs grið og lima.
Rúfus hafði vonað að komast til Jórsala á undan
harmafregninni um eyðingu borgarinnar, svo að vinir
hans pyrftu ekki að harma Javan að ástæðulausu.
En mikið hafði hann fyrir pví að ná í Gyðing. til að
fara með bréfin, svo að fregnin varð fljótari í förum.
í bréfabögglinum var líka bréf frá Marcellusi til
Kládíu; var pað sent Rúfusi til fyrirgreiðslu, og tókst
honum loks að koma pví til dóttur sinnar.
Trúin og sagan.
Upprisa Krists hefir frá elztu tím-
um verið kröftugasta sönnunin fyrir
sannleika Guðs orða (t. d. Róm. 1, 4;
Post. 2, 32—36). Sé Kristur uppris-
inn, pá er orð hans óhagganlegt. Sé
hann upprisinn, pá er hann líka sá
Guðs sonur, sem á að dæma lifendur
og dáuða.
Ef Kristur er upprisinn, pá er með
pví lögð undirstaða að pví, að krafta-
verk geti gerst. Pá getur enginn neit-
að pví, að Guð grípur inn í lögmál
tilverunnar og framkvæmir, pað, sem
engum manni hefir nokkurn tíma í
hug koinið.
En er pá upprisa Krists söguleg
staðreynd? IJvað segja söguvísindin?
Söguvísindamennirir'r svara, að peir
viti ekki, hvort nokkuö yfirnáttúrlegt
sé til. IIið yfírnáttúrlega komi vísind-
unum yíirleitt ekkert við. Ef einhver
vísindamaður færi að leiða rök að
raunveruleika pess, með eða móti, pá
færi liann ekki vísindalega að ráði
sínu, pví enga vísindalega sönnun er
hægt að færa fyrir pví, hvorki með
né móti. Pað er fyrir ofan eða utan
allar mannlegar sannanir. Vísindi við-
urkenna ekki, að upprisa Krists sé
staðreynd, en geta ekki heldur sann-
að, að hún sé pað ekki. En útbreiðsla
kristindómsins er staðreynd, sem ekki
verður lirakin; prátt fyrir ítrustu til-
raunir liafa vísindin enga grein getað
gert sér fyrir peirri staðreynd.
Svona er nú mál með vexti.
Trúin á Krist getur aldrei verið
árangur af vísindalegri rannsókn. Hún
er koinin undir vali einstaklingsins,
og pað val er aftur undir pví komið,
hvort liann paggar niður kröfur sain-
vizku sinnar eða ekki.
En ef einhver • velur Krist, pá er
hann engan veginn með pví frá pví