Heimilisblaðið - 01.11.1926, Blaðsíða 18

134
HEIMILISBLAÐIÐ
Vespasían se’tti herbúðir sínar fast við múrana.
Blikaði þar á hvít tjöld og- mislita fána í sólskininu.
Marcellus var á gangi í forsælu undir pálmalundi
og virti fyrir sér landið umhverfis með aðdáun og
hrærðum huga. En hjarta hans barðist þó ekki af
fegurð náttúrunnar né 'heldur af því, að horfa á hinn
f jörlega undirbúning hersins né af voninni um frægð-
arorð fyrir hreystilega framgöngu. Nei, allur hugur
hans dvaldi við liðna daga og honum komu í hUg
þeir atburðir, sem þá höfðu gerst á þessum fögru
ströndum. Þá voru pálmalundar þessir fyrir hug-
skotssjónum hans fullir af Galileumönnum, bændum
og óbreyttum fiskimönnum, körlum og konum og
börnum, allir hlýddu þeir á hann, sem stóð mitt á
meðal þeirra, með þögn og athygli, og allra augu
voru á honurn. Enginn geislabaugur var um höfuð
hans, engin himnesk birta skein af honum, hann var
eins og aðrir menn — og þó svo ólíkur þeim! Há-
tignarró hvíldi yfir honum og guðleg mildi og misk-
unn skein af ásjónu 'hans; að því var hann gagnó-
líkur öllum þeim, sem með honum -voru. Af vörum
hans hljómuðu náðarrík og áhrifamikil orð, svo full
speki, kærleika og miskunnar, að Marcellus hrokk
upp af vökudraumi sínum og hrópaði: „Sannlega
hefir enginn talað eins og hann! Ó, þú blessaði Jes-
ús. Eg vildi að eg hefði fengið að sjá þig á jörðu
hér og búið eins og fátækur fiskimaður á þessum
ströndum, svo að eg hefði getað heyrt raustu þína,
fetað í fótspor þín, þjónað þér og gengið í dauðann
með þér!“
Svona hugsaði hinn ungi kristni maður, svona
lýsti hann tilfinningum sínum. Margir einlægir
kristnir menn hafa orðið gripnir af sömu tilfinningu,
er þeir mintust jarðvistardaga frelsarans. Þeir hafa
íurðað sig á þeirri hjartans harðúð og vantrú, sem
þeir sýndu, er sáu kraftaverk hans og heyrðu orðin
hans og meira að segja sumir úr hópi þeirra, sem
hann hafði valið sér til handa og nutu þeirrar ham-
ingju, að vera förunautar hans og vinir.
„En sá, sem þykist standa, gæti að sér, að hann
falli ekki“.
Hefðum vér verið aldir upp eins og Gyðingar í þá
daga, við hleypidóma og villukenningar, þá er ekki
víst nema vér hefðum útskúfað Messíasi, fátækum
og lítilmótlegum. Gætum að oss, að vér afneitum eigi
frelsara vorum, þótt vér höfum fengið kristilegt upp-
c-ldi og ljós 'fagnaðarerindisins inn í líf vort.
skeljar, fann í einni skelinni perlu,
sem var 2000 króna virði!
Gaman væri að fmna eina slíka
perlu í einhverri öðunni eða krækl-
ingsskelinni hérna.
Þegar síðasta inanntal fór fram á
ítalíu, þá kom það upp úr kafinu, að
meira en 13 miljónir kunnu hvorki
að lesa né skrifa, þó fullorðiö fólk væri.
Enskur vísindamaður hefir veitt því
eftirtekt, hvernig dýrin þola sjóferðir,
og komst að raun um, að tígrar þola
sjóinn verst, því næst hesturinn og
fíllinn. Þar á móti líður uxanum vel
á sjóferðum, og ísbirninuin líður blátt
áfram ágætlega á sætrjánum.
Pað er fullyrt, að glóepli (appel-
sínur) sjúgi mjög í síg andrúmsloftið,
sérstaklega blóðappelsínur. Séu þær
settar í herbergi, þar sem laukur er
fyrir, þá er komin lauklykt af þeiin
eftir fáa daga.
Svo mikið vex af hnottrjám á jörö-
unni, að hneturnar af þeim eru nægi-
legt viðurværi handa öllum íbúuiii
jarðarinnar. 1 Brasilíu einni er svo
mikil gnægð af hnetum, að á hverju
ári fara inargar miljónir púnda til
ónýtis.
I Danmörku bar svo til einu sinni
úti á Sjálandi, að fuglar nokkrir gerðu
sér notaleg hlý hreiður í vösunum á —
fuglahræðunni!
Borgarstjórinn í Briissel í Belgíu
samþykti einu sinni að setja stórar
hlífar úr zinki kringum götuljóskerin;
undir þeim hlífum áttu svo lögreglu-
þjónarnir að fá skjól fyrir regni og
kafaldsbyljum, þegar svo bæri undir.
Á Láglandi í Danmörku var fyrir