Heimilisblaðið - 01.11.1927, Síða 19

HEIMILISBLAÐIÐ
139
þegar hún er búin að fá upptöku í samfélag okkar
að fullu og öllu. Ó, að það mætti ávalt vera ykkav
æðsta gleði að koma saman með Krists vinum við
náðarborð hans, til þess að styrkja trú ykkar á fyr-
irgefningu syndanna og fá næringu til eilífs lífs“.
„Þegar hinn elskaði meistari vor fór héðan á þeim
degi, þá hugsuðum við lítið um það í hvaða ástandi
við mundum sjá hann aftur. Því á þeirri sömu
nóttu sveik svikarinn hann. Á friðsæla staðnum,
sem Jesús unni, og Júdas hafði svo fylgt honum
þangað, vísaði Júdas nú stríðsmönnum, sem sendir
voru til að handtaka hann. Og nú var hann ekki um-
kringdur af fólki, er dáðist að honum, og koma vildi
í veg fyrir ódæðið. Myrkrið huldi bæði hið guðdóm-
leg-a fórnarlamb og óvini hans, því að nú var tími
myrkranna og illa valdinu var nú leyft að fram-
kvæma það, sem var fyrirhugað frá eilífð af ráði
Guðs.
Hversu oft hefi eg ekki síðan hlustað á hinar dá-
samlegu ræður, fullar af kærleika, sem Jesús hélt
fyrir postulum sínum, áður en hann gekk út úr
kvöldmáltíðarsalnum, áður en hann söng lofsönginn
og gekk út í Getsemane. Jóhannes hefir haft þær
upp fyrir mér orði til orðs. í þann garð komuð þið
í dag. Þar varð hann að þola hina þyngstu sálarkvö!
stundum saman, meiri en nokkurt mannlegt hjarta
gæti borið. Ó, hve hann var þá einmana! Lærisvein-
arnir hans trúlyndu gátu ekki einu sinni vakað með
honum á þessum þungbæru stundum, heldur sofn-
uðu, yfirkomnir af sorg og áhyggju.
Blóðið brennur í æðum mér af gremju, þegar eg’
hugsa til þess, er Júdas gengur þá fram og heilsar
Drotni sínum með kossi. Og hann, sem var gefið alt
vald á himni og jörðu, og hefði getað kallað her-
sveitir engla til varnar sér, tók með rósemi á móti
þessari smán, og lét í allri hógværð binda sig eins
og lamb, sem leitt er til slátrunar.
Fregnin um það, að æðstu prestarnir hefðu látið
handtaka hann, barst til Betaníu í dögun morguninn
eftir; flýttum við okkur þá til borgarinnar full af
sálarangist. Þar fréttum við, að hann hefði fyrst
verið leiddur fyrir Hannas (Ananias). Við biðum
titrandi fyrir utan hliðið, þangað til við sáum, að
hann var leiddur þaðan; við vonuðum, að hann yrði
þá látinn laus, en í stað þess var hann leiddur inn í
höll Kaífasar.
Jóhannes fylgdi meistara sínum inn í höllina. Ó,
um: »Hann faðir þinn er dáinn!« Og
móðir hans grét, grét yíir honum, sem
dáinn var, grét yfir honum, sem eftir
lifði, og grét yfir komandi dögum.
»Ilvernig ætli það fari!« kveinaði
hún og andvarpaði sáran. »Hvernig
ætli það fari með hann Viggó, þegar
faðir hans er ekki lengur á lífi, til
að aðvara liann og áminna, — livern-
ig ætli það fari?«
En veiztu, hvernig fór? Viggó komst
innilega við; hann breyttist aigerlega
við hið sviplega fráfall föður síns og
hinn sorglega einstæðingsskap móður
sinnar. Hann gekk í sjálfan sig, eins
og týndi sonurinn, og tók aftur til
starfa sinna, — og það sem meira
var, sneri aftur til bernsku-sakleysis-
ins og bæna móður sinnar.
Og að fám árum liðnum varð hann
læknir og reyndist duglegur, og allir
virtu hann vel. — Þannig fór þaö í
það skiftið.
Nú liðu aftur mörg ár. Viggó var
á góðum vegi, — hann var orðinn
héraðslæknir. Heppinn var hann með
lækningar sínar, og hvarvetna báru
menn traust til hins unga, atorku-
sama læknis. Hann var og orðinn
heimilislæknir á herrabúgarði einum,
er lá þrjár mílur vegar frá borginni.
Ilann hafði verið að lækna frúna þar,
og þar sá hann Elísabet, hina fríðu
og ástúðlegu yngismey, sem hjúkraði
móður sinni svo alúðlega. Fyrst vitj-
aði hann frúarinnar þriðja hvern dag.
En er hann var búinn að koma þang-
að nokkrum sinnum, fór hann að
koma þangað annan hvern dag, já,
daglega, jafnvel þó að sjúklingnuin
væri altaf að batna.
Ileima undi hann ekki, því að sam-
vistin við Elísabetu var honum svo
kær. En hvað honurn fanst stutt leið-
in út á herragarðinn, og löng hver
stundiu, sem hann var þar ekki. Ilann