Heimilisblaðið - 01.07.1928, Síða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
85
Þetta fór því nær alveg með vonir ísaks; engar
fortölur tjáðu, varð hann því að reyna fyrir sér,
hvað sér yrði ágengt við hina dómarana.
En það fór á sömu leið; fæstir létu sig á gullinu
ginna, flestir voru þeir á valdi Javans og heiftúð-
ugir í garð kristinna manna,-og voru ósveigjanlegir.
Dagarnir liðu fljótt, fresturinn var senn útrunninn,
sem Þeófílusi var gefinn. Daginn eftir skyldi vera
skorið úr um forlög hans. Allir hjá Zadók voru full-
ir hrygðar og kvíða.
Zadók hafði daglega komið til Þeófílusar, og lagði
kapp á að snúa honum; en það kom alt fyrir ekki.
Ilann gekk heim á hverju kvöldi hnípinn og hug-
stola, en ný von vaknaði hjá honum á hverjum
morgni og að hans áliti var þetta kærleiksstarf.
Amazía lét bróður sinn fara þessar ferðir í friði,
er hann sá, að honum var það áhugamal. Ilann
þekti son sinn, vissi, að hann mundi aldrei afneita
trú sinni. En samt var hann í stöðugri bænarbaV-
áttu við Guð um það, að hann gæfi sér son sinn aft-
ur. Hann vænti hjálpar af Guði einum og' gat sagt
af alhug: Verði Guðs vilji! Kona hans beygði sig líka
auðmjúklega fyrir vilja Guðs og fól honum son sinn
á hendur.
Öðru máli var að gegna um veslings Kládíu; hún
barst fram og aftur á bárum efasemdanna. Freist-
ingin var hörð, trú hennar reikaði. Hún hugsaði með
sér: „Getur það verið, að sannleikurinn leiði slíkt
volæði yfir þá sem játa hann af hjarta? Getur það
verið vilji Guðs, að svo góður og' elskulegur maður
og Þeófílus deyi smánai'dauða ?“
„Hví skyldi hann ekki hverfa aftur til bernsku-
trúar sinnar og lýsa því yfir, er mundi gera oss öll
hamingjusöm? Gyðingar trúa þó líka á hinn sanna
Guð“.
Slíkar voru efasemdaspurningar hennar og þær
gat hún ekki frá sér rekið. þó að hún vissi, að þær
kæmu frá freistaranum; þjáða hjartað hennar gat
ekki fundið frið. Hún þorði ekki að láta þetta uppi
við Naómí, heldur sagði hún Salóme allan sinn hug.
Hún tók því með gleði og sagði manni sínum frá og
var hann því autvitað samþykkur, og hét að færa
Þeófílusi bréf þessa efnis frá Kládíu, síðasta kvöld-
ið er hann kæmi til hans.
Og vesalings Kládía settist niður að skrifa með
hræddu hjarta og titrandi hendi. Tilfinningar henn-
ar báru hana ofurliða, komu henni til að leiða unn-
nýtir menn og' góðir. ef þeir gæta
þess jafnan. En þar þurfa þeir leið-
beiningar. l’að þarf að vekja í þeim
hinn (jóda mann, hina innri þrá og
áliuga til að verða það. Slíkt mundi
gera margfalt meira gagn en áfengis-
bann, .já, meira en þúsund bannlög.
Eg vildi óska, að landsmenn vilclu .
sameina sig um það, að reyna nú að
koma slíkum skóla á stofn í Skál-
holti. Hann þarf ekki að vera stór.
Það er enda best, að hann sé ekki
stærri en fyrir (>0 neinendur, nema ef
undirbúningsbekkur eða reynslubekk-
ur væri að auki. Ef úr honum kæmi
einn eða tveir menn á ári, seui yrðu
verulega nýtir menn, Öðrum til sannr-
ar fyrirmyndar, siðferðisléga sterkir
menn, sem berðust gegn óráðvendni
og allskonar siðleysi, þá væri það
stórkostlegar framfarir, meiri framfarir
í þeim efnum, en nokkru sinni heíir
átt sér stað á íslandi á seinustu 700
áruiri.
Guð geíi Islendingum styrk og skiln-
ing til þess að koma þessu í fram-
kvæmd.
Eg þekki ekki neina örfáa af hin-
um ungu kennurum, sem nú eru í
Reykjavík; en eg vona þó, að ísland
eigi þá menn til í eigu sinni, að reyn-
andi sé að gera tilraun til þess að
koma upp fyrirmyndar-mentaskóla í
Skálholti. Mér líst svo á Jón Ófeigs-
son kennara, að þar muni vera mað-
ur, sem gæti verið skólastjóri við slík-
an skóla. Góðir menn vaxa við á-
reynslu og erfið hlutverk.
Auðvitað má ekki skipa neinn inann
við skóla þennan, neina með samþykki
skólastjóra.
Eg gæti líka trúað Jiví, að Krist-
inn Armannsson kennari væri mjög
vel fallinn til að vinna við slíkan
skóla.
En væri það eigi líka ánægjulegt
fyrir liina íslensku þjóð, að hið forna,