Heimilisblaðið - 01.09.1932, Síða 3

Reykjavík, senilember—október 1932.
9,- 10. blað.
XXI. ár.
Mata Hari iét sér eigi bregða á banadegi
En það verður ekki sagt um alla njósn-
ai'a> sem dæmdir voru til ’dauða í heims-
styrjöldinni.
i heimsstyrjöldinni síðustu og öllum
"hdanfarandi styrjöldum, njósnuðu þeir
a víxl, sem áttu í ófriði saman, til að vita,
avað hvorir fyrir sig hefðust fyrir. Og
frö staða njósnaranna sé hið mesta hættu-
shd, því að njósnarar eru venjulega af
teknir, þá var þó aldrei skortur á
■nonnum, til að takast þann vanda á hend-
llr- Menn af öllum þjóðum óg stéttum, alt
tl>a farandsölum til miljónamæringa og
aE frá verkakonum til lauslætisdrósa,
'°ru, úr garði gerðir með vegabréf, ósýni-
°St biek og töluskrift, og annað smálegt,
SerP þeirri iðn fylgir; þeir þóttust vera í
Verzlunarerindum og sýndu falsskírteini,
°k komust með þeim hætti inn í land ó-
Vlaanna og þefuðu uppi eitt og sérhvað.
. n ekku voru þeir allir jafn kænir, sum-
'r fóru klaufalega að ráði sínu, svo að
ieita mátti, að þeir væru samstundis tekn-
'r fastir. Sannanir gegn þessum mynda-
teku-umrenningum feldu þá óðara, og þeir
Satu engri vörn fyrir sig komið, nema
pessu venjulega viðkvæði:
>>]Eg hefi ekki látið óvinunum neinar
uhplýsingar í té, sem nokkru varða.« Oft-
ast buðust þeir til að njósna hjá and-
st0eðingunuim. En auðvitað var því neitað
þakklæti. Og er herrétturinn kvað
UPP dauðadóminn, þá féll þeim allur hug-
Pl’ og varð jafnvel að bera þá suma til
attökustaðarins, svo voru þeir magnþrota
af ótta.
^rakkneski lögmaðurinn M. P. Bouchar-
don, sem var einn meðlimurinn í herrétt-
inum í París, lýsir tilburðum alkunnustu
njósnara, skömmu áður én þeir voru
skotnir til bana.
»Þar sem ég er dómari,« segir hann,
»þá læt ég auðvitað ekki neitt uppi um
málið, sem höfðað var gegn frægasta kven-
njósnaranum í heimsstyrjöldinni. Það var
dansmærin Mata Hari, en það get ég sagt,
með rökum, að því sem næst alt, sem um
hana hefir verið skrifað, er komið frá
mönnum, sem eigi hafa vitað neitt um
hana.
Var Mata Hari fríð sýnum? Já, ,hún
hafði eflaust verið það, eftir myndunum
af henni á vegabréfum hennar að dæma.
Þar kveðst hún hafa einn um fertugt, en
myndin var af roskinni konu, all-snoturri
yfirlitum, sem borin var fyrir augu mér
;í morgni einum í febrúar 1917. En þá
löngu ca. 8 mánuði, sem hún var í fang-
elsi, lét hún enn meira á sjá. Og enginn
mundi hafa getað þekt hana frá dans-
meyjarárum hennar,, stundina þá, er henni
var boðaður líflátsdómurinn, 15. október.
Þá var hún altekin af örvæntingu, það
virtist eins og hún ætlaði að hníga niður.
Hún stundi þungan og brá höndum hvað
eftir annað fyrir andlit sér. En svo breytt-
ist hún skyndilega. Brosið skein af ásjónu
hennar, eins og á leikmey væri. Hún spratt
npp og bjó sig sama búningi, eins og hún
hafði haft, þegar hún var handtekin. Hún
batt langri, fjöllitri slæðu yfir hattinn og
setti upp langa hanzka — rólega og bros-
andi!
Þeir, sem með henni voru, áttu fult í