Heimilisblaðið - 01.06.1931, Síða 7

93
HEIMILISBLAÐIÐ
frumskóga og hafs oróið að þorpi. Heitii
sá staður vió Ceylongrynningarnar hinu
^jómmikla nafni Marichchikhadi. Þai ei
saman kominn alls konar lýður.
Lmsjónarmenn stjórnarinnar ákveða live
margar skeljar hver bátur megi veiða,
sömuleiðis hve marga daga 200 fullskip-
að'r bátar megi vera aó veióum. Peilu-
veiðin gerist í skjótri svipan. Þarna kem-
Ur upp hvert höfuðið af öðru á einni mín-
útu 0g hverfa í kaf aftur, og að kveldi eru
^afararnir orðnir alveg úrvinda af þreytu,
euda bátanir þá fullfermdir. Skeljarnar
eru svo opnaðar á leiðinni í land og tomu
skeljunum varpað útbyrðis. Fegurstu perl-
urnar liggja venjulega rétt innan vió brún-
'Ua á skelinni og velta oft út, þegar skel
'u er opnuð, og er hægðarleikur að koma
beim undan, svo að eigi verói þess vart.
Það er því margt perluvirðið, sem ekki
^emur umsjónarmanni stjórnaiúnnar íyr-
'r augu, og mestur hluti skattsins e. t. v.
hafður af ríkinu. Skatturinn er krafinn
meó einkennilegu móti: Skeljunum er skift
[ lu'jár jafnar hrúgur; eina fá kafarárn-
'r> en hinar fær stjórnin. Hún selur sinn
hluta á uppboði. Verðið er mjög mismun-
andi; er annars ekki mjög hátt; enginn
veit hvað í skeljunum er fólgið; þær geta
eí til vill eigi verið til annars en að fleygja
heim aftur í sjóinn; en líka getur venð,
að í þeim felist auðæfi.
áúndinn (hringir til læknis): ó, flýtið þér
Vöur, herra læknir. Konan mín er með 45 stiga
hita.
Uieknirinn: Þá þýðir ekkert að eg konn, na-
ið í>ér þá sem fyrst í brunaliðið.
Svo hljóðandi auglýsing var sett upp á raf-
^agnsstöð: »Bráður bani er hverjum þeim vís,
Sem snertir þræðina. — Hver, sem slíkt genr,
■ verður tafarlaust dreginn fyrir lög og dom«.
A.: Eg kalla yður sem vitni, að herra N. N.
kallaði mig sauðarhöfuð.
Vitnið: Já, eg heyröi það, því eg kallaði ein-
mitt: heyr!
HELGISÖGUR.
Eftir Gottfried Keller.
Dansmærin.
(Jeremia 31,, 4. 13.)
I annálum hins heilaga Gregoriusar er
þess gétið að Músa hafi verið dansmær í
helgidómi Guðs. Hún var gott barn og
elskulegt, inndæl smámey, er þjónaði Guðs-
móðurinni með kostgæfni og trúmennsku;
hún hafði aóeins'ewa ástríðu, og það var
alveg óviðráðanleg dans-löngun. Kvað svo
mjög að þessu, að í hvert sinn, er barriió
lá ekki á bæn, þá brást það ekki, að hún
var að dansa. Músa dansaði við leiksystur
sínar, við smábörn og við unglinga. Og
hún dansaði einnig einsömul. Hún dansaði
í litla herberginu sínu og í stóru sölunum,
og hún dansaói líka í garóinum og úti á
grænum grundum. Jafnvel er hún gekk
að altarinu, var það frekar yndislegur
dans en gangur, og úti fyrir kirkjudyrun-
um tók hún ætíð fáein dansspor á halli
marmarahellunni.
Þá var það dag einn, að hún var em-
sömul í kirkjunni. Gat hún þá ekki stdlt
sig um að stíga fáein skrautspor frammi
fyrir altarinu, og úr þessu varð svo eins-
konar inndæl og innileg Maríubæn í dansi.
Músa glevmdi sér svo algerlega í hrifningu
sinni, aó hún hélt sig væri að dreyma, er
hún allt í einu sá roskinn mann, forkunn-
ar fagran, er dansaði andspænis henni og
steig svo nákvæmlega sömu sporin og hún-
að samleikur þeirra varð hinn fegursti list-
dans. Þessi ókunni maóur bar konungs-
skrúða; hann var í purpuraskykkju og
hafði gullkórónu á höfði. Skegg hans var
kolsvart og fagurliðað og farið að verða
lítið eitt hæruskotið, og stirndi á það, eins
og stráó væri í það blikandi smástjörnum.
Innan úr kórnum hljómaði fagur hljóð-
færasláttur; sá Músa þar sex smáengla, er
stóóu og sátu á kór-syllunni, létu bustna
fæturna hanga út fyrir brúnma og hancl-
léku og blésu í ýmiskonar hljoðfæri.