Heimilisblaðið - 01.06.1931, Qupperneq 11

HEIMILISBLAÐIÐ
97

m ÖRLÖG RÁÐA Skáldsaga efti'r II. ST. J. COOPEK. ■
»Faróu og sæktu annaó prik«, sag-ói
elmont hvatskeytlega vió Giles, og þreif
Jötstykkió upp úr eldinum.
»Hann talar vió okkur — og skipar
°kkur, eins og við værum vinnuhjú hans«,
tautaði unga stúlkan.
»Svinió að tarna«, tautaói Giles. :»Þaó
'ildi eg, að ....« Hann sneri sér viö og
0l'féi út á eyóilegt hafió.
Felmont brendi sig á fingrunum, þeg-
ai hann þreif kjötið út úr eldinum.
»Eruó þér búinn að ná í spítuna?« spurói
hann.
_»Nei, þaó er eg ekki. Þér getið sjálfur
S°H hana — haldió þér aó eg sé sendill
•yóar!« mælti Giles.
»Komió þér hingaó snöggvast«, mælti
elmont rólega og stóð upp. »Eg þarf að
fala dálítió vió yóur«.
»En það vil eg ....«, tautaói Giles. En
jelniont þreif í handlegg honum — það
'ar e>ns og járnklær læstu sig í hann —
°k Giles lötraði á staó með honum.
Er þeir voru komnir í hvarf inn í
lunnana, sneri Belmont sér að honum.
, *Fað er alveg óhjákvæmilegt, að hér
a eynni sé aóeins einn, sem hefir öll yf-
lrráðin«, mælti hann, »og þaó verður að
^ei'a sá, sem sterkari er. Til þessa hafið
>ei' hvorki sýnt yóur sem hinn sterkari
lle bezta á nokkurn hátt. Ef þér hefóuð
feei't baó„ skyldi eg gjarna hafa hlýtt yó-
111 • En nú er eg oróinn leióur á þrákelkni
yóar — eo- er yfij-leitt orðinn leióur á yð-
Ur’ °fi' ætla ekki framar aó sætta mig
'raus yðar og' þverúó«. Hann horfói
® álgráum augunum fast og einbeittlega
beint í aUgu Giles’s.
»Eg ætlast til aó þér skiljió mig«, bætti
nann við. »Og lítió þér á, annaðhvort
hlýóió þér skipunum mínum, eða svo verð
eg aö taka til minna ráóa og gefa yður
þá alvarlegustu ráóningu, sem þér nokk-
urntíma hafió fengið á allri yðar æfi.
Skiljió þér þetta? Eg er ekki að hugsa
um þaó, sem geróist í nótt. Eg get vel
skilið, aó í því efni var það ekki yóar
eigin vilji sem réói. En í pessu atriði verð-
um vió aó komast aó fastri nióurstöðu.
Viljió þér nú hlýóa eða ekki?«
Giles svaraój engu.
»Þaó má nota stöngulinn þarna, skerió
hann af«, sagói Belmont.
Giles hikaði augnablik, svo hlýddi hann
og skar greinina af.
»Gott og vel. Þá held eg aó við skilj-
um hver annan«, mælti Belmont glaðlega.
Eigum vió þá ekki að snúa við?«
Maturinn var tilbúinn. Elsu bragóaðist
ágætlega að þessari einföldu máltíó, þótt
hún á hinn bóginn væri móðguó yfir skip-
unum Belmonts, og væri afar kalt í hug
til hans.
Giles boróaói þegjandi. Er þau höfóu
lokið máltíóinni, stóð stúlkan upp og leit
á Giles, og svo fylgdust þau að nióur til
strandarinnar. Þar námu þau staóar og
horfóu út yfir hafió.
»Eg held ekki aó vió sjáum neitt skip
í dag, Giles«, mælti hún. »Hvar skyldi
.veslings frændi vera? Og hvaó skyldr hafa
oróió af öllum hinum?«
»Já, Guó gefi, aó þaó komi skip — þetta
er alveg óbærilegt!«
»Mér virðist samt, að við höfum ekki
ástæóu til aó barma okkur. Vió höfum
þó verió stór-heppin, þegar á alt er litió«,
mælti hún. »Hugsaðu þér hina, sem dóu
í bátnum«. Það fór hrollur um hana við
tilhugsunina um hinar þögulu verur, sem