Heimilisblaðið - 01.06.1931, Qupperneq 12

98
HEIMILISBLAÐIÐ
fleygt hafói verió útbyrðis hverri á eftir
annari.
»Stór-heppin, segirðu! kallaróu hað
heppni, aó við lendum í bát meó öórum
eins horpara eins og honum — einmitt
honum. Eg segi þér satt, aó eg er alt
annaó en öruggur um mig í návist hans.
Vió vitum, hvaó hann er, og vió vitum,
hvaó hann hefir aóhafst, en vió rennum
als ekki grun í, hvaó honum getur dottió
í hug!«
Unga stúlkan varó nábleik.
»Æ, vertu ekki að tala um þetta, heyr-
irðu, vertu ekki að þessu«, sagði hún í
bænarróm.
»Giles«, mælti hún rétt á eftir, »láttu
mi'g fá skammbyssuna. Pú veróur aó láta
mig fá hana — eg hefi hennar meiri
þörf heldur en þú«.
Hann blótaði í hljóói.
»Þaó get eg ekki«, svaraói hann. »Þorp-
arinn komst aó því„ aó eg hafói hana og
tók hana — stal henni frá mér, meóan
eg svaf«.
»Hefir liann skammbyssuna?« hrópaói
hún upp yfir sig dauóhrædd.
»Já, hann tók hana. Þaó var þess vegna,
sem eg lézt hlýóa honum góófúslega, Elsa.
Þaó væri afsakanlegt, þó eg ræki hnífinn
í hann. Stundum get eg varla staðist þá
freistingu, Elsa — þín vegna«.
»Þaó máttu ekki gera«, sagói hún. »Þaó
máttu ekki, Giles. Það er hræðilegt að
myróa manneskju, af því að okkur stend-
ur beygur af henni ......
»Þaó væri betra að gera þaó, áóur en
þaó er um seinan«, tautaói hann.
»Nei, nei, það er voóaleg tilhugsun«,
hvíslaói hún. »Þú mátt als ekki hugsa til
þess, Giles«.
»Já, en hugsaðu þér aðeins þaó, sem
hann sjálfur hefir gert. Og það sem hann
hefir gert einu sinni, getur hann auóveld-
lega gert einu sinni til«.
Unga stúlkan starói út á hafió.
»Þaó vildi eg, aó þaó kæmi skip!« sagói
hún í örvæntingarróm, og brá djúpu111
sorgarsvip á hió fagra andlit hennai’.
»Bara aó þaó kæmi skip!«
Að stundu lióinni var oróió dimmt. Elsa
var farin upp í kofa sinn, og mennirnir
settust aó á sama staó og kvöldió áóur.
Belmont mælti: »Eins og eg sagói vió
yóur í morgun,. er það fyrirhafnarmikió
aó veróa altaf að hafa gætur á yöur oS
vera á varðbergi gegn yður. Eg vil ÞV1
ráóa yóur til að halda yóur hæfilega fjaírri
mér, lagsmaður. Eg er léttsvæfur og vakna
vió hverja minstu hreyfingu, skal eg segJa
yður. Ef eg veró fyrir ónæði á ný í nótt
. .. .« hann brosti góólátlega, um leió oS
hann sagði þetta, »ef þér sýnið af yður
nokkurn vott af óvináttu, þá veróió í,er
aó taka afleióingunum. Hérna er yðar
staóur, og þarna er minn. Skiljió Þer
mig?«
Giles nöldraói eitthvaó í hljóói og horfó1
hatursfullum augum á eftir Belmont.
Belmont reikaói út í kjarrskóginn. Hann
tíndi saman heilmikið af ávöxtum el'nS
og kvöldió áóur, gekk síðan upp brekk-
una og að stólpanum sem takmarkaói
svæói Elsu. Hann lagói ávextina á jörö-
ina.
»Ungfrú Ventor!« kallaói hann lágt.
»Ungfrú Ventor!«
Hún kom út úr kofanum. »Já«, svar"
aói hún kuldalega.
• »Get eg fengið aó tala fáein oró vió
yóur, ungfrú Ventor?« — Unga stúlkan
færóist nær -— en þaó var auóséó á öHu
aó hún var bæói tortryg'gin og' hrædd.
»Hvaó viljió þér mér?« spurói hun
skjálfandi.
»Mér hefir dottió nokkuó í hug'«, mí®^1
hann hægt. Hann tók marghleypuna upP
úr vasa sínum og rétti henni. »Greifin11
sagói mér í nótt, aó þér væruð óttafuU
og kvíóandi. En ef þér hafió þetta í fórum
yóar, veróió þér ef til vill nokkuó örugg'
ari. Og’ aó öllu athuguóu er bezt, aó þer