Heimilisblaðið - 01.06.1931, Page 16

102
HEIMILISBLAÐIÐ
Þannig- lióu dagarnir tilbreytingarlitl-
ir og ákveðnir. Þeir uróu að viku — tveim
vikum — þremur. Á .hverjum morgni gekk
Elsa upp á klettabrúnina og starði með
eftirvæntingu út á hafið og beið skipsins,
sem aldrei kom.
En eins langt og augað eygói út á enda-
lausan hafflötinn, var ekkert skip að sjá,
ekkert segl, engan vott af reyk. Og all-
an daginn frá morgni til kvölds héngu
augu hennar við sjóndeildarhringinn, star-
andi og leitandi,. frekar af vana en af
því, að hún byggist við að sjá það, er hún
þráði. Þeim var nú orðið það sæmilega
ljóst, aó ey sú, er þau voru á, hlaut að
liggja alllangt úr hinum venjulegu far-
leióum. Því annars hlytu þau að sjá reyk-
rönd öðru hvoru, þareð loftið var tíðast
alveg fagurtært og heiðskírt. Það virtist
því, aó þau hefði borið að einhverjum af-
skektum stað á hnettinum, sem væri ó-
kunnur öllum öórum, og að þar myndi
engum lifandi manni detta í hug aó leita
þeirra, ef á annaó borð yrði leitað að
þeim.
Lífió á eynni tók nú að setja svip sinn
á þremenningana. Unga stúlkan var orð-
in brún og sólbrend í andliti. Þunnur
kjóllinn, sem hún hafði verið í kvöldið,
sem slysið bar að höndum, hafói orðið
rennblautur af sjó, bliknað síðan og upp-
litast í sólinni og- tæzt sundur af ótelj-
andi rifum á klettum og klungrum. Hann
hókk því í tætlum utan á henni, og fór
það henni í rauninni framúrskarandi vel.
Frönsku skórnir hennar með háu hælun-
um, höfðu auðvitað reynzt með öllu óhæf-
ir, og þegar fyrsta daginn uróu þeir alveg
ónýtir, og varó hún að ganga berfætt upp
frá því. Samt sem áður birti þess ófull-
komni búningur hennar betri en nokkru
sinni áóur feguró hennar og yndisþokka.
Hún líktist nú næst skógardís, er læóst
hefir fram úr fylgsni sínu, og virtist svo
hrein og tær og fögur sem væri hún úr
öórum heimi.
Um Giles var alt öðru máli að gegna-
Áóur hafði hann ætíð verið svo frámuna-
lega uppdubbaður og einhver allra vand-
látasti vióskiftavinur frægustu klæðskera
imndúnaborgar; en nú gekk hann í fata-
ræílum, sem voru svo lélegir, að aum-
asti tuskusali hefði ekki viljað líta við
þeim. Þessi eina skyrta, sem hann vat
í, hafði svo sem ekkert batnað við notkun-
ina; flibbinn var fyrir löngu úr sögunni.
og stígvélin voru heldur ekki upp á marga
fiska.
Belmont var sá, sem bezt var klædd-
ur. Hann virtist vera sérlega hirðusain-
ur og natinn meó fatnaó sinn, svo að hann
leit nokkurn veginn sæmilega út. Hvern-
ig sem á því stóð, virtust kvistar og klung’-
ur aldrei ná taki á fötum hans, þótt þe'1’
tættu sundur föt beggja hinna. Stígvéj
hans voru sterk og góó, og hann gætt'
þess vandlega að smyrja þau með feit'
af dýrum þeim, sem hann veiddi. Hver
sá ókunnugur, er hefði séð þremenninga
þessa, myndi hiklaust hafa álitió, að GdeS
væri glæpamaðurinn, er flúió hefði undan
refsingunni og sakaóur væri um moró, en
Belmont væri heldri maður af göfgum ffitt-
um. Andlit hans var með sterkum drátt-
um og hreinum og lýsti greinilega aett-
arfestu, sem maður als eigi sá neins merk'
í lopalega búlduleitu andliti Giless, er 1
rauninni var fremur ógeðfelt og kauóa-
legt. Og þó átti Giles Effington greif1
margra alda kynfylgju, en móðir RalÞ
/
Belmnots hafði verió verksmiójustúlka 1
Jórvíkurhéraði, og faðir hans venjulegur
smákaupmaður.
Þenna morgun hafði Elsa raunverulega
birzt þeim eins og ein af dísum skógar-
ins, er læðst hefði niður aó ströndinni at
eintómri forvitni. Hún ruddi sér braut
gegnum flækjukjarr af grasi og burkn-
um og vafningsviði og var yndislega fög"
ur til að sjá í tötrum sínum, brosleit og
bláeygari en áóur sökum sólbrúnna kinna.
Hún var eins og fagurt málverk, er hún