Heimilisblaðið - 01.06.1931, Side 23

HEIMILISBLAÐIÐ
105
■ En Guð hervæddi þjón- sinn meó krafti
°8' kærleika og heilbrigóri skynsemi, en
meó ótta. Honum var gefin alveg sér-
lagni og prýéi í allri sinni framgöngu.
ann var algerlega rólegur, en fastur
Jllr> og steig meó þeim hætti fæti sín-
^ á ríkisból Afríkanans og hóf par
1'stniboðsstarf sitt. Hann stofnaói skóla,
1 reglulegar guðsþjónustur, ferðaóist um
meðal hinnar svörtu þjóðar og lifði óbrotnu
slklfsafneitunarlífi í bæn til Guðs.
Það var hinn grimmúðugi Afríkani
sjalfm^ gem var(^ fyrsti ávöxturinn af
starfi hans. Pessi alvilti hernaðarhöfðingi
'aið mildur í lund eins og barn. Breyting-
111 a þessum höfðingi var andlegt kraíta-
'eik. Hann var rángjarn eins og úlfnr-
ÍJ®* v'ltur eins og ljónió og svikull eins og
ebarðinn; en nú varó hann mildur og
Saklaus eins og kálfurinn og lambió.
^ið einasta markmið og eftirsókn þessa
manns hafði verió að ræna menn og drepa
°S fara ránsferóir meó fólki sínu; en nú
eiS’i annað sjáanlegt, en að hann væri
kagntekinn af vandlæti vegna Guðs og
íllstniboða hans.
Hann lét þegna sína byggja hús handa
°tfat, gaf honum margar kýr, sótti
Suðsþjónusturnar reglulega og með trú og
1 eytni sinnar og las oró Guðs meó fastri
1 eglu. Hann þóttist aldrei geta gert nóg
Jllr þann mann, er hafði leitt hann til
Jesú.
^inu sinni fékk Moffat megna hitasótt,
fV° aó líf hans lék eins og á þræði. Pá
Jnkraði hann honum, þegar sóttin var á
assta stigi. Og er Moffat þurfti að fara
1 Kapborgarinnar, þá fylgdi Afríkani
mnum, vitandi vel, að stórfé hafði verið
,ap til höfuðs honum árum saman. Þeir
Kapnýlendunni urðu alveg hissa á þeirri
lleytingu, sem orðið hafði á honum. Hún
Var eiln undursamlegri, ef undursamlegri
gfti orðið, en hin skyndilega breyting á
0 sóknarmanninum Sál í Pál postula.
Heimurinn getur ekki sýnt eitt einasta
æmi slíkrar breytingar á lunderni og
breytni, sem eigi sína rót eingöngu í vís-
indalegum og siðferðilegum aóferðum.
Hér var um að ræða alræmt illdýri, vik-
ing, svipu allrar Afríku, bölvun og skelf-
ingu. Svo varð hann fyrir áhrifum fagn-
aðarerindisins, grét eins og barn, leitaði
fyrirgefningar og náðar fyrir Krist og
öðlaðist hana. Ljónið varð að lambi. —
Moffat lýsti því yfir síðar, að alla þá tíð
er hann dvaldi meðal þessa fólks, þá
muni hann ekki eftir einu einasta atviki,
er Afríkani hafi bakað honum sorg eða
gefið honum ástæðu til að kvarta.
Þegar hann fór meó Moffat til Kapborg-
ar, en það eru 900 kílómetrar vegar, þá
fóru þeir yfir land, sem þessi ræningja-
foringi og fyígismenn hans höfóu herjað
og lagt í auðn. Þeir, sem bjuggu í þvi
landi, trúðu því ekki, — gátu blátt áfram
ekki trúað því, að þessi afturhorfni mað-
ur væri Afríkani sjálfur. Og er einn
þeirra sá hann, þá fórnaði hann upp hönd-
um og hrópaði: »Þetta er áttunda undrið
í heimi þessum! Mikli Guð, en sá dásam-
legi vitnisburður um vald þitt og náðk
Sami maðurinn, sem hafði svo lengi út-
helt saklausu blóði, mundi nú jafnhiklaust
hafa úthelt sjálfs síns blóði vegna Krists.
Þegar hann fann, að hann var kominn
að dauða, þá kallaði hann alla þegna sína
til sín, eins og þeir Móse og Jósúa gerðu
við Israel, og sagði: Vér erum nú ekki leng-
ur villimenn, eins og vér vorum einu sinni.
heldur játum vér, að vér höfum numið
fagnaðarerindið. Látum oss þá lifa eftir
því!«
Síðan áminnti hann þá með óumræói-
legri viðkvæmni og mildi, að þeir skyldu
lifa í friði við alla menn, og ekki taka sér
neitt fyrir hendur nema að ráði hinna
kristnu leiðtoga. Og þeir skyldu búa sam-
an framvegis eins og þjóð og taka á móti
og bjóða alla kristniboða velkomna, sem
sendiboða Guðs. Sóan lýsti hann blessun
sinni yfir þeim. Játning hans mundi hafa
verið samboðin postulanum Páli:
»Eg finn <að eg elska Guð og aó hann