Heimilisblaðið - 01.06.1931, Side 27

HEIMILISBLAÐIÐ
109
ágengt. Mér var f>á boðió aó fara þangað
'estur, og skyldi hann snúa heim at'tur,
er* eg halda þar áfram rannsókninni í
lar>s staó. Eg útbjó mig meó öllum skjöl-
11 m og skilríkjum, er vió þurftu. Einnig
f)k eg meó mér sýnishorn af mörgum vör-
Um, er eg ætlaói aó hafa á boðstólum, þar
e^ eg ætlaói aó láta sem eg væri verziun-
m'maður.
Eg fór í eimlest til Erie; þegar þar var
k°mió, átti eg ófarnar 60 enskar mílur
legar þangað. Pessar 60 mílur varð eg að
fara í póstvagni. Petta var um hávetur;
v*ndurinn var á landnoróan, napur og níst-
andi; það var engin skemtiferó aó fara svo
kangan veg í slíkum vagni. En þegar eg
teróast í embættiserindum, hefi eg vanið
á aó horfa lítið á eigió hagræói; svo
Vai' einnig nú;'eg reyndi að hugsa sem
m>nnst um sjálfa feróina, og leitaóist vió
a^ gera mér gott af öllu saman. Loksins
eygóum vér kirkjuturnana í bænum, sem
eg átti aó fara til, og litlu síóar ókum vér
lnn í bæinn sjálfan.
* bænum voru tvö veitingahús. Eg sló
mer aó öóru þeirra, og var eg leiddur til
st°fu; það var stórt herbergi, og blossaði
)ar bjartur logi á arni. Eg mataðist þar,
gekki síðan út í bæinn til þess aó finna
e°rge, embættisbróóur minn. Var mér
^gt, aó hann dveldi í hinu veitingahúsinu.
’J£ hélt þangaó og hitti hann heima;
skyrði eg honum frá, í hverjum erindum
eg' væri þangaó kominn. Honum þótti
lemur súrt í broti aó veróa aó hætta vió
málió hálfkarað, og fá þaó öórum í hend-
111 ’ ei1 þannig- var fyrirskipaö, og varó nú
svo aó vera. Hann skýrði mér nákvæmlega
*a öllum atvikum vió þessi illræðisverk, er
ramin höfðu verió þar í bænum. Skýrði
lann frá þeim, sem nú skal greina:
"kb skamms tíma hafði allt verió meó ró
eg spekt í bænum. Par bar sjaldan vió neitt
e-'ru nýrra, og lagabrot, þau er nokkuð
ÍVasði að, voru þar afar fáheyrð. En fáum
'ikiim áóur en George kom þangaó til
æJarins, höfóu bæjarbúar einn morgun
vaknaó .við illan draum. Sú fregn flaug
eins og elding um allan bæinn, að eitt-
hvert hió hræðilegasta fólskuverk hefði
verió drýgt þar um nóttina. Svo stóó á. að
í bænum bjó ríkur kaupmaður, Russel aó
nafni. Hafði hann þann sið, aö láta jafnan
einhvern af þjónum sínum vaka á nótt-
unni á skrifstofu sinni, því að þar geymdi
hann mikið fé. Pennan morgun, sem áður
er um getið, haföi þjónn sá, sem þá nótt
átti að hafa vörð á skrifstofu Russels,
fundist veginn, þá er inn var komió í skrif-
stofuna um morguninn. Pjónn þessi hét
Jassur Copmann. Pess sáust glögg merki,
að morðinginn hafði ráóist aftan aó Jassur
og stungið hann í bakió meó löngum hnífi,
alveg inn í hjarta. Pað var og auðséð, aó
Jassur hafði dáið þegar í stað, án þess aó
geta komió neinni vörn fyrir sig. Síðan
hafði morðinginn brotió upp fjárhirzluna,
og haft á brott meó sér allt það fé, sem
hún hafói að geyma. Voru það hér um bil
átján þúsundir dala.
I bænum voru aðeins rúmar þrjár þús-
undir íbúa. Má því nærri geta, að sagan
um slíkan vióburó og þennan hafi ekki
verió lengi að fá fæturna. En þaó átti nú
ekki hér við aó lenda. Premur dögum eft-
ir víg Jassurs var framió annaó óbótaverk
til. Svo stóð á, aó skammt fyrir utan bæ-
inn bjó gamall maóur, sem áóur hafði ver-
ió kaupmaóur, en sem nú var hættur versl-
un sinni. Iljá honum var brotist inn um
nótt, og‘ öllu fémætu frá honum stolið.
Auk kaupmannsins sjálfs voru ekki í hús-
inu aðrir, en einn gamall þjónn, og tvær
griðkonur. Pjófarnir höfóu leikió list sína
í öllum herbergjunum, og jafnvel í sjálf-
um svefnherbergjunum, en svo höfóu þeir
haft hægt um sig, að enginn í húsinu
hafói vaknaó við komu þeirra, og höfðu
þeir þó lokið upp hverri hurð í öllu húsinu.
Nú fór bæjarbúum ekki aó lítast á blik-
una, og uróu þeir ærið skelkaóir. En eig1
var allt búió enn. Fáum morgnum eftir
þjófnaó þann, er síóast var getið, fundu
menn ekkju eina í rúmi sínu. Ekkja þessi