Heimilisblaðið - 01.09.1931, Blaðsíða 8

148
HEIMILISBLAÐIÐ
Þetta voru Belmont sár og bitur von-
brigði. Rétt áður hafði hann verið þess
fullviss, að fleytan hefði sokkið til botns
með allri áhöfn, og nú gramdist honum
það innilega, að þessir hjartalausu grimd-
arseggir skyldu ekki hafa lent í bylgj-
unum og hákarlskjöftunum. Nú réru þorp-
ararnir með löngum áratökum inn yfir
spegiltært lónið og stefndu á ofurlitla vík,
er náttúran hafði myndað fyrir æfalöngu
úr nokkrum feiknmiklum klettabrotum,
er hrunið höfðu í sjóinn, að líkindum af
eldsumbrotum eða jarðskjálftum.
Þríhyrnda, svarta seglið var dregið nið-
ur, en áraglamrið hélt áfram. Nú seig
skonnertan inn að klettunum og hvarf þar
sjónum Belmonts.
Hann rétti úr sér. Hvað var nú fram-
undan? Sægur djöfla í mannsmynd voru
að tengja landfestar. Hvert var erindi
þeirra? Ætluðu þeir að ílengjast hér eða
hverfa til baka aftur? Þessi spurning lá
Belmont þyngst á hjarta, og ekki síður
hin: Mundu þeir verða varir við þá, skip-
brotsmennina? Þau höfðu gért allt, sem
í þeirra valdi stóð til þess, að enginn skyldi
verða þeirra var. M,undu nú þessir blóð-
þyrstu þorparar verða þeirra varir?
Honum gafst ekki tími til að hugsa um
þetta meira, því að nú kom annað íhugun-
arefni all-alvarlegt. Hafið lá í sólskininu
eins og logagyltur hringur um eyjuna.
Utan við þennan sólfagra hafflöt var allt
hafið þakið úlfgrárri þoku, sem alltaf
færðist nær. Loftið var orðið rafþrungið
°£' í fjarska heyrðust þungar dunur, sem
yfirgnæfðu brimnið hafsins. Öveður var
i aðsig-i. Nú sá hann aftur skonnertuna
lyftast upp á öldunum inn við ströndina og
hníga þess á milli niður í djúpa dali, þvi
að nú hafði undiraldan náð alveg ii111
ströndinni. Hann horfði hugfanginn a 11,11
sterku náttúruöfl, sem voru að tryllaS* 0r ;
vígbúast. Rauðgrá þokan var að j
inn yfir eyjuna og sýnilegt var, að óveð1”
var að skella á. — Allt í einu fann h3”1'
að eitthvað snerti við handlegg hans. Han°
leit við, og Elsa Ventor stóð við hlið ho”'
um. Hún hafði á hættunnar stund \
þeim ýmigust, sem hún hafði á honuU |
Ösjálfrátt hafði hún leitað til hans oS |
vænst þar hjálpar. Hún sagði eitthvað; e11
ekkert heyrðist fyrir óveðursgný, sel11
fyllti loftið, hann sá aðeins að varir hon”
ar bærðust. I einhvers konar fáti va^
hann sterkum armi um mitti hennal'
Hann var þess fullviss, að á þessum sta
voru þau í alvarlegri hættu stödd, svon”
hátt upjoi, ef þrumur og eldingar kmm1'
og á þeim var von á hverri stundu. Hanl1
tók því til sinna ráða, og bar ungH'” |
Ventor á sínum sterku örmum niður W j
ir klettana, í hlé, og hún vafði sig upP ^ j
honum, eins og óttalaust barn, og' tie j
dauðahaldi í jakkalafið hans.
Nú fór Belmont að skyggnast um ^11
Giles. I rökkrinu sá hann Giles áleng'ðal’
andlit hans var afskræmt, ekki aðeins a :
hræðslu, heídur einnig af afbrýðissel111'
Það var honum óbærileg hugsun, að Hts‘! [
skyldi leita athvarfs hjá Belmont, en •
sér. En Belmont lét sér í léttu rúmi ltégJÍ! j
hvað Giles hugsaði um þetta. Hann lv !
Elsu upp á örmum sér og hagræddi henn •
sem bezt hann mátti; hræðslan, sem hafdl :
gripið hana, gerði það að verkum, að hn0
gleymdi á þessu augnabliki öllu nema Þvj ;
einu, að hún þurfti hjálpar, og hún hal
fullt traust til hins hughrausta sti'ok11
manns.