Heimilisblaðið - 01.09.1931, Blaðsíða 15

HEIMILISBLAÐIÐ
155
Vei'sku skrifurum og sendi hann út '
kirkjugarðinn til þess að fá upplýsingar
Urn þetta.
Skrifarinn kom aftur. Sagði hann, að
Vei'kamennirnir hefðu verið farnir og eng-
,nii hefði verið í kirkjugarðinum, sem
hann hefði getað spurt um það.
Reynolds fór að ókyrrast í skapi. Iiann
Var ekki vanur því að neitt færi fram i
kaenum, sem hann vissi eigi um. Dreng-
Urinn hans hlyti þó að vita það. Hann
Sendi eftir honum, en hann hann hafði
ekkert heyrt.
Hann hafði heldur ekki heyrt neitt sjálf-
Ul’ — en fyrir hvern var gröfin?
Hann skipaði þjóninum að spyrja kirkju-
karðsvörðinn um, hverjum gröfin væri ætl-
uð — »en réttu mer viskýflöskuna, áður
en þú ferð«, sagði hann er þjónninn var á
iiirum. Hann gat ekki skilið, hvers vegna
Hessi gröf gerði hann svo órólegan., en hon-
11 ui leið nú betur, eftir að hafa fengið sér
Hálítið af viskýinu, og lauk við það, sem
hann hafði ætlað sér að gera.
Því næst settist hann i hægindastól og
•ét fara eins vel um sig eins og unt var.
^Hir fáar mínútur ætlaði hann í »klúbb-
nin« og spila þar nokkrar »Bridge-rúbbert-
Ur« fyrjr miðdegisverð, en fyrst vildi hann
a vitneskju um hver dáinn væri.
Skommu síðar kom þjónninn og kirkju-
karðsvörðurinn með honum.
>:>Hverjum voruð þið að taka gröf í dag?«
sPurði hann kirkjugarðsvörðinn.
^Við höfum enga gröf tekið«, svaraði
Piaðurinn.
^Hvað meinarðu með því? Tveir verka-
^nn voru þó að taka gröf í dag, þegar
ek átti leið þar um«.
Kínverjarnir horfðu hvor á annan.
Jónninn sagði, að þeir hefðu báðir verið
1 kirkjugarðinum, en þar hefði engin gröf
Ver,ð tekin.
Heynolds var rétt að því kominn að
SeS'ja: »En eg sá það sjálfur«. En hann
sagði það ekki. Hann beit á jaxl og roðn-
aði í andliti og átti fullt í fangi með að
láta á engu bera. Kínverjarnir horfðu á
hann með rólegu, skásettu augunum súium.
»Farið út!« skipaði Reynolds.
Undireins og þeir voru farnir, kallaði
hann á þjón og bauð honum að koma með
viský.
Hann strauk svitann af andliti sér með
vasaklútnum. Glasið hristist í hendi hans,
er hann bar það að vörum sér. Þeir gátu
sagt það, sem þeim sýndist, en hann sá
gröfina. Enn heyrði hann fyrir eyrum sér,
er grafararnir fleygðu moldinni af rekun-
um upp úr gröfinni.
Hvað var að honum? Hjartað barðist í
brjósti hans, eins og það ætlaði að springa.
Hann fann til megnrar vanlíðunar. Hann
gat með erfiðismunum náð huganum sam-
an. Þetta var allt vitleysa! Ef engin gröf
var, þá hlaut hann að hafa séð ofsjónir.
Það bezta, sem hann gat gert, var að
fara í klúbbinn, og ef hann hitti lækninn
þar, gæti hann beðið hann að athuga,
hvort nokkuð væri að sér.
Allt var eins og það var vant að vera í
klúbbnum, og Reynolds varð rórra þar, og
hann hafði gott af því; honum gat eigi
úr minni liðið, er hann sá í kirkjugarð-
inum.
Hann spilaði Bridge heldur laklegar en
vant var, og mótspilari hans fann að því
við hann, en við það komst Reynolds í
mjög æst skap.
Allt í einu fann hann, að honum var
ómögulegt að dveljast í klúbbnum mínútu
lengur. Hann varð sjálfur að sjá, hvort
gröfin var ekki þar, sem hann hafði séð
hana. Hann skipaði burðarmönnum sínum
að bera sig að kirkjugarðinum. Ofsjónir
eiga sér ekki stað tvisvar alveg eins!
Hann ætlaði að hafa kirkjugarðsvörðinn
með sér, og væri um enga gröf að ræða,
þá næði það ekki lengra. En ef gröfin væri
þar, sem hann hafði séð hana, þá skyldi
vörðurinn fá fyrir ferðina.