Heimilisblaðið - 01.09.1931, Blaðsíða 12

152
HEIMILISBLAÐIÐ
kjarrskóginn og rutt þar braut, eins og
risavaltari hefði verið þar að verki. Víða
voru trén brotin og bæld alveg' niður í
jörðina,, sem var rist og tætt sundur eins
og eftir heljarmikinn nýbrots-plóg.
»Fyrst um sinn verðum við að haga okk-
ur, eins og við vissum að skipshöfn júnk-
unnar sé á lífi og hér á eynni«, mælti
Belmont. Við megum ekki aðhafast minstu
vitund, fyr en við höfum fengið vissu fyr-
ir, að þeir hafi allir farist«.
»Pér hafið fyllilega rétt að mæla«, sagði
Giles í mjög vinsamlegum róm og alúð-
legum. »Við verðum að gæta ítrustu var-
kárni. Þér rnegið ekki ætla að eg hafi
þegar g'leymt, hve mjög við erum yður
skuldbundin fyrir hugulsemi yðar, herra
Belmont. Hefðuð þér ekki gert okkur að-
vart í tæka tíð, mundum við hafa gefið
okkur í ljós fyrir kumpánum þessum. Við
eigum yður mikið að þakka«.
»0, sei, sei, þér hafið hreint ekkert mér
að þakka«, mælti Belmont og hristi höf-
uðið. »Við erum öll hvert öðru háð. Hér
eru það örlögin, sem ráða. Fyrsta skylda
yðar og mín er nú sem stendur að vernda
ung'frú Ventor«.
Allra snöggvast brá fyrir eins og leiftri
í augum Giless, heiftarfullri ógnun, er Bel-
mont nefndi nafn Elsu, þótt hann reyndi
að leyna því undir brosandi vinsemdar-
grímu. Belmont sá, að Giles krepti hnef-
ana og hörkudrættir komu í ljós kringum
brosandi varir hans.
»Eg' met sannarlega mjög mikils um-
hyg'gju yðar fyrir ungfrú Ventor — konu-
efni mínu —«, mælti hann kuldalega. »0g
eg' get fullvissað yður um, að hvorugt okk-
ar mun gleyma þakklætisskuld okkar við
yður. Eg vona að sá dagur renni, að við
getum endurgoldið aðstoð yðar. Eg býst
við, að þér getið nú litið dálítið vonbetri
fram í tímann. Það vill nefnilega svoleiðis
til, já, svo heppilega, meira að seg'ja, að
föðurbróðir ungfrú Ventor er dómsmála-
ráðherra. Sé hann enn á lífi, mun eg ta'a
við hann um yðar . . ..«
Belmont greip fram í fyrir honum:
er mjög vinsamlegt af yður, Effington
varður«, mælti hann, »en eg óska þess
að nokkur gangi bónarveg fyrir mifiV
Hann hló allt í einu stuttan, þurlegan hla
ur. »Eg er líka smeykur um, að það mu'1
koma að litlu haldi manni í mínum sP01
um. Réttlætið verður að halda götu sh11"
eöa er það ekki svo?«
n(f
Hann þagnaði. Elsa kom til þeirra, ~
hún horfði beint á Belmont, eins og hul1
ætlaði sér að snúa sér að honum.
var honum nýtt og óvanalegt, og í fyrS^a
sinni í samvist þeirra rétti hún honu111
hönd sína. Belmont leit á hana og alha
snöggvast kom hik á hann. Fyrst fla1'3
honum í hug að grípa hönd hennar ^
þrýsta henni innilega, en í þess stað |c
hann sér nægja að hneigja sig lítilles'a-
»Viljið þér ekki taka í hönd mína, Þe”
ar eg rétti yður hana, hr. Belmont-1'
mælti hún. »Eg kem til þess að Þa^.
yður fyrir, að þér hjálpuðuð mér.
minnist eigi nákvæmlega, hverju fJ'al11
fór, en eg er viss um, að hefðuð þér e,ul
, , , • op'
hjálpað mér og annast um mig, vseri ®
núna eflaust ekki í lifenda töl,u«.
»Það var eintóm tilviljun, ungfrú
tor«, svaraði Belmont. »Auðvitað vilHi c
gjarnan hjálpa yður, en það var tilvilj111!
ein, sem réði því, að það varð eg, en el< '^
Effington lávarður. Eg get því ekki tel'1
í þá hönd, er þér réttið mér, ungfrú, 0r
eg vona, að þér skiljið ástæðu mína f-vl
því. Og sá dag.ur getur komið fyr e<‘-
síðar, að yður myndi eigi geðjast að Þ^
að minnast þess, að þér hefðuð rétt JJJl1
höndina«.
Unga stúlkan horfði á hann_ Hún val'
orðin nokkuð fölari en áður og vissi syJl1
lega ekki, hverju hún ætti að svara. J s ‘ ,
þess lét hún sér nægja að hneigja sl&
kveðjuskyni og gekk svo á burt.