Heimilisblaðið - 01.01.1914, Page 6

4
HEIMILIS BL AÐIÐ
inna foreldra, sem ekkert vort mein eða tjón
mega vita. — Og þaS minnir okkur aftur á,
hve ógnarbágt þeir foreldrar vorir eiga, ef þeir
missa sínar réttmætu, heilögu vonir um okkur.
Og engin föður- og móðurvon og þrá um elsk-
að barnið sitt er hjartanlegri og helgari en sú,
að barnið þess verði gott blessað, og sem upp-
byggilegast landi og lýð. — Hugsið um og
út ] þetta, kæru, ungu vinir, og reynið að láta
þessar óskir og vonir ekki verða til minkunar
— því að þá eiga góðir foreldrar svo hræðilega
bágt, líkt og verið væri að láta okkur í gröfina.
Byggið því alt á Kristi, og ofan á þann
grundvöll það, sem honum er samkvæmt og
samboðið.
Að endingu ætla eg að vera svo hreinskil-
inn, að segja ykkur svolitla sögu af mér í sam-
bandi við ykkur. — Það var i haust, þegar
þið voruð hér síðast á skemtisamkomu. — Þá,
að morgni dags, bar mig að bæ einum hér i
sveit, sem við öll þekkjum. Þar stóð þá svo
á, að húsbóndinn var fársjúkur, dauðum manni
líkari en lifandi að basla við að búa sig að
heiman til læknisaðgerðar upp á líf eða dauða.
Konan var úrvinda af raunum, og 5 óuppkom-
in börn voru á vakki og gægjum kringum pabba
sinn, hálf volandi og kviðafull. — Eg gerði
þar, þvi miður, ekkert til gagns, en svo
var mjer aumt og sárt í sinni, er eg fór það-
an, að eg hafði orð á því við þann, sem með
mér var, að nú mætti benda Ungmennafél. á
betri skemtun en til stæði, og fallegra og sann-
ara væri það nú og gagnlegra, að þeir, er nú
væru að halda sér vakandi með því að kaupa
sér kaffi og þessháttar að næturlagi að neita
sér um þetta og leggja sjálfsgóðgerðaraurana
í svolitla guðskistu handa þessu bágstadda fólki
— og hefði jeg náð til þessa fundar þá stund-
ina, þá hefði eg ekki stilt mig um að benda á
þetta. — En þetta náði nú ekki lengra.
En morguninn eftir heyrði eg þá gleðifregn,
að þetta félag hefði einmitt verið snortið af
sömu tilfinningu, og framkvæmt hana mjög
fagurlega. — Þarna fanst og finst mér, að fé-
lagið hafi þekt og elskað köllun sína. Og ein-
mitt svona, eða á líkan hátt, finst mér, að öll
Ungmennafélög eigi að lifa og starfa: að eyða
neyð og efla velferð manna. hvaða k)rns, sem
bölið er, eða gera verulegt gagn, uppbyggja,
styðja, reisa, hvar sem þörf er, og til næst,
eftir kringumstæðum og kröftum. Og eg lít
svo á, að alt slíkt veiti þá hreinustu, hollustu
og varanlegustu skemtun. Eða leið ykkur ekki
vel, þegar þið í félagi höfðuð þannig unnið
verk, sem bæði var góðverk og gagnsemdarverk.
Jú. Þannig óska eg og bið, að. þið lifið og
starfið, eða í þessum anda, og fullyrði, að því
lífi og starfi fylgi frami og farsæld ykkar sjálfra
og annara manna, sem með ykkur lifa. —
Gefi það drottinn, og fyrir það gott og
gleðilegt andlegt nýár á hverju heimili yðar og
í öllu félagi yðar og víðar — eins og vér nú
óskurn hver öðrum gleðilegs náttúru-nýársins
komanda. Ó. V.
iandnám yofí.
Eftir Björnson.
Vér námum land, það eign vor er.
Að fornum ísa-fjötrum leystum
vér frjálsa bygð mót sólu reistum,
með ræktun lands og löggjöf hér.
Ur grjóti þá vér gullið unnum.
A gnoðum yfir sæinn runnum.
Og vorsól lýsti’ upp lágnættið
og leiddi hugann fram á við.
Land enn með guðs hjálp vinnum vér.
Hver ræktarauki’ um völlu víða,
hver viðbót skipastólsins fríða,
hvert barn, sem vel upp alið er,
Hver hugsun frjáls, er framför greiðir,
hver framkvæmd nýt, sem gott af leiðir,
það landnám eru’ og viðbót við
þann vörð, sem tryggir þjóðfrelsið.
Br. J. þýddi.