Heimilisblaðið - 01.10.1915, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
77
BræSurnir gengu samsíða ofan af loftinu,
eins og þeir höfðu komið. Hugur þeirra hafði
gerbreyst, því nú höfðu þeir það takmark að
keppa að, er bauð þeim að voga alt og viuna
alt. Þeim var þo léttara um hjartaræturnar en
þegar þeir komu, því hvorugur hafði þó fengið
algert hryggbrot, og höfðu því eius og æsku-
mönnum er títt, báðir von, enda lá i'ramtíðin
sem fá ungmenm kviða, fram undan þeim.
Þegar þeir komu olan stigan sáu þeir mann
i pílagrimskápu. Hann hafði á höfði sér koll-
háan hatt sem var hrotinn upp að framan, en
í hendinni har hann pílagnmsstaf og um öxl
hans hékk malur hans og vatnsflaska.
„Hvers óskið þér heilagi pílagrímur—
spurði Godvin er hann gekk til hans. „Leitið
þér náttstaðar í húsi föðurhróðir míns?“
Maðurinn horfði á Godvin biðjandi augum,
sem Godvm fanst hann kannast vtó. Hann
hneigði sig og svaraði í auðmjúkum róm, en
sem stétt hans var eigmlegt:
„Einmitt það göfugi riddari, ég óska skjóls
fyrir mann og dýr, því asninn minn stendur
fyrir utan. Þar að auki óska eg að fá að tala
við lávarðinn, Sir Andrew d’Arcy sem ég hefi
erindi við“.
„Asni?“ sagði Wulf, „eg hélt að pílagiimar
væru ætíð gangandi?“
„Satt að vísu hr. riddari, en eg hefi af til-
viljun farangur meðferðis. Þó ekki minn eiginn,
því öll mín jarðnesku auðæfi ber ég á bakinu.
Ég flyt með mér kistu sem ég veit ekki hvað
hefir að geyma, en sem eg er leigður til að af-
henda Sir Andrew d’Arcy, eiganda þessarar hall-
ar, eða ef hann væri andaður, þá Rósamundu
dóttur hans“.
„Leigður? Af hverjum?“ spurði Wulf.
„Það mun eg segja Sir Andrew, sem eftir
því sem ég hefi frétt er enn á lífi“, sagði píla-
grímurinn og hneigði sig. „Viljið þér leyfa mér
að bera inn kistuna, og sé svo, vill þá ekki
einhver af þjónum yðar hjálpa mér, því hún er
þung?“
„Við skulum hjálpa yður“, sagði Godvin.
Bræðurnir gengu með honum út i garðinn
°8 sáu þeir þar við hið daufa stjörnuljós, falleg-
an asna, sem einn af þjónunum hélt í, á baki
hans lá Iangur strangi, sem léreft var saumað
utan um. Pílagrímurinn losaði strangann og tók
í annan endan en Wulf greip hinn og báru
þeir hann siðan á milli sín inn i höllina. God-
vin gekk á undan og kallaði á föðurbróður
sinn, er kom að vörmu spori, og hneigði píla-
grimurinn sig djúpt fyrir honum.
„Hvert er nafn yðar pilagrímur, og hvaðan
komið þér?,“ spurði gamli riddarinn og horfði
á hann rannsóknaraugum.
„Nafn mitt, Sir Andrew, er Nikulás frá Sa-
lisbury, en nafn þess er sendi mig vil ég með
yðar leyfi, hvísla yður í eyra“.
Þegar Sir Andrew heyrði nafnið, kiptist
hann við eins og hann hetði verið stunginn
með hnif.
„Hvað þá?“ sagði hann „eruð þér heilagi
pilagrímur, boðberi —“, hér þagnaði hann skyndi-
lega.
„Ég var fangi hans“, svaraði maðurinn, „og
hann, sem ætíð heldur orð sín, gaf mér, sem
var dæmdur til dauða, lifið, með því skilyrði,
að ég kæmi þessu í yðar hendur, og færði hon-
um svar yðar, sem ég hefi þegar svarið að gera“.
„Svar? Við hverju?“
„Um það veit ég ekki frekar, en að bréfið
sé í kistunni. Efni þess sagði hanu mér ekki.
Eg er að eins boðberi, eiðsvarinn að gera
vissa hluti. Opnið kistuna, herra, en gefið mér
eitthvað að borða, því ég hefi íerðast langt og
farið hratt yfir“.
Sir Andrew gekk til dyranna og kallaði á
einn þjóninn, og gaf honum skipun um að færa
pílagrímnum mat, og vera hjá honum meðan
hann borðaði. Síðan bað hann Godwin og
Wulf að bera kistuna upp á loftið, og setja
hana á stóra eikarborðið.
„Opnið hana“, sagði Sir Andrew og reif
utan af henni tvöfalt léreft, kom þá í Ijós kassi,
dökkur að lit, úr ókunnum viði, allur járnbent-
ur, og tók það langan tíma áður þeir næðu
járnböndunum af. Þegar þeir loks gátu opnað
kassann, fundu þeir innan í honum annan kassa
úr íbenviði mjög vandaðan, var hann innsiglað-
ur i báða enda með mjög einkennilegu innsigli.
Læsing hans var af silfri og hékk við hana
silfurlykill.