Heimilisblaðið - 01.10.1915, Blaðsíða 9

HElMILISBL AÐIÐ
79
íslenski fáninn.
Nú höfum vér íslendingar fengíð löggiltan
sérstakan fána, innan Iandhelgislínu Islands.
Þetta er fyrsta sporið. Auðnist oss samheldni
og djörfung að fylgja fram rétti vorum, þá mun
sá tími koma, að vér fáum viðurkendan verzl-
unarfána.
Vér, sem höfum tekið ástfóstri við bláhvíta
fánann, hefðum helst kosið, að hann hefði verið
löggiltur, en nú ber okkur öllum — yegna fram-
tiðarinnar — að vinna í sameiningu að því, að
þjóðin taki ástfóstri við fána sinn. Hann á
ekki aðeins að blakta á verzlunarhúsum kaup-
túnanna og opinberum byggingum landsins,
heldur á hann einnig að blakta á stöng upp í
sveitum landsins, á fundarhúsum og sveitaheimilis-
húsum, og vera dreginn á stöng við öll hátíðleg
tækifæri.
Ungmennafélögin geta og eiga að taka hér að
sér forustuna, sem alstaðar annarsstaðar þegar
um þjóðræknisleg mál er að ræða.
Fána af öllum stærðum má panta beint frá
verzl. Egils Jacobsens kaupmanns hér í Rvík
og einnig frá verlz. Árna Eiríkssonar kaupmanns
Austurstræti 8.
iukin hlunnindil
Næsta ár (1916) flytur Heimilisblaðið mynd-
ir í hverju blaði. Þar á meðal af ýmsum nýtízku
hannyrðum, sem kvenfólki má að haldi koma.
Samt hækkar ekkert verð blaðsins. —• Takmarkið
er, að smá fullkomna blaðið, svo það að síðustu
verði íjölbreyttasta, bezta og ódýrasta heimilisblað
landsins. Vinir blaðsins víðsvegar um Iandið
geta stutt útgefandann í þessu starfi með því
að útbreiða blaðið og standa í skilum með
andvirði. Þessi auknu hlunnindi vonar útg. að
kaupendur kunni að meta að verðleikum.
larið vel með hesiana.
„Heimilisblaðið“ á þakkir fyrir. að það
hefir tekið svari málleysingjanna. Þess er líka
þörf, því víða er pottur hrotinn og ekki sízt
hvað hestunum við kemur, sem mikið eru not-
aðir til flutnings og reiðar. Það er ókristilegt
og sannarlega hegningarvert, að leggja mjög
þunga byrði á hestinn, slá hann undir byrðinni
lúinn, stynjandi og svangann, já máske haltan
eða eitthvað annað veikan. Og þá tekur nú út
yfir alt, þegar hann er látinn berjast um á gadd-
inum úti í stormi og bleytu, já í bleytu hríðinni,
og fá ekkert af því sem hann, sveittur og þreytt-
ur rogaðist undir sumrinu áður nema ef bezt
lætur moðrusl, sem öðrum skepnum er ekki
boðið. En hin húsdýrin standa inni í allgóðum
húsum, þur og hrein og éta í næði, það sem
hesturinn bar þeim i garð. En hann stendur
úti, blautur og skjálfandi — já svangur lika,
og hamar sig undir hrauni eða barði, í hinum
látlausu stormum og dynjandi hríðum.
Eg ætla að segja hér tvær sannar sögur:
Einusinni um hávetur voru menn að flytja
kornvörur o. fl. upp í sveit. Gaddur, svell og
fönn lá yfir öllu láði. Gistu þeir á leiðinni.
Um morguninn var snemma farið af stað. Hryssa
ein brún var í lestinni. Þegar búið var að „láta
upp“ á alla hestana, voru þeir látnir fara upp
á götuna sem lá fyrir ofan bæinn, meðan ferða-
mennirnir vóru að kveðja, og gefa kunningjun-
um að „dreypa á ferðapelanum“. A meðan
héldu hestarnir áfram, nema sú „brúna“ hún
lötraði hægt á eftir, með tunnu af matvöru o.
fl. sem látið var ofan á milli. Eigandinn vissi
hvað valda mundi; honum var vel kunnugt um
það að hún var hölt. „Hryssufjandinn þurfti
nú að fara að heltast í löppinni“, sagði hann um
morguninn þegar hann lét upp á hana, hina þungu
byrði. Þegar þeir náðu Brúnku, sló húsbónd-
inn sjálfur rokna högg á lendina á henni. Og
þannig hélt hann áfram að berja hana, en aum-
ingja skepnan kvaldi sig áfram meir af hræðslu
en mætti.
Annar maður var það, sem átti ljónvakra
og fljóta hryssu. Eitt sinn reið hann henni 2