Heimilisblaðið - 01.02.1916, Blaðsíða 6

32
HEIMILISBLAÐIÐ
•^j (j J"
ÍJona Yitavarðarins. |
Smásag'U frá Jupuu.
-------— ---------Itf
Sumarkvöld eitt, sátum við, Lester vinur
minn og ég, á svölunum úti fyrir konsúlshúsinu
í Manuka og vorum að rabba við konsúlinn,
Harry Dixon, þegar við tókum eftir ungum,
einheutum manni, auðsjáanlega ameríkumanni,
sem reið yfir götuna fram hjá húsinu.
„Hver er þetta?“ spurði Lester, og benti
með staf sínum í áttina á eftir manninum.
Konsúllinn svaraði ekki, en teygði sig mak-
indalega i hægindastólnum, dreypti á Wiskíinu
og starði dreymandi út yfir hafið, sem blasti
við okkur i glitrandi tunglsljósinu.
„Hver var þessi einhenti riddari, Dixon?„
spurði Lester aftur.
Konsúlíinn reif sig upp úr draummóki sínu
og snéri sér að Lester.
„Það skal ég segja þér“, svaraði hann, „ég
var einmitt að hugsa um konuna hans, þegar
þú spurðir mig. — Maðurinn heitir Eeuton og
er Ameríkumaður eins og við. Hann er tals-
vert þektur orðinn hér í Manuka, og hjónaband
hans er alleinkennilega tíl orðið, jalnvel eftir
okkar mælikvarða, nýbyggjanna."
„Er kona hans japönsk", spurði ég.
„Nei — hún er hvít, og regluleg ágætiskona,
já það er hún — en“, bætti Dixon við, en þagn-
aði svo skyndilega.
„En hvað?“ spurði ég forvitinn.
„Að, — hún var ekki eins og vérAmeriku-
menn væntum að sú kona sé, sem vér ætlum
að binda oss æfilangt, með öðrum orðum, ein-
hver fylgja frá fyrri árum hennar hafði gert
vart við sig, fortíð hennar var ekki sem ákjós-
anlegust“.
Lester stóð upp af stólnum og horfði forviða
á Dixon. „Hann sýndist þó ekki vera neinn
ræfill, hvernig gat hann fengið af sér að fara
að giftast henni?“
„Þú mundir ekki tala þannig, ef þú þektir
Marion“, sagði konsúllinn rólegur.
„Þú ætlar þó víst ekki að halda því framr
að hún sé virðingarverð kona eftir sem áður?“
spurði ég.
„Jú, fyllilega það“, sagði Dixon. „Nú [er
hún orðin alt önnur manneskja, nú á hún skil'-
ið virðingu og aðdáun hvers manns“.
„Aldrei hefi eg nú heyrt vitlausara; ætlarðu
að reyna til að láta okkur trúa því,“ hrópaðr
Lester gramur.
„Satt er það nú samt sem áður“, svaraði
Dixon alvarlega og sannfærandi. „Eg hefi oft
óskað mér að ég ætti aðra eins konu og hún er“.
„Nei, heyrðu nú Dixon“, sagði Lester, „ef
þú ætlast til, að við trúum þessari sögu þinnir
verður þú að leysa betur frá skjóðunni og segja
okkur frá öllu þessu, það lítur út fyrir að það
sé eitthvað einkennilegt við það“.
„Það er það iíka“, svaraði konsúllinn, og
hagræddi sér í stólnum og hóf svo frásögu sina::
„Áður en Feuton kyntist Maríon, hafði hún
dvalið hér i Manuka um nokkurt skeið. Enginn
veit með vissu hvernig á því stóð, að aumingja
stúlkan hafði ratað í ólán. Hún hafði átt heima
í San Francisko, en hafði komið hingað nieð'
skipstjóra nokkrum, sem svo yfirgaf hana á
hraklegan hátt. Hún lifði Iéttúðugu lífi, og var
óðum að sökkva dýpra og dýpra, því þótt hún
væri blíð og elskuleg stúlka, skeytti þó enginn-
um hana, né reyndi að draga hana af barmi
þess hyldýpis, sem hún var nú komin á. —
Aumingja stúlkan var illa stödd, þegar Feutom
alt i einu kom fram á sjónarsviðið og bjargaði
henni. Hann tók hana að sér — og eins og ég
hefi þegar tekið fram — er hún nú fullkom-
lega virðingarverð kona. — Dag einn kom Feu--
ton til mín, niðurbeygður mjög, sjúkur og kjark--
laus og leitaði ráða til min. Hann hafði áður
verið stýrimaður hjá stóru amerísku gufuskipa--
félagi, hafði gjört sig sekan um eitthvert glappa-
skot og verið sagt upp stöðunni. Tilviljun eim
réði því, að hann kom hingað, og fékk vitavarð-
arstöðuna hér, — það er blikvitinn, sem þið'
sjáið þarna lengst út með sjónum".
Dixon benti í áttina og við sáum leiftrin frá.
vitanum í allmikilli fjarlægð.
„Vitaturninn stendur þarna út með strönd-
inni“, hélt hann áfram, „en það eru víst þrjár