Heimilisblaðið - 01.02.1916, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
37
í
=§5=p§!=il p
! r œ ð u r n i r.
I
ik=i=i=i=T=i=»ffl Rider Haggard. ntr=i=T=i=v=i=jt
Eftir
[Frh.]
„Eins og hundur; hann virðist vera þreytt-
ur eftir ferðalagið“.
„Máske eins og hundur með annað augað
opið? Eg óska ekki eftir því að hann sleppi
frá oss i nótt, því ég þarf að tala við hann á
morgun um önnur efni, sem ég var að tala um
við Godvin".
„Óttastu ekki frændi. Eg læsti hesthúsinu
og hinn heilagi pílagrímur mun varla fara að
gefa okkur svona fallegan asna“.
„Varla hann, ef ég á rétt að þekkja“, svar-
aði Sir Andrew. „Við skulum nú eta, og taka
síðan saman ráð okkar, því ekki mun af veita“.
Godvin og Wulf voru á fótum löngu fyrir
dögun næsta morgun ásamt nokkrum áreiðan-
legum mönnum, er gert hafði verið viðvart að
þeirra væri þörf. Wulf kom inn með ljósker í
hendinni og gekk að Godvin sem stóð við eld-
inn.
„Hvar hefir þú verið“? spurði Godvin.
„Ertu búinn að vekja gestinn, pílagríminn“ ?
„Nei. En ég hefi sett vörð við veginn til
Steaple — hill, og einsvið veginn að víkinni. Svo
er ég búinn að gefa asnanum hans, sem er alt
of fallegur handa pílagrím. Hann vaknar víst
bráðum, því hann sagðist verða að leggja snemma
af stað“.
Godvin kinkaði kolli, svo settust þeir báðir
á bekkinn fyrir framan eldinn, því loftið var
kalt, og þar móktu þeir fram að dögun.
Þá reis Wulf á fætur og sagði: „Héðan af
mun hann varla telja það ókurteisi þó við vekj-
um hann“. Hann gekk síðan inn i hinn enda
hallarinnar, dró dyratjöldin til hliðar og hróp-
aði: „Vaknaðu! Heilagi Nikulás, vaknaðu!
Það er nú kominn tími fyrir þig að biðja bæn-
ir þínar, því morgunverðurinn er bráðum til-
búinn“.
En enginn svaraði.
„Vissulega sefur þessi pílagrímur eins og
Saladíu væri búinn að taka af honum höfuðið“,
tautaði Wulf þegar hann fór að sækja Ijó.-ker
sitt. Þegar hann var búinn að kveikja á ljós-
kerinu gekk hann aftur til gestaherbergisins.
„Godvin“, hrópaði hann strax á eftir. „Komdu
hingað. Maðurinn er farinn!“
„Farinn?“ sagði Godvin og ílýtti sér að
dyratjaldinu. „Hvert er hann farinn“ ?
„Aftur til Saladíns vinar síns, býst ég við“,
svaraði Wulf. „Þennan veg hefir hann að
minsta kosti farið“, og hann benti á þrönga
gluggann á múrveggnum í svefnherberginu, er
ein rúðan í stóð galopin. Ut við gluggann stóð
eikarstóll, og af honum hafði hinn heilagi Niku-
lás smogið út um gluggann.
„Hann hlýtur að vera hér í nánd, að leita
að asnanum sínum, sem hann mun varla yfir-
gefa“, sagði Godvin.
„Heiðvirðir gestiríyfirgefa ekki á þennan hátt
hús þess er veitt hefir þeiin góðann beina“,
svaraði Wulf. „En við skulum nú ganga út
og litast um“.
Þeir gengu út að hesthúsinu og var það
]æst, og asninn þar inni óhreyfður, en þrátt
fyrir nákvæma leit, sást ekkert eftir af píla-
grímnum, ekki svo mikið sem fótspor, því jörð
var frosin. Þegar þeir athuguðu hesthúsdyrnar,
kom það í ljós, að reynt hafði verið að opna
dyrnar með einhverju oddmjóu verkfæri.
„Það lítur út fyrir að hann hafi verið ákveð-
inn í því að fara, með eða án asnans síns“,
sagði Wulf. „Látum svo vera; máske að við
náum i hann ennþá“. Síðan bauð hann mönn-
um sínum að stíga á bak, reið hann svo af
stað með þeim að rannsaka nágrennið.
Þeir riðu fram og attur í þrjá tíma, en ekkí
fanst Nikulás.
„Þorparinn er sloppinn svo ekkert sést eftir
af honum“, sagði Wulf er þeir komu til baka.
„Hvað ætli þetta þýði, föðurbróðir" ?
„Eg veit það eitt, að það stendu'r í sambandi
við það sem á undan er gengið, og að mér
líst ekki á það“, svaraði gamli riddarinn alvar-
lega. „Það er i augum uppi, að asninn eða
verðmæti hans, hefir ekkert haft að segja. Það
sem hann hefir lagt áherslu á, er að komast af