Heimilisblaðið - 01.02.1916, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
33
eða fjórar milur til nœstu manna bygða, og er
því einmanalegt og eyðilegt. Þar bjó hann al-
«inn með gömlum Japana, sem hjálpaði honum
til að gæta vitans. Hann hafði engan annan
að tala við, svo það var ekki mót von, þótt
ihann fengi þunglyndisköst. Hann kom til mín
í einu slíku þunglyndiskasti. Þegar hann hafði
■dreypt í Wiskýið hjá mér, hérna úti á svölun-
um, þar sem við sitjum núna, stundi hann því
upp, að sér væri ómögulegt að una þessari ein-
veru þarna úti við vitann lengur.
Eg skyldi strax hvernig í öllu lá; það er
ekki i fyrsta sinn, sem slíkt kemur fyrir hér —
og ég gaf honum það eina ráð, sem ég vissi að
•duga mundi i slíkum kringumstæðum — sem
sé að fá sér Japanska — hm — ráðskonu, og
búa með henni, eins og við gjörum flestir hér
eystra“.
„Uha, var það nú bráðnauðsynlegt?u spurði
■ég, og hugsaði með hryllingi um mina eigin
reynslu i því efni“. —
„Já, það var ekki um neitt annað að gjöra.
En Feuton leist ekki á það. Hann gat ekki
felt sig við Japanska kvenfólkið, og svo hefir
hann víst af og til verið að hugsa um unga og
'laglega stúlku heima i Amériku. En hvernig
svo sem það hefir viljað til, náði hann í Marion,
■og fékk hana til að flytja heim til sín, einn góð-
an veðurdag.
Hún varð honum strax í byrjun góður fé-
■lagi, Snemma á morgnana annað hvort syntu
þau eða sigldu saman úti á víkinni, og siðari
hluta dags gengu þau saman milli hinna lauf-
ríku trjáa og nutu kveldkyrðarinnar í forsælu
þeirra. Á kvöldin þegar hann gætti vitans, sat
-hún hjá honum, og fekk hann tij að segja sér
frá barnæsku sinni og heimilisháttum, heima á
gamla landinu. Hún sýndi honum ástúð og
hliðu og vakti aftur hjá honum lífslöngunina
og seinast var hann orðinn svo glaður yfir lífs-
^tarfi sinu, að hann æskti ekki annars fremur,
en að dvelja í Manuka það sem eftir væri æf-
innaru.
„Flestum þykir vænt um að láta dekra við
sig“, hélt Dixon áfram, eftir litla stund, og lielti
á glas handa sér að nýju. Kona, sem elskar
mann innilega, getur með hægu móti feng-
ið mann til hvers sem vera skal, og að elska
sig aftur á móti, þótt sambúð þeirra sé ekki
eftir öllum fyrirskipunum kirkjunnar.
Þegar þau höfðu búið saman þarna út frá í tvo
mánuði, var Marion orðin Feuton svo kær, að
hann mátti ekki af henni sjá, þarna i einver-
unni. Upphafiega hafði það ekki verið ætlun
hans, að verða ástfanginn af henni, en dag einn,
er eg heimsótti þau, sá eg að hann unni henni
hugástum og var sælastur allra manna. Hann
blátt áfram tilbað hana, tók hana f faðm sér
og hélt henni svo fast, eins og hann væri hrædd-
ur um að missa hana. Hún var lítil vexti og
grannvaxin og barnsleg í samanburði við hann
samt sem áður var hún þeirra sterkust, það
getið þið reitt ykkur á, — það eru nú konurnar
reyndar altaf — takið eftir þvi drengir!“
Dixon sat hugsi um hríð, og eg vsr farinn
að hugsa að sagan væri á enda. En alt í einu
hóf hann höfuðið og hélt áfram.
„Já, nú kemur eiginlega að því, sem ég
ætlaði að segja ykkur um þrek þessarar konu
og hve stór og sterk sál býr i þessum litla og
veikbygða Iikama.
Kvöld eitt, þegar Feuton var að kveikja á
lömpunum og búa alt undir nóttina, varð hann
var við reykinn úr póstskipinu, sem bar við
hafsbrún, og var orðið talsvert á eftir tíman-
um. Það var aðeins i svip að hann sá skip-
inu bregða fyrir, þvi alt i einu rauk upp með
ofsa storm. Hann vissi að innsiglingin til Man-
uka er full hættuleg í björtu, hvað þá í myrkri
og stormi, og hvervetna er fult af boðum og
blindskerjum, hann kveikti nú öll vitaljósin i
skyndi, i þeirri von að leiftrin frá vitanum
þrengdu sér i gegn um myrkrið og storminn
og gætu leiðbeint skipinu, sem annars var í
nauðum statt.
Alt í einu hættir vitinn að leiftra og vél-
arnar stöðvast. — Hann hefir ekki enn í dag
getað gruflað uppi orsökina — en meðan hann
var að leitast fyrir og aðgæta vélarnar, fóru
þær all í einu á stað aftur, og hægri armlegg-
hans, sem hann hafði verið að rannsaka vél-
arnar með, festist á milli hjólanna og nær því
slitnaði frá búknum. Hann misti ekki meðvit-
undina en gat þó enga björg sér veitt. — Með-