Heimilisblaðið - 01.07.1916, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ 103
Englendingarnir höfðu nú leyst af hendi
}mð verk, sem enginn hugði mannlegum mætti
mögulegt. Þeir höfðu stöðvað framsókn Þjóð-
verja, afstýrt úrslita-óförum bandamanna og
gert mögulegan seinni sigurinn með Marne, þann
sigur, sem gjörbreytti allri aðstöðu herjanna á
•vestur-vígstöðvunum.
En hvorki Frakkar né Englendingar létu sér
til hugar koma að miklast af afreksverkinu við
’Marne — því að í þeirra augum var það yfir-
■ náttúrlegt kraftaverk. Frá undarlegum atburðum
höíðu þeir að segja, bæði hinir særðu er flytja
varð í burtu af vígvellinum, og hinir heilbrigðu,
■ er héldu orustunni áfram. Þeir höfðu séð sýn,
sem gagntók sálir þeirra með helgri lotningu:
í sömu svipan er ensku riddararnir hleyptu
‘fram gegn stórskotahríð Þjóðverja, höfðu þeir
.alt í einu séð ljósbjart þokuský á lofti. Það
sveif beint yfir fylkingum þeirra og yfir á móti
Þjóðverjum. Og skyndilega varð eins og gull-
roði sólarinnar glitraði í þokunni, út frá henni
lagði geislaröðul og fram komu dýrðíegar mynd-
Jr. Og samtírnis kvað við í loftinu: „Enavant!
En avant!“ — áfram! áfram! Gamla franska
herópið, og í loftinu gaf að líta Mœrina frá
• Orleans, ríðandi hvitum gunnfáki. Hún var í
gullbúnum herklæðum, með engan hjálm á höfði,
svo að fagurgylta hárið slóst fyrir vindinum.
.Með hægri hendi veifaði hún sverði, og á eftir
ihenni þeysti fögur fylking albrynjaðra ridd-
ara.
Sýnina höfðu þeir einnig séð, ensku her-
ímennirnir, Þessir búralegu húskarlar, bráða-
ibirgða-hermenn, vanir skuggahliðum lífsins og
tharðleikni þess, — með undrun og lotningu
skýra þeir einnig frá því, er fyrir þá bar. Sýnina
sömu sáu þeir, en í stað Mærinnar frá Orleans
hugðu þeir það vera Georg hinn helga —
■ verndar-dýrlingur Englands — sem á undan
ifylkingunni fór. En undrum sætir, hve frá-
sögunum og lýsingum beggja ber þó að öðru
deyti saman.
Til þessara frásagna um „englana við
Monsu — en svo eru þessar sýnir venjulega
nefndar — hefir verið safnað mörgum og mikl-
um sönnunargögnum úr ýmsum áttum. Hjúkr-
•unarkonur, einkum ungfrú Phyllis Campbell, svo
og ýmsir herforingjar hafa skráð frásagnirnar.
Og meðal þeirra, er sýnirnar hafa séð, eru einn-
ig herforingjar.
Ein sagan er um „Golgata við Monsu, og
er hún staðfest af mörgum, þar á meðal af
enskum liðsforingja, sem var trúlaus efnishyggju-
maður. Hann lá á vígvellinum og hjá honum
var indverskur hermaður. Skamt fyrir framan
þá var hæð, alþakin mönnum, ýmist dauðum
eða dauðsærðum. Hæðin lá beint við skothríð
óvinaliðsins. En þó sló engu skoti þeirra þar
niður. Það var eins og yíirnáttúrlegt afl eða
ósýnileg hönd beindi hverri einustu kúlu fram
hjá hæðinni. Og alt i einu, meðan þeir voru
að virða fyrir sér þetta undrunarverða fyrir-
brigði, sáu þeir þrjá krossa hefjast á hœð-
inni — kross Jesú Krists og rœningjanna
tveggja.
Ef til vill var þetta óráðs-ofsjón, — draum-
óra-mynd, til orðin i veikum heila og ofreynd-
um af ógnunum vígvallarins. En: Indverjinn,
— Búddatrúarmaðurinn, sem aldrei missir geðs-
muna-jafnvægið — hann sá sýnina líka, og
fjöldamargir aðrir bæði særðir og heilbrigðir.
Já, þannig hljóða þessar helgisögur — og
eru fæstar hér sagðar — til orðnar í ófriðinum
mikla, þar sem Englendingar og Frakkar eru
sannfærðir um, að þeir berjast eigi aðeins fyrir
eigin hagsmunum og sigri, heldur ogfyrirfram-
þróun og gæfu gjövalls mannkynsins.
[Sum íslenzku blöðin hafa getið þessara við-
burða, eða frásagnanna um þá, með auðheyrðri
lítilsvirðingu. Réttara virðist að biða og sjá
hvað fram kemur um þá nánara, og að láta
trúartilfinningu og dómgreind hvers einstaklings
eina um það, hvort og að hve miklu Ieyti hann
vill samsinna þeim — eða hafna].
Á. Jóh.
Sá, er litilmenni, sem sætir hverju færi að
gera lítið úr öðrum, en hrósa sjálfum sér. (Seume).
* *
*
Sá er sannur maður, sem varðveitir barnið
í hjarta sinu. (Mensius).
* *
*