Heimilisblaðið - 01.04.1917, Qupperneq 8

42
HEIMILISBL AÐIÐ
aðra í sundur og niðast stórkostlega á mörgum
saklausum smáþjóðum um leið? Og drepa og
kvelja þenna feikna fjölda af alveg saklausu og
varnarlausu fólki? Og þykjast svo vera rétt-
látar eftir alt saman?
Það þykir lika undarlegt, að Gamla-Testa-
mentið kennir, að t. d. vatnsflóð, eldgos, jarð-
skjálftar, hallœri og drepsóttir séu refsing-
ar sendar af reiði Guðs, eða, eins og stund-
um er sagt, reynsla send at' agandi kærleika
hans; já, undarlegt er þetta víst.
En því lætur Guð þá allar þessar og fleiri
þvílikar plágur eyða ótal þúsundum, og það al-
veg saklausu fólki, enn i dag? Því iét ekki
hjálparhönd hans til sín taka við jarðskjálftana
í Lissabon 1755, og í Messina 1908, og við
„Titanic" 1912?
Yoðalegur er líka 5. Mós. 13. kapítuli, er
skipar að drepa ástvini fyrir afguðadýrkun.
En hún þótti þá eins og versta morð.
Hann er ekki búinn að gera upp reikn-
ingana. Hann gerir það fyrst annars heims,
og bætir þá öllum verum alt böl, og „seður alla
von og þrá sem kveikti hann“. Þarna held eg
sé eina nýta úrlausnin. Og enginn skal því
hneykslast á ógnarorðum Gamla-Testamentisins.
Nýju bibliufræðingarnir segja nú auðvitað,
að þessi og þvílik heiftarorð hafi guð aldrei tal-
að. En þau hafa samt verið eignuð honum,
og þau gengu undir nafni hans á dögum Gamla-
Testamentisins. En hafl hann á’drei talað
þau, þvi lét hann þá Krist og postulana
ekki leiðrétta svona stórkostlegan misskilng P
Og hver getur nú annars sagt og sannað,
að alheimsstjórnin megi ekki fara með mennina
eins og henni sýnist? eða að henni þurfi
að vera annara um þá en dýrin og
plönturnar? Þarna þegja vísindin. Trúarbrögð-
in ein kenna, að' maðurinn sé óskabarn Guðs.
Ætli það sé þá ekki eins fallegt að trúa þeim?
En alheimsstjórnin sjálf hlýtur að ábyrgjast
sannleik þeirra. En þólt lög Israels dæmi guð-
leysið hart, þá eru þau samt í mörgu langt á
undan sínum tíma, já í sumu á undan vorum
tímum. Og sum hörðu Iögin höfðu ekki litla
kosti. Hin ströngu skírlífislög hafa t, d. átt
mikinn þátt í því að gera heimilislíf Gyðinga
hreint og trúfast. Þrœlalögin voru alténd í
þvi á uudan tímanum, að allur vinnulýður hafði
kringum sjötta hluta ársins fyrir hvíldardaga.
Og lögin um fátœka, ekkiur og útlendinga
vo'ru svo frjálsleg og mannúðleg, að lítilmögn-
um þessum var leyft að bjarga sér á svo marg-
an hátt, sem bannaður var í öðrum löndum,
já, sem er viðast hvar bannaður enn í dag.
Sjá 2. Mós. 22. og 23. kap.; og 3. Mós. 19. og
24. kap.; og 5. Mós. 15. og 24. kap. ogvíðar.
Og kvennalög þau, er skylduðu hvern ó-
giftan mann til að eiga ógifta barnsmóður
sína, voru sannarlega enn þá lengra á und-
an vorum tímum, hvað þá nú þeim líma. Sjá
2. Mós. 22, og 5. Mós. 22.
Eins er með herþjónustulögin; sjá 5. Mós.
20. Samkvæmt þeini var eiginlega enginn skyld-
ugur til að verða hermaður, nema hann vildi
það sjálfur.
En hámentaðar og „sannkristnar“ þjóðir 20.
aldarinnar, leggja dauðahegningu á þá, sem af-
segja herþjónustul Er það nú frarqþrþun!I
Skammast má menningin nýja sín fyrir Móses-
ar lögum.
Ví sur.
Að heilsa vin, sem kemur, það hjarlans
fögnuð lér,
en hrygðarefni’ að kveðja þann vin, sem burtu fer.
En sé hann, er burt víkur, sannarlega, oss kær,
vér sjáum hann í anda, þótt staddur verði fjær.
Þótt líkamans augun ei lengur horfist á
og lengra orðið millum en brosið megi sjá,
þá geta þó ástvinir, andans sjónum með,
hver annars tillit broshýrt í fjarlægðinni séð.
Þú árdags fagra suuna, send aftni geisla þinn,
Þú æsku vonarfegurð, prýð gamalsaldurinn.
Sá kærleikur, sem fagnar, er komnuin heilsa má,
hann kveður þann, sem burt fer, með endur-
fundar spá.
(Ingemann). Þýtt af Br. J.