Heimilisblaðið - 01.04.1917, Blaðsíða 11

H’ÉIMÍLISBLAÐIÐ
45
),Ó! segið það ekki!“ hrópaði Wulf um leið
°g hann greip handlegg hennar, en Godvin hall-
aði sér upp að hellisveggnum.
»Hversvegna ætti eg að leyna sannleikan-
Um? Hafið þið ekki augu til þess að sjá, að -
hann er hrifinn af fegurð hennar, eins og þið
hmi'r- Sínan húsbóndi minn misti fyrir skömmu
^'otningu sína — hvernig, þurfum við ekki að
sPyrja um, — en sagt var að hann hefði verið
0r8inn leiður á henni. En laganna vegna verður
hann að syrgja hana í einn mánuð, frá tungl-
fyllingu til þeirrar næstu, en daginn eftir fyll-
lnguna, sem er þriðja morgun hér frá, getur
hann gift sig aftur, og eg hygg að hann ætli
sér ganga að eíga hana. Til þess tíma er
systur ykkar jafn óhætt eins og hún væri á
heimili sínu á Englandi, áður en Salah-ed-din
dreymdi draum sinn.
»Þess vegna" sagði Godvin, „annað hvort
a<5 vera sloppnir, eða þá að deyja".
,,Það er einn þriðji vegur“, svaraði Masonda
°g ypti öxlum. „Hún gæti orðið kona Sínans“.
^ ulf tautaði eilthvað milli tannanna, gekk
siðan nær henni og sagði ógnandi:
„Bjargið henni, eða —“
„Hættið, Jón pílagrímur“, sagði hún hlæj-
andi. Ef eg bjarga henni, sem vissulega mun
eiíitt veitast, er það ekki af ótta við yðar langa
sverð“.
„Hvað ætti þá að geta hrært yður Mas-
on a • spurði Godvin hryggur. „Að bjóða
> ur peninga væri gagnslaust. þó við gætum“.
„ aS gleður mig að þér spöruðuð yður þá
m° gun , svaraði hún með leiftrandi augum,
„pví þá hefði verið úti. um þolinmæði mína.
0 —, bætti.hún við vingjarnlegri i bragði,
„pegar þið hafið séð heimili mitt, og hvað eg
virðist vera“, 0g hún leit á föt sín og bikarinn
tóma er hún hélt. á i hendinni, „er það ekki
undarlegt. Takið nú eítir hvað eg segi og
gleymið engu af þvi. Nú sem stendur hafið
P10 hylfi Sinans fursta, því hann heldur að þið
séuð bræður Rósamundu, en á sama augnabliki
hann fær að vita hið sanna, að þið séuð
J1 ar hennar, er dauðadómur ykkar upp kveð*
mn. það sem Frankinn Lozelle veit, getur
‘ena minn fengið að vita hvenær sem hann
vill og þeir hittast. Þangað til eruð þið frjáls-
ir. Þegar þið á morgun ríðið um trjágarðinn,
eins og þið eruð vanir að gera, þá takið vel
eftir háa hamrinum hérna fyrir utan, og hvern-
ig þið getið komist að honum, jafnvel í myrkri.
Á morgun er tunglið kemur upp, verður ykkur
fylgl að mjóu brúnni, svo þið getið vanið hest-
ana við að fara hana i tunglsljósi. Þegar þið
svo hafið komið hestum ykkar inn aftur, þá
gangið út í garðana og komið hingað án þess
vart verði við. Það ætti að vera auðvelt, því
hér er svo afskekt. Verðirnir munu leyfa ykk-
ur framhjá, því þeir halda að þið ætlið að
drekka glas af víni með vinum ykkar, eins og
venja er hér meðal gesta. Komið svo inn í
þenna helli, því hérna er Iykillinn“, og hún
rétti hann að Wulf, „og verði eg ekki komin,
þá biðið mín. Þá skal eg segja ykkur fyrir-
ætlun mína, ef nokkur verður, en þangað til
verð eg að íhuga alt nákvæmlega. En nú er
orðið framorðið, og er því bezt að þið farið
héðan“.
„En þér Masonda“, sagði Godvin hikandi,
hvernig komist þér héðan?“
„Þá leið sem þið þekkið ekki, þvi eg er
drotning leyndardómanna í þessum bæ. Eg
þakka yður þó fyrir umhyggju yðar fyrir mér.
Farið nú, segi eg, og læsið dyrunum“.
Þeir gerðu þegjandi eins og hún sagði þeim
og gengu svo til baka gegn um trjágarðana, er
nú virtust vera alveg mannlausir, til herbergja
sinna, og hleyptu verðirnir þeim inn án þess að
spyrja þá nokkurs.
Þá nótt sváfu bræðurnir saman, þvi þeií
óttuðust að svæfu þeir sinn í hvoru rúmi, yrðu
þeir máske rannsakaðir án þess þeir vöknuðu.
Þeim virtist líka eins og áður, að þeir heyrðu
fótatak og mannamál i myrkrinu.
Þegar þeir morguninn eftir höfðu lokið
morgunverði, biðu þeir um stund, því þeir von-
uðu að þeir fengju að tala við Rósamundu eða
þá að sjá hana, eða að minsta kosti mundi
Masonda þó koma til þeirra, en hvorug kom.
Loks kom einn af foringjunum sem gaf þeim
merki að fylgjast með. Þeir hlýddu, og var
nú farið með þá um mörg herbergi að dómara-
pallinum, og sat Sínan þar fyrir í hinum svarta