Heimilisblaðið - 01.11.1918, Qupperneq 5

HEIMILISBLAÐIÐ
163
f’essar sögur eru íil, sem sýna, hve Bjarni
V£U’ vakinn og sofinn í starfi sínu.
Einu sinni sem oftar var hann á ferð,
langt frá heimili sínu; kemur honum þá alt
1 einu í hug að ríða heim á bæ, sem ekki
Va£' í leið hans. Þegar þangað kom, gekk
Bjarni þegar í bæinn; sátu þar þá konur
nokkrar og sungu útfararsálma. En þar lá
kona í barnsnauð og var að ætlun þeirra
orend. Bjarni bað þær hætta söng og ganga
^urtu, fór höndum um konuná og náði fóstr-
1110 að þeim báðum lifandi. Síðan reið
^jarni af bænum, en er hann var skamt
ferinn, mætti hann manni konunnar, er sólt-
ur hafði verið er menn hugðu hana dána;
Var hann stúrinn mjög, en Bjarni huggaði
hann og reið heim með honum aftur.
Á seinni árurn sínum þjáðist Bjarni af
kvalafullum sjúkdómi og lá þungar og lang-
ar legur; en þó hann væri rúmlægur og sár-
Þjáður, þá bráði alt af af honum, er einhver
Þotn að leita læknishjálpar; las hann þá
sI£rifara sínum fyrir læknisforskriftirnar. Einu
Slnni var hann að lesa fyrir, en sofnaði og
Iiélt áfram að lesa fyrir upp úr svefninum.
er Bjarni vaknar, spyr hann hvort hann
hafi lialdið áfram og svaraði hinn því ját-
andi og brosandi. Lét Bjarni hann þá iesa
það upp fyrir sér og mælti siðan : »Það er
bezt að svo búið staudk. Petla var í eihni
legn hans á síðustu árurn.
^jarni var drykkfeldur á seinni árum og
olh því meðfram sjúkleiki lians; þótti hon-
°ni sem úr honum drægi við það, en í raun
rettn elnaði honum sjúkdómurinn við það.
b*11 aldrei var hann svo drukkinn að eigi
rynni af honum jafnskjótt sem hann bar að
^,rum sjúklings, einkum ef um alvarlegan
sjúkleik var að ræða, þó að aftur sækti í
sama horíið er út var komið. Er það eitt
I°st dænri þess, að áhuginn á því að líkna
°ðium gnæfði yflr alt aunað hjá honum og
hann var ávalt hinn sami, þrátt fyrir
allan ytri breyskleika.
egar Bjarni kom lil háskólans, þá tók
ann að iæra náttúrufræði og lagði hann
nnkinn hug á hana, fór hverja ferðina af
annari til að safna jurtum, eins og þá var
titt um læknaefni, því að þekkingin á »dygð-
um« eða lækningakrafti jurta var þá einn
höfuðþáttur læknisfræðinnar. Fyrsti kennari
Bjarna í læknisfræði, Detharding, reyndist
Bjarna eins og faðir og fékk hann til að
gefa sig allan við læknisfræðinni; en hann
dó snögglega haustið 1747 og tregaði Bjarni
hana ávalt síðan, líkt og Eggert fóstbróður
sinn.
Ȓslaud getur ei eignast son
öflgari stoð né betri en hann«
var kveðið um Eggert Ólafsson. Það má með
engu minni sanni segja um Bjarna. Þjóð-
skáldið séra Jón Þorláksson orti eftirmæli
um Bjarna. Þar er þetta i:
»Birtið pér, lirúðir,
seni börn alið —
var hann yður eigi
til aðstoðar?
Fyrir flutnin'g hans
og framgöngu
njóla nærkonur
náms og launa.
Mun lil meðaumkun
í manus brjósti,
ef hún eigi var
•altöm Bjarna?
Kunna ek Bjarna
kostaraæran
mikinn mannvitring
og mentavin,
ljúfan í lifnaði,
lastvarasta mann,
fróman og fróðan
og fégjafa.
Lengi mun þó lifa
lofstír Bjarna,
lifa listir hans
og landselska;
liflr sálin sjálf
í sælu Guðs.
Hvað er pá dáið?
Duft og mæða«
Málshættir.
»Þar er enginn kendur sem hann lcemur ekki«.
Hugsaðu um eigin hagi þína,
hvernig sem að fer um mína.
»Þá neyð er hæst, er hjálpin næst«,
hug ef ekki. brestur;
óvænt getur eilthvað bæzt
áður en líður frestur.