Heimilisblaðið - 01.11.1918, Síða 10

168
HEIMILISBLAÐIÖ
Eftir nókkra þögn 'mælti hann afar lágt:
Hún livílir í grðf sinni. Og nú vil eg segja
yðnr, hvernig hún fór héðan. Hún fékk ekki
hægt og rólegl andlát, eins og þegar barn sofnar
við barm móður sinnar. Ó, nei — nei! Það
var hræðilegur dauðdagi.
Skelíingarkend gagnlók tilheyrendurnar og
þeir hneigðu höíuðin.
»Maðurinn hennar myrti liana — í ölæði
— og sjálfan sig á eftir. — — —«
Gamli meðurinn liné niður á stól, en
þungar slunur heyrðust frá inannfjöldanum.
»Það er ekki hægt að ná neinu góðu tak-
marki með þvi að fara í felur ineð hlutina«,
mælti Vilhjáhnur dómari með skýrri rödd.
þegar liann var slaðinn upp aftur, og ef að
þelta, sem eg he.fi nú opinberað yður, inætli
kuýja yður til framkvæmda, þá er heilasla
ósk mín uppfylt.
»Guð lijálpi mér«, mælti liann eftir lilla
þögn. Eg hefi ekki fleira að segja yður. Við
jörðuðum þau hvort við hliðiua á öðru, en
hjörtu okkar voru sundurkramin, Fáum vik-
um síðar misti eg konuna raína og eg varð
einn eftir — einn! Allar grænu greinarnar á
trénu mínu voru fölnaðar og rólin er bráð-
um safalaus og dáin.
Hvað þarf eg nú að segja meira«, sagði
hann eftir lilla þögn. Eg liefi sýnt yður þá
beisku ávexti sem áfengir drykkir hafa borið
heimili minu. Skoðið þá! Talið mn þá hver
við annan og takið sjálfir ákvörðun. Ef þér
haldið áfiam að sá því sæði, er þér sáið nú,
þá þurfið þér ekki að vænta betri uppskeru.
Öhamingjan á liæsta stigi hefir hitt nhg. En
vegna barna yðar, vina yðar og nágranna,
þá sárbæni cg yður um að veita burtu þess-
um bölvunarstraum, sem skolar mönnum á
braut í tnga tölu á hverju ári.
Það voru íá augu þur lijá áhorfendunum,
þegar Vilhjálmur dómari settisl niður, og það
er óþarfi að taka það fram, að marg-gagn-
teknir af ræðu hans — tólcu þeir þá ákvörð-
un að verða við áskorun hins mædda manns.
Þegar eg heimsólti bæinn næsta sinn voru
orðin eigendaskilli að húsinu lians Vilhjálms
dómara, en hann svaf nú sætt og vært í
kirkjugarðinum.

P t <» * Úr súl a.
6 » & Skáldsaga eflir Fiorenee Wardeu.
Svona leið nú tíminn fram að brúð-
kaupsdeginum og sá dagur var haldinn
með mestu kyrð og spekt. •
Jarlinn var ekki biiinn að öllu að sælla
sig við þennan tengdason og fól þvi syni
sinum á hendur allar skyldur, sem honum,
sem föður, bar að inna af hendi í giftingar-
sökunum, en sjálfur sat hann heima og var
að lækna sig af gigtinni.
Úrsúla var svo vígð til hjúskapar i mjáll-
hvítum brúðarkjól, þeim er aðalsmeyjum
er skylt að hafa við það tækifæri, en að
vigslu lokinni hafði hún óðara fataskifti og
klæddist ferðabúningi og fór með fyrsta
vagni sem fékst til Lundúna, ásamt manni
sínum, og bróðir hennar fylgdi þeim úr
garði. Þaðan var svo förinni heitið til
Parísar.
En á Charing-Crossstöðinni kom ungi
lavarðurinn alt i einu auga á leynilögreglu-
þjón; hann hafði verið á ferðinni á Winter-
sand til að komast fyrir innbrotsjuófnað
þar. Lávarðurinn átti orðastað við þjón-
inn litilsháttar, en að þvi búnu spurði
þjónninn umsvifalaust, liver það væri, sem
lávarðurinn hefði rélt í þessu verið að tala
við.
»Það er tengdabróðir minn, hr. Páll
Payne«, svaraði Easlling Iávarður.
Lögregluþjónninn tók þeirri upplýsingu
með þögn, scm virlist benda á eitthvað og
lávarðinum unga brá talsvert við.
»Þekkið þér hann ?« spurði Eastling
vandræðalegur.
»Ekki undir því nafni, lávarður«, svaraði
þjónninn hiklaust.
Eastliug lávarði fór nú að verða heldur
órótt innanbrjósts.
»Þér villist víst á honum og einhverjum
öðrum«, mælti hann.