Heimilisblaðið - 01.11.1918, Side 13

171
'r
HEIMILISBLAÐIÐ
því í aðra röðina, hve kænn Sj'd Tomkin-
son væri; hann talaði eins og sá, sem
fyllilega kannast við það, sem óvinur
lians heíir til síns ágælis.
Eastling lávarður gat ekki annað en veitt
^essu eftirtekt, og lá nærri að honum skyti
skelk i bringu við það að eiga nú að fara
að fást við slíkan mann. Payne var svo
blátt áfram, svo hæverskur og elskulegur,
að hann hafði nærri þvi sigrað hjörtu allra
vandamanna hans og enginn hafði liaft
nieivi mætur á honum en Eastling sjálfur ;
þess vegna hraus lionum hugur við því, að
efya nú að gerast andstæðingur hans og
fletta oían af öllu því háttalagi hans, sem
kann var nú orðinn sannfærður um að
v*ri ljótt og hörmulegt í meira lagi.
Og hvernig átli hann að fara að því ?
Eann fann sér fallast hugur, Hann var tólf
W þrettán árum yngri en Payne og hafði
ekki andlega yfirburði yfir hann í neinu.
t að væri því eigi mikil líkindi til að slíkur
ínaður sem Payne léti honum gefast færi á
ao kæra hann eða dæma, maður, sem var
alþektur glæpamaður, en gat þó ávalt
skroppiö úr höndum lögreglunnar, svo að
kún náði aldrei tangarhaldi á honum.
En hvernig sem þetta all var nú vaxið,
þá lilaul hann samt sem áður að reyna
það, 0g nú var ekki til setunnar boðið.
Hann sneri sér því að lögreglumanninum
aftur og mælti:
®Eg held að það sé betra, að eg fari einn
hræddur um að systir
haldi, að hér
öiíns
«iín
se cnn
liðs. Eg er
sjái yður og
'erra i efni en er.
Redding leit á hann næsta efablandinn.
^tér niegið vera við því búinn, lávarður,
, kann gengur yður úr greipum«, mælli
hann.
»Jæja, þá það, svaraði Easlling út í blá-
‘Un. þvi það hafði honum aldrei til hugar
i0niið, og þó var ekki annað líklegra, en
. Sv° mundi fara. Payne mundi láta sem
Sei kænii þetta alveg á óvart og neyða hann
að segja alt eins og var, láta honum
ejast tangu um töun, verða tvísaga og
standa frammi fyrir honum eins og glópur.
Og svo mundi lafði Úrsúla leggja orð í
belg, líta á hann skýru, sakleysislegu aug-
unum, leggja fyrir hann sinar einföldu og
grandalausu spurningar og slá hann alveg
út af laginu.
»Hvað á eg til hragðs að taka?« spurði
hann hásum rómi, þegar honum var nú
orðið fullljóst, hve ráðþrota hann var.
' Lögreglumaðurinn virti hann fyrir sér og
kendi í brjóst um hann.
»Eg held næstum, lávarður, að hyggileg-
ast væri fyrir yður, að segja honurn bein-
línis, að Rcdding yfirlögreglumaðar vildi
gjarna fá að tala fáein orð við hann«.
Eastling sneri sér hvatslceytlega við. »Þér
hafið þá í höndum skipun um um að taka
hann fastan, þó að þér neiluðuð því? Og
þér framkvæmið það þá svo að enginn
taki eftir því ?
»Nei, því fer fjarri. Yilji minn er enginu
annar en sá að hjálpa yður, bjarga yður
og hinni ungu frú úr klónum á honum.
Og eg segi ekki einusinni, að eg geti það;
eg býð yður það eittfram, að eg skuli reyna
það ?«
»Hvað ætlið þér þá að segja við hann ?«
spurði Easlling og varð nú forvitinn.
Hann leit nú á stóru stöðvarklukkuna,
og sá, að enn var eftir fjórðungur stundar,
til þess er leslin færi. Fyrsta örvinglunar-
flogið var nú afstaðið og nú ásetti hann
sér að halda sér í skefjum ög hlaupa ekki
á sig í neinu. Hann fann það svo glögt, að
hvert spor, sem hann stigi í hugsunarleysi
gæti leitt hann í hina meslu ófæru.
Redding svaraði engu þegar í stað. Hann
hefði að sjálfsögðu helst viljað spila á sín-
ar eigin spítur og láta ekkert upp um fyrir-
ætlanir sínar. Pví að liann þóttist vita fyrir,
að það bragð, sem hann ætlaði að beita
til þess að losa jarlinn við hennun iskyggi-
lega lengdason, mundi að líkindum verða
hinum unga lávarði einkar kvalsamlegt. En
þegar hann nú lagði fast að honum að
nýju, þá neyddist hann til að láta uppi
fyrirætlanir sínar.