Heimilisblaðið - 01.11.1918, Síða 14

172
HEIMILISBLAÐIÐ
sEf eg gæti talað við hann fá orð í ein-
rúmi«, svaraði hann, »þá gæti eg látið eins
og eg hefði verið kvæntur áður«.
»Kvæntur áður?«
Eastling lávarður tók orðin upp eltir
honum og málrómurinn titraði af skelfingu.
Svo krepti hann hnefana og eldur brann
ár augum honum, og hefði leynilögreglu-
maðurinn ekki þrífið í haun, þá hefði hann
þotið eins og eldibrandur i gegnum mann-
þyrpinguna og fram á brautarpallinn, til
þess að þrifa Paul Payne út úr lestinni.
»Verið þér nú rólegur«, sogði lögreglu-
maðurin hljótt, en áminnilega. »Þér voruð
að spyrja mig um fyrirætlanir mínar. Og
nú ætlið þér að þjöta burt, áður en eg hefi
lokið máli minu.
Ungi lávarðurinn reyndi til að slita sig
lausan.
»Lofaðu — lofaðu mér að fara, stundi
hann upp hásum rómi. »Eg get ekki vitað
af henni systur minni eina stund með öðr-
um eins þorpara.
»Þér gleymið«, sagði lögreglumaðurinn
rólega, »að vér getum, ef til vill, alls ekki
komið í veg fyrir það«.
»Sögðuðuð þér þá ekki áðan, að hann
væri þegar kvæntur ?«
»Nei, það gerði eg ekki. Eg hefi aldrei
heyrt á það minst, að hann væri kvæntur.
Það eitt sagði eg, að eg gæti, éf lil vill,
komið dálítið flatt upp á hann, ef eg léti
eins og hann væri það«.
»Eastling lavarður hrukkaði ennið. —
»Hvernig sem þessu öllu er nú varið«, sagði
hann, »þá verðum við að ná henni frá honum.
Lögregluþjónninn hélt honum enn aftur.
»Fyrirgefið Iávarður«, sagði liann, »en
þér megið ekki gleyma því. að við getum
það, ef til vill, alls ekki«.
»Við sjáum nú hvað setur«, svaraði ungi
lávarðurinn, »cg vil þó að minsta kosti
reyna það«.
Hann reif sig nú lausan og ruddist fram
á brautarpallinn og lét i veðri vaka, að hann
hefði mikilvæg tiðindi að flytja einum far-
þeganum, enda var það hverju orði sannara.
Blóðið ólgaði iæðum hans. Hann var utan
við sig; hann hugsaði ekki um neitt, nema
þetta eina — frá því varð honum ekki
vikið — að frelsa systur sina úr klónum á
þorparanum, sem hafði leikið svona illa
á hann.
Hann var nú elcki lengar í neinum vafa
um það, sem lögregluþjónninn hafði sagt.
Honum fanst nú sjálfum, þegar hver minn-
ingin á fætur annari flaug í huga hans og
æsti hann upp, að það hefði verið full
ástæða til að tortryggja Pál Payne þegar
frá upphafi. Hann furðaði sig stórlega á
því, að hann og hans fólk hefði tekið hann
í samfélag sitt, þótt það vissi eltkert uffl
hann annað en það, að Fitch var vinur
hans, en þennan Fitch þekti það þó sama
sem ekkert.
Sögur Paynes um frelsisstríð Vestur-
heimsmanna — útlendingslega áherslan á
orðunum, þegar hann talaði við jarlinn og
frú hans, — þetta og svo ótal margt annað
smávægilegt, sem hann hafði látið sem vind
um eyrun þjóta, fanst honum nú alt i einu
verða sönnunargögn fyrir þvi, að þessi
Payne væri ekki allur þar sem hann væri
séður.
Og þegar honum nú rann í hug, að þessi
þorpari væri nú, ef til vill, löglegur eigin-
maður systur hans, þá varð honum þvi í
mun að skilja þau, meðan timi væri til.
Meðan tími væri til? En var hann ekki
útrunninn? Hann fór að hugsa um það.
að ef Payne hefði í raun réttri verið ókvænt-
ur þennan sama morgun, sem hann og
systir hans voru gefin saman, þá væri hann
nú löglegur eiginmaður hennar ogherraog
hefði hlotnast þau réltindi, sem glæpa*
mannsferill hans að undanförnu gæti eig1
úr gildi numið.
En þó hann hugsaði þetta, þá breyth
það ekkert fyrirætlan hans. Annaðhvort
var Payne lögmætur eiginmaður Úrsúlu
eða hann var það ekki; hann var þrát1
fyrir alt staðráðinn í að skilja þau, og Lrta
nú ekkert augnablik ónotað til þess.
Æðarnar þrútnuðu á enni hans og eldui