Heimilisblaðið - 01.05.1920, Síða 1

ig§ raunastund,
Til ,Tóns Helgasonar prentarr, þegar hann misli tvser dsetur
sínar, 21. og 22. marz 1920.
uSs gjöf.
Eftir Olfevl Ricard.
Hugga þú, Drottinn hrelda sál
hvar sem á jörðn er!
Sefaðu harm og sorgarbál,
söknuðar þá að ber.
Flest er i heimi töfra-tál
tildur og brothœtt gler.
Draut gegn um lífið brött og hál,
boðar og hulin sker.
Pú hefiir fengið sár á sár,
seinlega mœðan dvín!
Elskan þín liðin liggur nár
líka tvö börnin þín!
Látiu nú Drottinn líknarhár
lœknast þá sorgar-pín;
honum það bœttu Heljar-fár,
hegrðu nú orðin mln! —
Veitist þér kraftur, vinur, Jón,
verndi þig trúin sterk!
Engum hér fyrir œfmón
opnast mun dauðans kverk.
Elessist þitt starf um feðra-frón,
fglgi þér gœfan merk;
uns að þú lítur œðri sjón —
almáttug Drottins verk!
Jens Sœmundsson,
— Hann kom hingað enn í dag, mælti
Meistarinn.
— Hver? spurðu þeir.
— Maðurinn, sem virðist hlýða á mig með
meiri athygli en allir hinir.---
Fyrsta sinn, er hann hafði tekið eftir hon-
um á meðal áheyrendanna, var daginn þann
á fjallinu, er hann flulti »stefnuskrárræðuna«
sína hina miklu. Þá hafði Meistarinn þegar
hugsað með sér: »Þarna er mannssál, sem
faðir minn hefir gefið mér«. Nú um nokkurn
tfma hafði hann ekki orðið hans var, en svo
hafði hann komið auga á hann alt í einu,
eitt sinn er hann stóð í bátnum skamt und-
an landi og var að tala til fólksins, sem slóð
í fjörunni.
Það virðist vera undir hendingu komið,
hvaða kunnug andlit það eru, sem ræðu-
maður kemur auga á í stórum áheyr-
endahóp, — eftir því hvernig birta og skugg-
ar falla á andlitin — og smá undirstraumar
geta seytlað um huga hans, jafnvel þá er
hann er sem gagnteknastur af því, sem hann
er að tala um. Þessi maður, sem Meistarinn
átti við, virtist drekka í sig orðin, svo sem
sál hans væri yfirkomin af þorsta. En áður
en Meistarinn komst í land, var hann horf-
inn aftur inn í þyrpinguna.
Og svona fór hvað eftir annað. Hver sem
ástæðan var: hvort heldur sú, að hann væri
óframfærinn og drægi sig í hlé þessvegna,
eða að hann ætti áríðandi störfum að gegna,
— hann flýtti sér jafnan á brott, þegar ræð-
unni var Iokið.