Heimilisblaðið - 01.05.1920, Side 12

76
HEIMILISBLAÐIÐ
IV. KAPlTULI.
Skriflega prófinu lauk í miðjum desem-
ber. Og þótti nemendum væri hyggilegast
að vera kyrrir í Kaupmannahöfn og lesa
þar milli skriflega og munnlega prófsins,
þá stungu þeir Emil Ivursen og Jörgen
Gadegaard dóti sinu ofan i ferðatöskur sín-
ar og Iögðu af stað heimleiðis til Fjóns.
Því fór fjarri, að þeir væri jafnokar við
prófið.
Hvorki Jörgen sjálfur né aðrir voru i
vafa um, að hann hefði* staðið sig ágætlega.
Og sjálfur hetði hann þorað að segja það nú,
en sanit á alt annan veg en fyrir aftur-
hvarfið, þvi að eftir það gat hann Iitið alt
öðrum augum á sjálfan sig og sínar góðu
gáfur. Og sá sem mestan hagnaðinn hafði
af þvi verldega — það var Emil Kursen.
Oft kom það fyrir áður, að Jörgen gat eigi
stilt sig um að kalla Emil heimskingja, og
gera það svo, að það særði hann, og eins
lét hann Emil skilja það á sér greinilega,
að. honum væri hentast að fást eigi við það,
sem gáfum hans væri ofvaxið og þessi lær-
dómur hans væri ekki annað en tómur hé-
gómaskapur; at því að faðir hans væri
prestur, þá ætti hann nú fortakslaust að
vexða það lika. Þá í’eis Emil upp öndverð-
ur og fór.að bregða honum um, að hann
væri bóndasonur og fullur af hændareigingi
og bændaásælni, því að það særði Jörgen
mest, því að ekki varð því neitað, að það
voru helztu gallarnir á Jörgen; en þessar
smábrösur þeirra æskufélaganna ristu ekki
djúpt. Jörgen var óðara fús til að lesa með
Emil aftur og hjálpa honum á allar lundir,
til þess að hann gæti náð prófi og næði
hann þvi, þá átti hann það að miklu leyti
Jörgen að þakka.
En eftir afturhvarf Jörgens, fanst Emil
hann verða allur annar maður; hann las
með honum og fór yfir námsgreinarnar
með honum aftur og aftur — umyrðalaust
og atyrti Emil aldrei og Emil fanst þetta
auka sér þrótt til þrautabaráttunnar, sem
fyrir hendi var.
Það var aðeins eilt, sem þeim bar nú á
milli, en það var irú og vantrú. Emil varð
að játa, að hann vissi ekki, hvað það væri,
sem kallaðist »lííið í Guði«, »Hvað stoðar
þig alt annað, ef jxig brestur líf og ljóstrú-
arinnar«, sagði Jörgen við hann, »til hvers
viltu þá verða prestur? — Lif og Ijós —•
hvað er alt án þess?
»Dauði og myrkur. Heyrðu Emil, eg skal
hjálpa þéi', eg skal gera það sem eg get til
þess, að þú fáir staðist prófið, ef þú vilt
heita mér þvi, að láta þér ekki koma til
hugar að verða prestur, fyr en þú fyrir
náð Guðs heíir séð Ijós af ljósi hans og líf
trúarinnar og andans heilaga er farið að
hreyfa sér i hjarta þinu«. Og Emil lofaði
þvi. —
Þegar dagur rann og þeir neru st}''rurn-
ar úr augum sér og litu út um gluggann,
þá sögðu þeir báðir: »Það er útlit fyrir
reglulegt jólaveður«. Um nóttina hafði
brugðið til norðanáttar og var kominn dá-
litill snjóhreytingur.
Á heimleiðinni fanst þeim landslagið vera
orðið bi’eytt, bungui'nar miklu flatari en
þær ættu að sér frá náttúrunnar hálfu, og
stálgrár himininn brá á landið þeim litblæ.
sem enginn málari hefði getað náð; svo
voru litaskiftin fjölbreytt og hver liturinn
rann saman við annan, eins og náttúrunm
einni er gefið að blandá þá.
En ungu stallbræðurnir voru svo syfjaðir,
að þeir gátu eigi notið nokkurs yndis
af þessu málverki, og þó að þeir hefðu
verið glaðvakandi, þá mundi þetta ekki
hafa vakið athygli þeirra að nokkrum mun.
En aftur á móti virtist snjói’inn, sem féh
framan í þá, hafa einkar hressandi áhrií a
þá báða, og báðir urðu hriínir af þeirn
yndislegu eftirvæntingu, sem þess konar
jólaveður vekur. »Það er svo sjaldgæft
hérna«, mælti Jörgen.
»Já, það eru mörg ár siðan, að jóhn
voru hvít«, svaraði Emil, »Það heflr oitast
verið regn og svo blautt um, að þvi verð-
ur ekki með orðum Iýst«.
Jafnskjótt sem Emil var búinn að sofa
f /