Heimilisblaðið - 01.06.1921, Blaðsíða 3

HEIMILISBLAÐIÐ
43
sólarupprás og þeir sáu þessa feikna-dyngju
af gulli og silfri. Þetta er sá mesti fengur,
sem komið hefir i okkar hendur. Þú ert
ekki nema tiu daga gamall, en ert þó orð-
inn meistari i iðninni!
— Þetta var nú svo sem ekkert þrekvirki,
mælti Jachin.
— En kostað hefir það blóð, sagði Barra-
bas. Hann var skarpsýnn, karlinn, og hatði
komið auga á blóðbletti á exinni.
— Ekki var það nú mikið, svaraði Jachin.
— Þriðjungur fengsins skal ve/a þinn
hlutur, mér ber annar þriðjungurinn, eins
og venja er; hinu skittið þið á milli ykkar,
pillar.
— Þið megið lika skifta minum hluta á
milli ykkar, muldraði Jachin.
Pað var ofvaxið þeirra skilningi, en þeir
dáðust að því. Það var eins og Barrabasi
væri ekki um þessa rausn, — jafnvel eins
og hann óttaðist keppinaut. Jachin lét sig
þetta alt litlu skifta, en lagði sig til svefns.
III.
Hlifið mér við þvi að segja frekar frá at-
höfnum Jachins, eða hvernig honum farn-
aðist árin næstu. Ha/in hélt ekki tölu á þvi,
hvort þau voru heldur sex eða sjö, og
hann gerði sér það ósjálfrátt að reglu, að
hugsa aldrei um það, sem liðið var. Nema
eitt skifti, — en það var þegar hann var að
deyja. Þá fór hann i huganum yfir allar
fyrri athafnir sinar; með stakri nákvæmui,
og á fáum klukkustundum sá hann þá fyrir
hugskotssjónum sínum hvert einasta atvik,
sem fyrir hann hafði borið á sjö árum,
svo ótrúlega skýrt og greinilega. En að þvi
ekki komið enn, i þessari sögu.
hrýs hugur við að hugsa lil þessara
atburða, þag einkennilegasta var þó það,
að Jachin var hjartahreinn alt þangað til hann
var sextán ára. Hann undraðist og hafði
staka óbeit á samræðum félaga sinna og
^fiutýrum. Hann fyrirleit þá af öllu hjarta.
hann vandist þvi smámsaman, að
1 í* ^ ta^ía Þntt i óknyttunum
me Þeim, og smámsaman varð hann óat-
vitandi eins og þeir. Orðbragð hans var það
fyrsta, sem dró dám af þeim. Og brátt
fór eins um hugsanir hans og athafnir.
Barrabas tók lærling sinn að sér sérstak-
lega í þessum efnum og fræddi hann
um leyndarmál syndarinnar. Þegar búið
var að opna fyrir honum dyrnar og vekja
öfl þau, sem í honum bjuggu ósnortin,
— raska hinni saklausu ró hjarta hans,
varð hann tryldastur þeirra allra. Og eins
og þetta hefði verið lykillinn að sálarlífi
hans, gjörbreyttist hann að öllu leyti. Hann
varð forherlur og grimmur, tryldur og
ágjarn, nautnafýkinn og miskunnarlaus. —
Eg segi það eius og það er.
Það varð smámsaman að vana hjá Barra-
basi að fela honum hin hættulegustu störf.
Jachin var ekki i neinum vafa um það, að
það var gert til þess að losna við ungan
og hættulegan keppinaut. Þeir urðu hvort-
tveggja i senn, félagar og hatursmenn, sem
vildu hvor annan feigan. Jachin hafði gam-
an af að taka eftir hinni uppgerðu ánægju
Barrabasar yfir þvi, að honum hepnaðist
jafnan það, sem honum var falið að inna
at hendi. Og hann fyltist jafnvel sigurgleði
þegar það fréttist, að lögð var miklu hærri
upphæð til höfuðs bonum en Ðarrabasi.
Félagar hans voru allir hjátrúarfullir og
þó einkum Barrabas. Þeir trúðu þvi ein-
læglega að til væru skógarnornir og alls-
konar ófreskjur. Þeir þjónuðu Beelzebul
og þektu nöfnin á öllum hjálparöndum
hans. En þetta hrein ekki á Jachin. Það
var að eins ein ófreskja, sem hann vissi
um og sem ásótti hann oft i svefni, svo að
hann hrökk upp löðrandi i svita eða þeytti
af stað á flótta undan henni alt hvað af
tók — á stolnum hesti. En þetta, sem ásótti
hann og hann var að flýja undan, það
voru bölbænir móður hans. En enginn
hafði hugmynd um það.
Þetta var vesældarlif. Það var sjaldan
verulegur fengur í ránum þeirra. Hann
svalt dögum saman. Oft var hann aðfram
kominn af kulda. Honum leiddist og hann
gaf um engan félaga sinna. Hann hefði