Heimilisblaðið - 01.06.1921, Blaðsíða 5

HEIMILISBLAÐIÐ
45
að eins lcoraið upp ómyndarskóla, sem lítil
von er ura að gagn verðf að. Ef þeir aftur
á móti kæmu upp góðum skóla, og valdir
menn yrðu kennarar, raætti búast við, að t.
a. m. Vestur-Skaftfellingar og fleiri mundu
vilja styðja skólann, og að hann líka yrði
sóttur af mannvænlegum ungmennum úr
öðrum fjórðungum landsins.
Samskot þessi benda á, að töluverð breyt-
ing hafi orðið á skoðun manna á lýðháskóla-
málinu síðan 1907 og 1908, og er það vel
farið. Þá vildi enginn maður í sýslum þess-
um leggja neilt af mörkum lil lýðháskóla,
né styðja það mál.
Það er mjög líklegt að í Árnessýslu sé
hæfur maður til þess að vera forslöðumaður
lýðháskóla; það er séra Kjartan Helgason i
Hruna. En forstöðumaðurinn þarf að ráða
þvi, hverjir kennarar eru við skólann. Það
er altítt á íslandi að eyðileggja meira eða
minna hverja stofnun með því að - skipa
óhæfa menn annaðhvort fyrir hana eða i
einhverja stöðu við hana, til þess að þeir
geti haft í sig og á, eða verði eigi sveitar-
sjóði til þyngsla; en slikt þarf að koina í
veg fyrir, ef skóli þessi á að geta náð til-
gangi sfnum.
Þessi grein er hér lekin úr »Ársriti Hins
íslenzka fræðafélags« 1920. Hún er þess verð
að hún sé lesin með athygli af þeim, sem að
þessu máli standa. Heimilisblaðið er víðlesið
i Árness- qg Rangárvallasýslum, og vegna
þess tekur það greinina upp. — Gæti einnig
orðið til þess að vekja athygli manna á
Ársritinu, sem er einhver hin ágætasta og
ódýrasta bók, í sinni röð, sem út kemur á
íslenzku.
Kvöldsjón.
Þegar sígur sól i mar,
sveipuð Rínareldi,
dansa Ægisdæturnar
dátt á hverju kveldi.
G. G. i Gh.
4 Lára.
Saga ungrar stúlku.
4 Eftir Vilhelm Dankau.
v Bjarni Jónsson þýddi.
Þá furðaði á þvi næstum alla, að prestur
skyldi vera svona Ijúfur á að lána kirkjuna
aðvífandi presti. Það voru eltki sizt þeir
Jörgen og læknirinn, sem töluðu um það
sin á milli að það væri alveg eins dæmi,
siðan þeir hefðu hafið sitt kristilega starf.
»Það er ungfrú Jörgensen að þakka«,
sagði Jörgen. »Framkoma hennar er alveg
ein i sinni röð, og söngurinn hennar dreg-
ur að sér margan manninn«.
Kírkjan var troðfull i bæði skiftin, er
séra Haar prédikaði og söngurinn og orðið
runnu svo saman í eitt, að það hlaut að
fá á áheyrendurna.
Séra Iíursen gleymdi jafnvel allri gremj-
unni, sem honum bjó i skapi; nú fór hon-
um að skiljast sú þörf, sem margir fyndu
hjá sér í söfnuði hans.
Þegar ungfrú Krog heyrði, að Lára ætl-
aði að bregða sér til Hafnar snöggva ferð,
og ætlaði að tala við hr. Möller, þá varð
henni ekki annað að orði en þetta: »Mundu
eftir bróður mínum!«
Lára hneigði sig við þvi þegjandi og
hugsaði þvi meira um, hvernig hún ætti
að hefja það mál við Möller.
Lára átti að bera kveðjur til frú Dalby
frá þeim séra Haar og ungfrú Dalby, auk
íleiri erinda, sem henni var falið að reka.
Þegar ferðin var afráðin og alt komið i
reglu, sem laut að henni, þá fanst Láru
hún vera bundin traustum böndum við
þennan stað og margan manninn þar. Auk
þess var henni allerfitt um að fara að
heiman einmitt núna, af þvi að hún vissi,
að séra Haar ætlaði að halda margar sam-
komur úti um sóknina; henni fanst eitt-
hvað undarlegt við að taka engan þátt í