Heimilisblaðið - 01.06.1921, Blaðsíða 4

44
HEIMILISBLAÐIÐ
gjarna viljað skifta á kjörum sínum og
hins vesælasta hirðingja, sem ætti þó ein-
hversstaðar höfði sínu að að halla. Sjálfur
átti hann sök á því, aö hann stóð utan við
mannfélagið, — en hann þráði það þó á
laun, að geta átt samfélag við siðaða menn
aftur. Hvernig sem á það var litið, var
þetta hið aumasta lif, sem hugsast gat. Og
þó lá við að hann gerði kraftaverk stund-
um til að bjarga þvi, þegar hann komst í
hann krappann. Yfirvöldin höfðu hvað eftir
annað verið á hælunum á honum, svo að
varla hafði verið örskot milli hans og dauð-
ans. En með aðdáanlegu snarræði og þraut-
seygju tókst honum jafnan að komast undan.
Barnslegar ungraeyjar fóru um skóginn
nötrandi af ótla og hugsuðu: hér geta þó
varla verið ræningjar! — en voru þó að
vonast eftir þvi á laun, að þeim birtist hár
og gjörfilegur stigamaður, með slóra, rauða
flöður í hattinum, en urðu svo dauðhrædd-
ar, þegar þessi tötrum búni, óhreini og
órakaði náungi mætti þeim. Hreyknir, æfin-
týrafýknir unglingar létu mikið yfir hinu
dýrlega og frjálsa ræningjalifi i fögrum og
friðsælum frumskógunum, — en vissu
hvorld hvað það var að svelta, né að vera
eltur af sporhundum. En ferðamaðurinn,
sem þekti hætturnar, fól sig Guði á vald,
þegar leið hans lá um gjárnar i umhverfi
Jeríkóborgar. Og hrollur fór um hann er
hann heyrði það, að sá, sem næstur hafði
farið leiðina á eftir honum, hafði lenl i
höndum stigamannanna og þeir rænt hann
öllu, sem hann hafði meðferðis og jafnvel
fötunum, sem hann var i, og skilið hann
siðan eftir dauðvona á veginum.
Og Prestar og Levitar laumuðust löng-
um skrefum og með óttalegu yfirbragði til
Jerúsalem, þegar þeim bar að framkvæma
þar embættisverk. En þeir hefðu ekki þurft
að hafa fyrir því að flýla sér, þvi að Jachin
og Barrabas vissu það vel, að þeir höfðu aldrei
neitt fémætt meðferðis, enda gaf Beelzebul
húsbóndi þeirra ekkert um að verið væri
að slást upp á þá.
Og þannig liðu ár Jachins i skóginum.
Yor 1 Borgarfirði.
Nú er bjart um Borgarfjörð,
bernsku minnar fögru jörð.
Sólargullin sumarhönd
signir heiðar, dal og strönd.
Mjallafjalla höfuð háti
hefja sig við loftið blátt.
Lækir, elfur, síki, sund,
sandur, mar og rósagrund.
Lægðir, hólar, leiti, börð,
laufahlíð og hamraskörð;
alt er hreint og bjart á brá
bygðum feðra minna á.
Vorsins helga himna mál,
hljómar djúpt i hverri sál.
Fossa liljóð og fuglakvak
fyllir sérhverl andartak.
Von min er að vorsins hönd
vermi Iengi þessa strönd.
Jón Magnússon.
Liýðháskóli á Suðurlandi.
Séra Þorsteinn Briem hefir vakið menn til
samskota til að stofna lýöháskóla á Suður-
landi. Það er þarft verk, og eigi efi á því,
að Árnesingar og Rangæingar geta komið
upp nýtum lýðháskóla, ef þeir vinna allir
saman að því að stofua einn skóla. Gríms-
nesingar hafa lofað 6000 kr. til skólans og
Skeiðamenn, heldur litill hreppur, 5000 kr.
Ef allir hreppar gerðu eins, kæmi nóg fé til
þess. að reisa ágætt skólahús; en skólinu
getur ekki orðið góður, og enn siður ágætur,
nema því að eins að kennararnir séu góðir
og vandaðir menn, hafi einlægan áhuga á
kenslunni og séu vel að sér. Að skipa
drykkjumenn, letingja og ábugalausa menn
á kenslustörfum í kennaraembaetti er glasp*
næst, og þarf að ávíta barðlega sérhvert Það
veitingavald, sem framvegis kann að Ieyfa
sér slikt. Ef Árnesingar og Rangæingar geta
ekki unnið saman í þessu máli, er
að hugsa um það. Hvorir um sig geta þe*r