Heimilisblaðið - 01.06.1921, Blaðsíða 6

46
HEIMILISBLAÐIÐ
þvi. Frú Kursen setti þessa ferð óðara i
samband við það, sem frú Jörgensen hafði
sagt henni um Möller; var hún nú elcki i
neinum vafa um, að Lára kæmi aftur heit-
bundin honum. En eftir það er Emil hafði
fundið sér friðstað hjá foreldrum Láru, þá
hafði prestskonan komið alt öðruvisi fram
við hana, enda þótt henui þætti voðalegt
til þess að vita, að Lára skyldi sækja allar
þessar samkomur og ætti þvi erfitt með að
halda taugunum i skefjum.
Þau séra Kursen og Lára Jörgcnsen lögðu
svo af stað til Hafnar i öndverðum marz.
Hvorugu þeirra kom til hugar að gera boð
á undan sér. Láru fanst það vera gainan
að koma að foreldrum sinum óvörum;
saml hafði hún ritað þeim fáeinar linur á
siðasta augnahlikinu, til þess að all yrði
ekki i óreiðu heima fyrir, og séra Kursen
mætti lítast þolanlega á heimilið.
Það var eins og frú Jörgensen hrykki
upp af vanadvalanum með andfælum; hún
var á þönum um alt upp og niðnr, fram
og aftur, eins og fluga i flösku; en þrátt
fyrir alt fumið, sem á hana kom, skildist
henni þó, að alt yrði að vera i góðu lagi;
hún gerði sér því far um að koma öllu í
lag á heimilinu eins og bezt hún gat. Hún
var Láru sérstaklega þakklát fyrir línurnar,
þvi að þær urðu til þess að Jörgensen frest-
aði för sinni nokkra daga.
Og bæði hlökkuðu þau til, eins og börn.
Og viðtökuruar, sem Lára fékk báru þess
beztan vott, hve mjög þau höfðu saknað
hennar. Láru brá við að koma i þessi litlu
Hafnarhýbýli, þar sem hún nú var orðin
svo vön stóru herbergjunum á pi-estsetrinu.
En þegar viðtökugleðinni mestu slotaði
dálítið, þá hrá foreldrum hennar í brún,
þegar þau tóku eftir útliti hennar.
»Og við sem héldum að þú værir reglu-
lega heilsuhraust og sterk«.
En Lára gerði ekkert úr þvi, heldur full-
yrti við þau, að ekkert gengi að sér, hún
væri heil heilsu«.
En Emil varð koma föður hans sem
skrugga úr heiðskíru lofti. Hann þekti föð-
ur sinn, vissi að honum var annað Ijúfara
en ferðalög, og fyrst hann hefði getað feng-
ið sig til að taka sig upp, þá væri það
víst ekkert smáræði, sem ræki hann til
þess.
Svo var um talað, að Lára skyldi íýrst
af öllu tala við Möller og segja presti því
næst, hvort honum væri yfirleitt til nokk-
urs sjálfum að snúa sér til hans.
En það voru eigi góðar fréttir, sem for-
eldrar Láru höfðu að segja henni al' Möller.
Það lá þvi nærri, að Láru iðraði þess,
að hún hefði tekist þessi erindi á hendur
fyrir þau prestinn og ungfrú Krog. En
samt fann hún, að hér var um erindis-
rekstur að ræða. Nú varð hún þá fyrst að
leita Möller uppi, þvi að foreldrar hennar
vissu ekkerl hvar hann var niður kominn.
En þá kom tilviljunin henni lil hjálpar,
eða svo virtist það að vera. Eins og áður
er sagt, þá átti hún að bera margar ltveðj-
ur frá séra Haar og ungfrú Dalby til móður
hennar, og þessvegna gekk hún rakleitt til
matsöluhússins, En þegar hún er að fara
þaðan aftur, þá kemur hún beint i fasið á
Möller á langa ganginum.
Það er ekki gott að vila, hvorl þeirra
varð meira forviða; en það var Lára að
minsta kosti, sem áttaði sig fyr og sagði:
»Má eg ónáða yður augnablik, hr. Möller,
ef þér hafið tíma?
»Já, guðvelkomið«, sagði Möller vand-
ræðalegur, »má eg bjóða yður hérna inn i
dagstofuna, þar er enginn um þetta leyti
dags«.
Aldrei fanst honum Lára hafa verið frið-
aai sýnum en nú, þar sem hún sat gegnt
honum i legubekknum. Sólargeisli lék sér
við lokkinn bak við vinstra eyrað á henni,
og þó fanst honum feimnisblærinn, sem á
henni var, fara henni allra bezt. Honum
fanst eitthvað vakna hjá sér, sem honum
hafði ekki i hug komið lengi, lengi; ótal
hugsanir og spurningar sveimuðu nú eins
og eldílugur i höíðinu á honum.
Lára hóf nú máls með mestu gætni,