Heimilisblaðið - 01.01.1937, Síða 29

HEIMILISBLAÐIÐ
29
þyrftum við þá að- hafa með okkur. En
til þess að knýja 564 tonn út í himin-
geiminn þarf 564 sinnum 94 = 53016 tonn
af brensluefni til brottfararinnar! (Til þess
að koma 6 tonna skipi út í hinmingeiminn
þurfti 564 tonn, og ef þunginn vex um
564 tonn þarf 94 sinnum meira). Þetta
fer nú að verða helst til mikið af því góða.
Þess vegna hafa verið fundnar upp aðr-
ar leiðir til að draga úr hraðanum. Það
má alt af nota loftsmótstöðuna, en áðeins
með varkárni. Þegar skipið nálgast jörð-
ina, stefnir það ekki beint á hana, heldur
lætur sé nægja að skáskjóta sér um efstu
lög gufuhvolfsins og stefna síðan aftur út
í geiminn. Á þenna hátt hefir þegar dregið
til muna úr hraðanum. Eftir dálitla hing-
ferð fer það aftur inn í gufuhvolfið og
heldur áfram á þenna hátt, uns svo mikið
er dregið úr hraðanum, að hægt sé að
lenda á hægu svifflugi.-----
Hér að framan höfum við fengist við
þau höfuðviðfangsefni, sem leysa verður
áður en ferðir milli hnattanna geta hafist.
Að sjálfsögðu þarf að yfirstíga fjölda
marga aðra erfiðleika en þá, sem hér hafa
verið nefndir. Loft verður að hafa með-
ferðis. Hæfilegan hita verður að hafa í
klefanum. Einnig munum við lenda í sér-
kennilegum smáæfintýrum, þegar aðdrátt-
araflið hverfur. Ef maður hreyfir sig, get-
ur maður átt á hættu að þjóta beint í loft
upp. Ómögulegt verður að hella kaffinu
úr könnunni — af því að það vill ekki
renna — og það verður ábyggilega nóg
af slíkum smávegis ergilegheitum.
Þess vegna verður að þreifa sig áfram
smátt og smátt, áður en hin mikla för
verður farin. Undirbúningsrannsóknir má
framkvæma á þann hátt, að setja ,,skip“
af stað sem tungl í kringum jörðina. Það
mun þjóta áfram af sjálfu sér eins og áður
hefir verið frá skýrt. I þessu tilfelli finn-
Ur maður heldur ekkert til aðdráttarafls-
ins, því miðflóttaaflið vegur upp á móti
Því. í slíkri rannsóknarstofu er hægt að
§era allar nauðsynlegar tilraunir, sérstak-
Morgunhugleiðing.
Ljóssins Gud, pig lofar önd mín klökk,
tnig langar pér ad fœra ástarpökk.
Mig langar pér til lofs ad fœra brag,
fyrst líta fœ ég ennpá nýjan dag.
Pú gafst mér, fadir, pessa nádarnótt,
í nædi og frid' ad sofa vært rótt,
vafinn kœrleiks verndarörmum pin,
véika, Drottinn, piggdu lofgerd mín.
Morgunstjarnan minnir œ á pig,
rnorgunstjarnan altaf gledur mig.
Morgunn hvern ég miskunn nýja finn.
Morgunn hvern alt lifgar kraftur pinn.
Dagsins störf, minn Drottinn, blessa nú,
dagsins pörf gjörvalla uppfyll pú.
t dag 'mig styrk til dýrdar lifa pér
dag hvern, kœri Jesú, hjálpa mér.
Gef pú, fadir, nýjan dádadag,
dyggdir efl og blessa pjódarhay.
Vek pú kærleik, von og sanna trú,
Vilja og starfi æ til heilla snú.
Einar- Sigurfinnsson.
lega er nauðsynlegt nð fá úr því skorið,
hvort líffæri mannsins þola ,,að losna við“
aðdráttaraflið.
Að lokum munu lesendurnir spyrja:
Burt með alt gaman, lofið okkur nú að
heyra, hvort þetta sé í raun og veru inn-
an takmarka þess mögulega. Sennilega er
ekki hægt að svara þessu eins og sakir
standa. En þegar í þessu er fólgin upplýs-
ing. Hvorki vísindi né tækni hafa borið
fram neina úrslitaröksemd gegn því, að
fyrirætlunin sé óframkvæmanleg. En þrátt
fyrir það má búast við, að máninn geti
glott að þessari viðleitni jarðarbúanna enn
um hríð, en hver veit nema glottið hverfi
fyr en varir — og sá hlær best, sem síð-
ast hlær.