Heimilisblaðið - 01.10.1940, Qupperneq 8

160
HEIMILISBLAÐIÐ
*
var aðeins heyranlegur, þegar ölduhrann-
irnar grófust inn í sandinn.
Loksins hreyfði annar maðurinn sig, eins
og hann hygðist að halda brott. Hinn
horfði kringum sig eins og á báðum átt-
um. Svo gekk hann til konunnar, lagði
höndina á öxl hennar og mælti:
»Hann var góður drengur. — Guð sé
honum náðugur!«
Hún sat kyrr, án þess að rnæla orð frá
vörum. »Það var h,ann«, tautaði hún. »Það
var hann«.
Mennirnir héldu leiöar sinnar, og kon-
an sat ein eftir með börnin sín. Þau grétu,
en hún heyrði það eigi. En þegar leið að
kvöldi varð henni hughægra. Hún fór inn
til að koma börnunum í rúmið. En þá bar
sorgin hana ofurliði, og hún brast í ákaf-
an grát. Börnin höfðu grátið sig í svefn
án kvöldverðar, og hún sat enn á rúm-
stokknum með hendurnar í skauti sér. Svo
kom nóttin og henni fylgdi hvíldin. Dagai'
liðu, ár liðu, og þeim fylgdi fyrnskan.
Engin jarðarför fór fram, því að hafið
hafði annazt um það allt. Það hafði vagg-
að honum alla hans æfi, borið hann í faðmi
sér, þegar hann var barn, veitt honum lífs-
viðurværi, þegar hann varð fulloröinn. Nú
lék það sér að látnum líkama hans, unz
hann hneig í djúpið, eða barst að fjarri
ströndu.
Hann var horfinn.
En það var ekki tími til saknaðar, þótt
hjartað skynjaði sársauka. Hún varð að
sjá sér og börnunum farborða. Hún hafði
mikið verk að vinna og sat sízt iðjuvana.
Fyrst af öllu varð hún að fá vistar-
veru. Gamla húsið höfðu þau haft á leigu.
Og ekki gat hún greitt leigugjaldið, eðá
lokið við skyldudagsverkin. Hún vissi af
húsi, sem fékkst fyrir þrjátíu krónur.
Hún átti aðeins fimm. En hún æskti þess
að fá að greiða það, sem á skorti, smám
saman. Og seljandinn ætlaði að verða við
þeirri ósk hennar.
Skömmu síðar frétti hún af húsi, er
fengist fyrir fimmtán krónur. Það var í
verra ástandi, sem gefur að skilja. Þar
var kalt á vetrum og heitt á sumrum. En
sá, sem á aðeinsi fimm krónur, gleðst af
því að þurfa ekki að skulda, nema tíu.
Og hún fór á fund bóndans og bað þess,
að kaupunum mætti rifta.
Þau áttu langt samtal saman.
Tímarnir voru erfiðir. Og ef maður
leyfði öllum slíkt! Hann gat alls ekki geng-
ið að því sem vísu, að honum tækist að
selja húsið aftur. Þessar fimm krónur gat
hún undir öllum kringumstaðum ekki feng-
ið endurgreiddar. Alveg ómögulegt! Eitt-
hvað fyrir allt!
Og hún lét undan. Samt sárnaði henni
það alltaf. Hann hefði betur getað verið
án þeirra en hún.
En árin liðu, og hún dró fram lífið. Hún
spann, hún prjónaði sokka, hún vann dag-
launavinnu, og hún sparaði. Þegar börnin
urðu eldri, voru þau látin ganga, á skóla.
Og þegar sonurinn hafði fermzt, tókst
henni að gera hann úr garði, svo að hann
gat farið í siglingar. — Því að í siglingar
vildi hann fara. Og hún vildi það einnig.
Það hafði verið vilji föður hans.
Þannig lifði hún lífi sínu á hinni hrjóstr-
ugu strönd, þar sem svalvindurinn næddi
gegnum mosatoppa veggjarins, og þar sem
snjórinn á vetrum byrgði hana einmana
inni., Sonurinn hafði sem sé reist eigið bú
með tímanum, og dóttirin var í vinnu-
mennsku hjá öðrum.
Vorið kom þó að lokum og bræddi snjó-
inn, svo að vegirnir urðu færir, vatnið ís-
laust, jörðin þurr og vindarnir varmir.
Þegar ég sá gömlu konuna, vár hún í
borginni til að selja garn, sem hún hafði
spunnið.
Dagurinn var sólríkur, gangstéttirnar
skuggavana, loftið rykþrungið og hitinn
kæfandi.
Allan daginn hafði hún gengið hús úr
húsi, og nú var klukkan fjögur eftir há-
degi. Hún hafði gengið, eins og maður