Heimilisblaðið - 01.06.1941, Blaðsíða 20

112
HEIMILISBLAE D
að vera hótun af hendi Funga. Ekki sást
neitt, annað merki til að þeir hefðu komið
þar; en sþarin þeirra á f jallinui höfðu skol-
azt burt af hellirigningu. Og þrátt fyrir
alla eftirleit, varð pss það fullkomin gáta,
hvaðan þessir Fungar hefðu komið. Vér
héldum helzt að þeir hlytu að hafa fundið
einhvern ókunnan s.tig. Og fyrst 15 gátu
klifið stig' þennan, hví þá ekki eins 15 þús-
undir?
Öhug' sló á Abatía, er þeir fóru að hugsa
um þennan ókunna stig, sem Fung-ar gætu
notað til að gera óvænta árás á þá. Sagan
barst munn frá munni og varð æ lengri
og ægilegri. Það var eins og við hér á Eng-
landi hefðum heyrt,. að voldugur útlendur
her, hefði skyndilega gengið á land og'
skorið sundur alla símaþræoi, tekið allar
járnbrautir vorar og væru nú á göngu til
Lundúna.
Abatíum þótti nóg um er þeir urðu þess
vísir, að einhverjir hefðu getað broitizt inn
í Múr, því að þeir höfðu allt af haldið, að
land þeirra væri óvinnanlegt. Nú brotnaði
skyndilega oddurinn af sjálfstrausti þeirra
og' grobbi af »hamramúrunum« í Múr, sem
þeir hugðu ósigrandi. Fungarnir gátu þá
eftir þessu komið yfir þá,. þegar minnst
vonum varði. Þeir yfirgáfu því búgaröa
sína og flykktust í borgirnar og þorpin.
Prestunum va,r stefnt saman og voru spurð-
ir ráða. Og þrátt fyrir sinn óheiðna átrún-
að fórnuðu þeir sauðum og öðru kvikfé, og
því var meira aðsegja fleygt, að þeir hefðu
blófað stöku, manni ti! að blíðka reiði Guðs
síns, eins og fjandmenn þeirra Fungarnir.
Endirinn á þessu öllu var sá, að þeir
urðu ásáttir um, að hamravættina (Sfinx-
en) yrði að eyðileggja. Og til þess voru
»heiðingjarnir« sjálfkjörnir, aorjr gátu
ekki hjálpað þeim. Þess vegna urðum vér
manna vinsælastir um hríð. Allir sýndu
oss stökustu velvild,. jafnvel Jósúa hneigði
sig og beyg'ði þegar hann kom nálægt css
og lýisti yfir sínum lifandi áhuga á starfi
vwu í námunum.
Bezt af öllu var það, að nú var öllum
óhöppum lokið. Hundum vorum, var ekki
framar byrlað eifur, steinar komu ekki
lengur hrynjandi niður yfir ckku-r og örv-
ar voru eigi lengur á flugi yfir vegunum,
þegar vér riðum út. Vér þorðum jafnvel
öðru hvoru að vera án lífvarðanna, þar
sem allir höfðu mestan hugann á því að
halda, líftórunni í ,oss. Það, sem á undar.
var géngið,, já. Ég var ekki eitt augna-
blik í vafa um, hve djúpt þessi vinátta
mundi standa og varaði því hina við í tínia
og ótíma.
Vér strituðum og' strituðum allt hvað af
tók. Guð veit,, að vér dróum ekki af css.
Hugsum oss annað eins fyrirtæki og það
að grafa göng, ég veit. ekki hvað löng',
gegnum fjallið sjálf.t og það með vorum
ófullkomnu verkfærum og óæfðu verka-
mönnum. Hundruð ófyrirséðra örðugleika
mættu oss daglega og vér lög'ðum oss 1
miklar hættur. Og ábyrgðin á öllu þessu
hvíldi á eins manns herðjum, sem sé Olivers.
Þótt hann væri duglegur og- hálærður
mannvirkjameistari,. þá hafði hann litJa
verklega æfingu,
En það, s.em að hendi ber -— gerir mann-
inn að manni. Það sást brátt á., að Orm®
var þessum vanda vaxinn, svo að undrum
sætti. Þegar hann var ekki að verki niðn
í g'öngunum, þá vann hann að útreikning-
um sínum og hæðamælingum, eins c,g hon-
um var framast unnt með þeim tækjum,
sem hann hafði. Hin minnsta villa í út"
reikningum gat orotið afdrifamikil og s!J
yrði endirinn, að göngin gegnum fjalli°
reyndust ónýt. Og það, sem mestu skipf''
var það líka, hvort sprengiefnið sem hann
hafði umráð yfir, væri nægilegt, til að eyði-
leggja, hamragoðið.
Loks urðu þá gtöngin fullger eftir meira
en mannlega erfiðismuni. Sprengiefnaforði
vor, var alls hér um bil fjórar úlfalda-
klyfjar; þeim var skipt niður í sérstæð-
ar hplur nákvæmleg'a nógu djúpar fyrl1'
sinn sikammt af hleðslunni pg allar voru
þær hoJaðar undir því bergi, sem myml
vættarinnar var höggin út úr.