Heimilisblaðið - 01.06.1941, Blaðsíða 22

114
HEIMILISBLAÐIÐ
skildi ég þó, að niðji konunganna skuli
verða flutt, til haljar Jósúa hinu megin
vatnsins. Þangað er sex tíma reið og svo.
eigi að þröngva-henni til að giftast hon-
um þegar í stað«.
»Sjáu.m til!« sagði Orme. »Og hve nær
á þet.ta fram að fara?«
Það vissi Jafet, ekki svo víst, en hann
hafði heyrt því fleygt, að það yrði eftiv
næsta hvíldardag.
»Jæja, en næsti hvíldardagur er að fimm
dögum liðnum frá deginum í dag, svo að
það er ekki mjög yfirvofandi«, sagði Orme.
»Ertu, nú alveg. viss um, að þú getir reitt
þig á þennan frænda þinn?«
»Nei, alls ekki, hann hefir oft, logið ao
mér. En ég held nú samt, að réttast sé„ ao
segja þér þet,ta«.
»Það er fallega gert af þér, Jafet. En
ég óska að: þú hefðir fyrst lofað mér aö
Bofa út«.
Jafet kvaddi og' fór.
Orme spurði, hvað oss sýndist um
þessa sögu. Bæði Higgs og ég vorum á einu
máli um, að hún mundi vera uppspuni. Þaö
er svo: mörgu fleygt, og' logið. Og Jósúa
væri heldur ekki einmitt sá maður, sem
framkvæmdi all,t, sem hann vildi fram
hafa. Að minnsta kosti skyldum vér ekki
óróa Maquedu, með því, að minnast neitt
á þetta við hana nú sem stendur.
En Kvik stóð einn síns liðs úti í horni,
niðursokkinn í hugsanir sínar. Þegar vér
spurðum, hverju- hann væri að velta fyrir
sér„ þá svaraði hann:
»Fyrirgéfið, höfuðsmaður, en ekki get
ég verið samdóma þessum herrum í neinu
öðru, en því, að vér eigum ekki að minn-
ast neitt á þetta við hennar hágöfgi. Hún
hefir nóg um að hugsa annað um þessar
mundir. En ég er ekki svo viss um„ að ekki
búi eitthvað hér undir. J'afet er að sönnu
flón, en hann er einlægur. Og einlgeg'ir
menn fara oft nær.ri um það, sem rétt er«.
Kvik stóð og teiknaði eitthvað í rykið.
Og er vér surðum, hvað það ætti að tákna,
þá svaraði hann, að þaö væri teikning af
einkaherbergjum Maquedu. >>Hún sagði, að
hún ætlaði að ganga til rekkju eftir sólar'
lag, til, þess, að fá að sofa áður en nokl<u<
ber við. Gott og vel, þarna el
svefnherbergi hennar, er ekki svo? Fyru
framan það er annað herbergi, þar sen1
{>ernur hennar sofa„ En á bak viö er ekk-
ert hqrbergi, ekkert nema hár múr
skurður, sem enginn kemst yfir«.
Prófessorinn vitnaði með honum, a(i
þetta væri rétt„, en bætti því við um lel°’
afr frá varðstcfunni lægi gangur að f01'
stofu þernanna.
»iRétt er það, prófessor. Set-jum nú sV°’
að þér og ég færum og tækjum okkur blu110
í varðstofunni, sem nú mun vera auð
tóm, iþví að vörðurinn er úti við haUal”
.hliðin. Hér er engin þörf á oss nú, því a"
geti höfuðSmaðiurinn sjálfur eigi ien&°
sprengjuna til að verka, þá getur engi11"
af oss það, og þar að auki hefir liann dokV'
orinn hjá sér, ef eitthvað skyldi fara a^'
laga og Jafet. ,h.efir hann tilj að halda voll)
um línuna. Það er ef til vill enginnflugu'
fótur fyrir sögunni; en hver ætli vit*-
Bezt að vera var um sig. Er ekki sV°'
prófesspr?«
»Jú, ég- geri, eins og þér viljiði, en sa1"
langaði mig méi'ra til að klífa upp á f.ia
ið og sjá hvernig- allt gengur«.
Oljver siagði, að þar uppi mundi han"
alls ekkert sjá, nema ef til vill endurva11J
ljóss á himninum. Og hann vildi gj31"2’
að Hig'gs fylgcli Kvik. Það mundi frl
hann sakir Maqu.edu, enda þótt hann tr.v'
ekki enn sögunni um samsærið.
Þetta tók alveg af skarið fyrir HiíVk’s’
hann bað aðeíns, að hann mætti hafa strk’h
talsímann með sér, svo að þeir gætu tala
við. Tíu mínútum seinna voru þeir fel
búnir.
»Ferðbúnir, eru nokkrar fleiri skipa111 '
höfuðsmaður?« spurði Kvik.
»Ekki held ég«, sagði Orme og e'
snöggvast upp frá litju rafmagnshlÖð""
um sínu.m, sem hann hafði gætur á, 01
pg það væri ljfandi verur.
»Þekki ákvæðið: Kl. 10 lcka ég strau,in
um. Fyrr má það ekki, því að sonur do1