Morgunblaðið - 08.08.1964, Page 10

10
MORGUNBLADIÐ
i
Laugardagur 8. Sgúst 1964
Stúlkurnar, sem TÍð hittuin fyrir í Fossvogskirkjugarði voru léttklæddar i sólinni, eins og
sjá má. —
BORGARBÚAR hafa sann
arlega kunnað að meta sól-
ina og góða veðrið undan-
farna daga. I allan gærdag
var látlaus straumur fólks
út í Nauthólsvíkina, og
við vorum satt að segja
farnir að velta því fyrir
okkur, hvort allur sá fjöldi
kæmist þar fyrir. í öllum
almenningsgörðum borgar-
innar var krökt af börn-
um og fullorðnu fólki. Einn
verzlunareigandi hengdi
svolátandi auglýsingu á
búðardyrnum: Lokað í
dag vegna veðurs!
í skólagörðunum við Hring-
braut var ekki margt um
manninn. Ef til vill var sól-
inni um að kenna; líklega
voru krakkarnir allir niðri í
Nauthólsvík. Við hittum þó
fyrir tvær laglegar telpur, sem
voru að dytta að garðinum
sínum. Þær sögðust heita
Maja og Una. Garðarnir
þeirra væru númer C-9 og
C-ll. Við spurðum þær, hvers
vegna væri svo fámennt í
skólagörðunum í dag.
ert fleira — nema moldin.
,— Ekki má gleyma henni.
Eruð þið ekki vondar við arf-
ann, ef hann lætur sjá sig?
.— Jú, við rekum hann und-
ir eins í burtu.
— Hvað ætlið þið svo að
gera við uppskeruna?
— Borða, gefa og selja.
— Hvað kostar blómkáls-
hausinn?
Þær hrista höfuðið. Líklega
lítt kunnugar verðlagi á græn-
meti. Þær segja okkur, að þær
hafi líka verið í skólagörðun-
um í fyrrasumar og fengið
mikla uppskeru. Fullan striga-
poka af kartöflum.
Stúlkurnar, sem hafa um-
sjón með krökkunum, standa
álengdar, pikka í blómabeð
með hrífunum sínum og
krunka saman.
— Eru þær strangar við
ykkur,^ stúlkurnar þarna,
spyrjum við ungfrúrnar litlu.
! — Nei, nei, -— þær hjálpa
okkur bara að laga til í garð-
inum.
Við kveðjum hinar smá-
vöxnu vinkonur okkar og
göngum til verkstjóranna. Það
eru hinar myndarlegustu stúlk
ur, fyrir alllöngu komnar af
barnaskólastiginu. Ein meira
Verkstjórarnir í skólagörðunum. — Þuríður
Hrafnhildur Ármannsdóttir, Systa Snævarr
Berndsen.
Davíðsdóttir,
og Anika
— Krakkarnir hafa líklega
ekki nennt að koma, af því að
veðrið er svo gott.
— Þið eruð þá aldeilis á-
hugasamar.
Þær líta feimnislega hvor á
aðra.
— Hvað ræktið þið?
Una skýrir það út fyrir/Okk-
ur og bendir um leið á teg-
undirnar.
— Þarna er salat — svo eru
radísur, spínat, blöðrukál,
grænkál, blómkál, næpur, róf-
ur, kartöflur, ístoppar .....
— Bíddu nú við.... Hvaða
fyrirbrigði eru ístoppar?
— Þeir eru eins og radísur,
segir Una, bara dálítið beizk-
ari á bragðir.
— Þetta eru heil ósköp, sem
þið þurfið að sjá um.
— Svo eru blóm líka. Þarna
eru stjúpur og morgunfrúr og
.... svo man ég ekki, hvað
hin heita.
— Er þá allt upptalið?
— Já, ég held það sé ekk-
Hún
segja í Menntaskólanum.
heitir Systa Snævarr.
— Hvað heita þessi strá,
sem þú ert að plokka í,
Systa?
I gær var hið fegursta veður
sunnanlands. Fjölmargir Tteyk
víkingar stöldruðu við í al-
menningsgörðum borgarinnar
— Þetta eru ekki strá, —
þetta eru nellikkur!
— Þekkirðu virkilega allar
plönturnar?
— Svona hérumbil.
— Hafa engir strákar verk-
stjórn með höndum hérna?
Spurningin kom henni svo
á óvart, að hún var næstum
búin að saxa sundur plönt-
una, sem hún var að dytta að.
— Nei, það eru engir strák-
ar, sagði hún svo,
— Finnst ykkur það ekki
miður?
— Ónei, það er alveg ágætt.
— Þeir eru svo latir, segir
ein vinkona hennar. Þær taka
allar í sama streng.
— Þið kennið börnunum að
fara vel með blómin, ekki
satt?
Jú, við sýnum þeim, hvernig
á að setja niður og hvernig á
að taka upp.
— Eru þau áhugasöm?
— Já, já, allflest, — annars
hefur verið svo ægilega leiðin-
legt veður í sumar.
— ★ —
f garðinum hans Ásmundar
Sveinssonar, myndhöggvara,
sáum við hvar fjórar létt-
og nutu veðurblíðunnar í fall-
egu umhverfi. Þessi glaðlegi
krakkahópur var að sóla sig
í hinum fagra skrúðgarði í
klæddar blómarósir handléku
hrífur af mikilli kunnáttu.
Þegar þær komu auga á
Svein, Ijósmyndara, flýttu þær
sér í yfirhafnir og héldu síð-
an áfram að raka, eins og ekk-
ert hefði í skorizt. Þær sögð-
ust vinna í gróðrarstöðinni í
Laugardalnum hjá honmu
Sigurði Albert Jónssyni, en
koma hingað við og við til
þess að raka blettinn hans
Ásmundar.
— Hvað gériði í Laugar-
dalnum?
— Við reytum arfa.
— Er það allt og sumt?
— Nei, nei. Við bindum líka
blóm við bambusstengur. Svo
erum við stundum í gróðurhús
inu.
— Hafið þið verið í sveit?
Ein ungfrúin, Sigrún Guð-
mundsdóttir, kraftalega vax-
in stúlka, verður fyrir svör-
um:
— Ég held nú það. Oft og
mörgum sinnum. —
Sveinn, ljósmyndari, tekst
nú allur á loft og segir blaða-
manninum, að þetta sé hún
Sigrún í handboltanum. Þar
eð blaðamaðurinn er mjög illa
Laugardalnum, þegar frétta-
mann og ljósmyndara Mbl.
bar þar að. Segir nánar frá
því á bls. 10.
að ser í íþróttamálum, verð-
ur hann að fá nánari skýr-
ingu.
— Hún Sigrún, leynivopnið
okkar í handboltanum, segir
Sveinn. Manstu ekki eftir
henni úr leiknum milli íslands
og Danmerkur. Þegar hún
kom inn á, höfðu Danir fjög-
urra marka forskot, en hún
jafnaði bilið og sneri taflinu
við. Það er henni einna mest
að hakka, að íslenzku stúlk-
urnar urðu Norðurlandameist
arar.
Sigrún segir okkur, að hún
iðki handboltann af jafn miklu
kappi og fyrr. Hún á að keppa
við Ármann á sunnudaginn.
— ★ —
í almenningsgarðinum í
Laugardalnum var mikill
fjöldi fólks. Þar er líka einn
fegursti skrúðgarður borgar-
inna ■ og friðsældin er slík, að
hægt er að ímynda sér, að
maður sé þar kominn upp í
sveit. Garðurinn er prýddur
fögrum listaverkum, og
ósjaldan má sjá ungviðið á
sveimi þar í kring virðandi
þau fyrir sér með aðdáunar-
blandinni lotningu.
Þau sátu þrjú í grasinu, Guð
björg, 4 ára, Magnús 6 ára,
og Finnbogi, 12 ára. Þau voru
orðin brún og útitekin af sól-
inni.
— Komið þið oft hingað,
krakkar, spyrjum við.
— Já, segir Finnbogi. Við
eigum heima svo stutt frá.
Á Kambsveginum.
— Eruð þið með mömmu og
pabba?
— Nei, bara ein, segir
Magnús.
— Hvað gerið þið svo hér?
— Bara leikum okkúr og er-
um í sólbaði.
— Ertu byrjaður að fara í
skólann, Magnús?
— Það byrjar í haust.
— Hlakkarðu ekki til?
— Nei.
Framhald á bls. 23.