Heimilisblaðið - 01.11.1968, Blaðsíða 8

og svo áleit ég', að það væri gott að nota jóla-
peningana mína til þess að láta gera liana
nýja og fallega aftur.“
Margrét sá liana ganga út í rökkrið. Síðan
tók hún brúðuna, sem var allt of slitin og
skemmd, til þess að unnt væri að gera við
hana,, og fór inn í litla verkstæðið sitt. Þar
fann hún bómullarbút í nýjan kjól og sum-
arhatt. Hún var að hugsa um jólin, sem
Annabel ætlaði að halda — fáeina einmana-
lega daga með föður, sem mat jólin auðsjá-
anlega einskis. Það verður skemmtilegra lijá
börnunum á barnaheimilinu, hugsaði hún
reiðilega.
Hún tók brúðu, sams konar og Jósefínu,
úr sýningarglugganum, búlduleita og með
rjóðar kinnar og gyllt hár. Hún fjarlægði
verðmiðann og fleygði honum í pappírskörf-
una og hló með sjálfri sér um leið. Binhvern
tíma hafði verið sagt við hana, að hún yrði
aldrei rík -—- hún hefði of stórt hjarta og of
lítinn heila. Og um leið og Margrét fór hlæj-
andi að klippa bómullarefnið, hugsaði hún,
að þetta væri víst alveg rétt, en lrán kærði
sig kollótta um það.
Annabel kom aftur um hádegisleytið á að-
fangadag. Hún rak upp stór augu, þegar
Margrét rétti henni brúðuna.
„En þetta er ekki Jósefína,“ sagði hún.
„Hver ætti það annars að veraf1 spurði
Margrét.
„Hún er alveg eins og hún sé ný. 0, þökk
fyrir, að þér hafið gert hana svona fína.
Er það rétt, að það kosti bara tíu krónur?“
„Já, það er það — það kostar meira að
segja aðeins helminginn af því.“
„Ekki meira! Það var indælt!“
Margrét lét fimmkrónuseðil í hönd Anna-
bel. Hún hefði eiginlega alls ekki viljað taka
pepninga fyrir þetta, en hún vildi ekki særa
stolt litlu stúlkunnar.
Annabel vildi ekki fá umbúðir utan um
brúðuna. Hún þrýsti henni að sér og nær
því dansaði út á kalda götuna. Faðir henn-
ar tekur eflaust ekki eftir, að hún hefur
fengið nýja brúðu fyrir jólin, hugsaði Mar-
grét með beiskju.
Það var mikið annríki síðdegis þennan
dag, margir viðskiptavinir, sem voru að
kaupa á síðustu stundu. Brúðurnar hurfu,
hver á eftir annarri, úr sýningarglugganum.
Margréti tók blátt áfram sárt, þegar hún
vafði umbúðapappírnum utan um fallega,
ljóshærða bríiðu, sem var búin eins og ball-
etdansmær.
Það var góð sala hjá rosknum manni, sem
stóð á götunni fyrir utan og seldi steiktar
hnetur og mistilteinsgreinar. Uppi í íbúð
Margrétar stóð röð af jólakortum, sem korflið
hafði verið fyrir uppi á hillunni fyrir ofan
opinn arininn. Eitt þeirra var handmálað
og með mynd af balletdansmeyju — sem var
tíguleg eins og svanur -—■ og í glugganuw
milli léttra gluggatjaldanna stóð skreytt jóla-
tré með ljómandi stjörnu í toppinum.
Klukkan var orðin nær því ses, áður en
Margrét gat lokað búðardyrunum á eftir síð-
asta viðskiptavininum. Hana verkjaði í fæt-
urna, og hún hlakkaði til að fá sér heitt bað,
lwöldmat og næðisstund til þess að lesa skáld-
sögu, sem híin hafði keypt nýlega.
Kétt um leið og hún ætlaði að fara að
slökkva Ijósið, sá hún lítinn, svartan bíl nenia
staðar fyrir utan, en hún hugsaði ekkert
nánar um það, því að það var óhugsandi, að
nokkur kæmi svona seint á aðfangadegi jóla
í BrúSuhús Margrétar til þess að kaupa
jólagjafir. Hún varð því bæði undrandi og
hálfreið, þegar dökkhærður maður kom út
úr bílnum og gekk að dyrunum og barði
harkalega á hurðina.
Þegar Margrét opnaði dyrnar hikandi, tók
hún eftir, að hann var með böggiil undir
handleggnum. Umbúðirnar fóru illa, og hún
gat séð lokk af gylltu hári og hluta af bóm-
ullarkjól.
Hann gekk ákveðnum skrefum inn fyrir.
Ef munnur hans hefði ekki verið svona
liörkulegur og augnaráð hans svona hvasst,
liefði hann verið aðlaðandi maður, hugsaði
Margrét.
„Búðin er lokuð,“ sagði hún þumbaralega
og bætti við af gömlum vana: „Nema því að-
eins, að um sé að ræða viðgerð, sem liggur
ekki á. Hefur brúðan brotnað?“
„Nei,“ svaraði hann stuttur í spuua.
Hreimurinn í rödd hans var í samræmi við
svipinn í gráum augum hans. „Eg er kominn
með þessa hérna aftur, því að það hlýtur
að hafa orðið einliver misskilningur. Dóttir
mín var hérna fyrir um tveim dögum til þess
að fá gert við brúðuna sína, og í dag fékk
hún þessa hérna aftur — en hún er alveg
228
HEIMILISBLAÐIP