Heimilisblaðið - 01.11.1968, Blaðsíða 18

freistingunni. Hann sagið meistara sínuni
sannleikann, og með því vann hann sigur
á freistingunni. I krá einni var þrem löstum
varpað til jarðar. Það var leti, drykkjuskap-
ur og ágirnd. En bíðið við — ég hafði nær
því gleymt því allra fyrsta, sem gerðist. Það
var ung stúlka, sem var algerlega á valdi
hégómagirndarinnar. Hún lét greiðuna sína
allt í einu falla til jarðar, og öfund nágranna-
stúlkunnar hvarf eins og dögg fyrir sólu.
Þetta voru fyrstu lestirnir tveir, og að við-
bættum þeim fjórum, sem ég hef þegar nefnt,
verða það sex samtals."
„Ilvernig geta það orðið sex?“ spurði einn
hermannanna.
„Ég skal endurtaka þá í þeirri röð, sem
ég heyrði þá í kvöld. Hégómabirnd, öfund,
freisting, leti, drykkjuskapur og ágirnd.“
„Já, það verða sex,“ skaut einn hermann-
anna inn í.
„Þá ætla ég að halda áfram. Maður nokk-
ur var reiður, og konan hans varð vond við
barnið sitt. Hún kleip það og barði. Þegar
við komum inn á torgið, heyrði ég lygara
viðurkenna lygar sínar, og kona nokkur, sem
hafði haft af einum viðskipptavina sinna og
látið hann fá of fá egg, bætti aftur fyrir
synd sína. Þetta eru enn fjórir lestir: reiði,
hrottaskapur, lygi og svik. Þegar þessum
fjórum er bætt við sex, verða það tíu.“
„Þá vantar enn tvo.“
„Þið viljið ef til vill ekki trúa tveim þeim
síðustu, en ég heyrði sjálfur hljóminn af
gullpeningnum, þegar honum var fleygt á
afgreiðsluborðið. Þjófurinn afhenti hann aft-
ur réttum eiganda, og að síðustu lieyrði ég
mann gefa þrælum sínum frelsi, og hann batt
með því endi á harðstjórn, sem liafði haldið
þrælunum í járnklóm. Harðstjórnin er einn
af verstu löstum, sem til eru. Samtals verða
þetta tólf.“
„Ég trúi ekki orði af því, sem þú segir,“
kallaði einn hermannanna.
„Ég hef ekki heldur beðið þig um að trúa,“
sagði blindi Sál og beygði sig til jarðar. Leit-
andi hendur hans fundu leirskálina, sem hann
hafði lagt frá sér, þegar hann stóð á fætur
til þess að fara á eftir ókunna manninum.
„Hérna,“ hrópaði hann og kastaði hinum
fáu koparpeningum, sem voru í skálinni, út
í loftið. ,,Ég er ríkari en nokkur ykkar! Og
þó að ég sé blindur, sé ég meira en þið allir!“
Hann tók hina fáu muni sína saman og staul-
aðist í áttina til vesala kofans, sem hann kall-
aði heimili sitt.
Ókunni maðurinn nam staðar fyrir utan
hlið Jerúsalems undir gamla sedrustrénu-
Hann leit aftur, og í daufum kvöldbjarm-
anum grillti hann í varðmennina, sem gengu
fram og aftur uppi á borgarmúrnum.
Hann sneri sér að stofni gamla sedrus-
trésins. Sólin var horfin og með henni fing-
urinn, sem hafði litað vöðva og limi hinna
eilífu glímumanna rauða. Tólf sinnum hafði
maðurinn og ófreskjan liáð baráttu. Þau
höfðu barizt tólf sinnum til sigurs og beðið
tólf sinnum ósigur, en nú virtust þau vera
sameinuð í friði.
Klukkurnar í múrturnunum voru hættar
að hringja, en málmkólar þeirra sveifluð-
ust enn fram og aftur og snertu brúnir
klukknanna, sem titruðu lítið eitt og sendu
frá sér að síðustu bergmálshljóma, sem urðu
hluti af eyðilegri, dimmri nóttinni.
Ókunni maðurinn gekk einn út í eyðimörk-
ina.
Þessi Iadíánahöfðingii frá
Bandaríkjunum var á fe rð í
París, og hans lieitasta ðsk var
að fá að revkja eina friðarpipu
með De Gaulle.
Kisa þurfti að sjá vel yfir ná-
grennið.
—»
238
HEIMILISBLAÐI0