Heimilisblaðið - 01.11.1968, Blaðsíða 27

aðeins kinkað kolli og brosað dauft.
..arin hafði svoseni aldrei viðurkennt bein-
, llls> að hann væri Ninian, en hann hafði
eldur ekki neitað því; aðeins viljað eyða
^álinu. En þeir voru alveg furðulega líkir.
. egar hún hafði flett ensku blöðunum dag-
ln.n eftir, öllum þeim sem Pauline átti, hafði
1111 af ljósmyndunum orðið enn sannfærð-
ari Uln það en áður, að þarna hefði verið
11,11 að ræða Ninian Moray. Hún hefði enn
getað haldið þetta, ef örlögin hefðu ekki
^ripið fram í og látið hana taka næturhrað-
estia frá Euston ...
Gat hún efazt um það lengur, að það
V(£ru örlögin, sem gripu inn í, hugleiddi liún
leið og hún dró úr hraðanum og beygði
lnn á afleggjarann til Farquhar. Hún varð
að viðurkenna, að hún hafði reyndar alltaf
ætlað sér að taka nákvæmlega þessa lest, —
<ni t*að hafði Ninian ekki hugsað sér. Hann
afði sagt henni þetta allt í gærkvöldi, þeg-
ar hann hafði útskýrt það fyrir henni hvers
Ve£na hann var í einkennisbúning.
að sjálfsögðu hafði þetta allt ekki
' e,'*ð svo undarleg tilviljun. Til dæmis það,
að hún skyldi hitta Andrew. Pauline þekkti
æði Jocelyn og Moray-fólkið, og þetta fólk
Pekkti hvað annað meira og minna. Og á
nston-stöðinni — jiegar hún hafði þótzt
t ekkja aftur einkennisbúna manninn í klefa-
^fngganum, hafði hún beðið burðarkarlinn
11111 setja föggur sínar einmitt inn í þann
efa- Ekkert var eðlilegra, úr því hún mundi
e tir því hvernig þau höfðu skilið síðast hún
°g Andrew.
. ffún minntist þess hve glöð hún hafði orð-
I við að sjá hann aftur, og það hafði ekki
Varflað að henni, að þessi samfylgdarmað-
II r Vseri henni í rauninni bláókunnugur, fyrr
en það varð fyllilega ljóst,, að hann hafði
enga hugmynd um hver hún var eða hvar
ann kunni að hafa séð hana fyrr. Þegar
1111 tók að skilja, að hún hafði á röngu að
^tanda, var of seint fyrir hana að snúa við
°£ láta eins og ekkert væri.
AUt 0f seint. Samúð hennar var öll með
i lnian. Andrew hafði í rauninni blekkt þau
en það var hlutur sem hefði getað haft
Wði,
aðrar og verri afleiðingar, ef Ninian hefði
. tekið þessu öllu á annan veg en ein-
a,,t þann sem liann gerði. Afleiðingin var
"ls vegar sú — og hún leit sem snöggvast

ILISBLAÐIÐ
á signethringinn — hún var hvorki meira né
minna en trúlofuð, að vísu til bráðabirgða
og samkvæmt eigin uppástungu — manni,
sem hún hafði þekkt í minna en sólarhring
og hafði ekki minnstu ætlun um að kvænast
henni.
Þetta var alveg furðulegt ástand, og kring-
umstæðurnar værn slíkar, að henni hlaut að
vera hættan ljós. Nú iðraðist hún fram-
hleypni sinnar og fljótfærni og óttaðist af-
leiðingarnar. „En ég þarf ekki að halda
þessu áfram,“ sagði hún hálf-upphátt við
sjálfa sig. Það er engin ástæða til að slíta
þessu ekki á morgun, ef okkur fellur þetta
ekki. Ninian kærir sig varla um þetta eftir
að Cathrine er komin heim aftur og —“
Orðin dón út á vörum hennar. Þegar hún
beygði fyrir hornið, sá hún ókunnan bíl á
hlaðinu, stóran Bentley — og hugboð henn-
ar var, að þetta boðaði ekkert gott. Því að
enda þótt hún vissi ekkert hvers konar bíl
Andrew átti, fannst henni þetta geta verið
hans bíll.. Og ef Andrew var nú hér stadd-
ur ... hamingjan góða! Hann hlaut að hafa
komið liingað í leit að Cathrine, og ekki var
hún hjá Farqnhar — hiin var ásamt Nin-
ian ...
Jill snarstöðvaði bíl sinn á hlaðinu og hljóp
inn í húsið.
Hún rann á hljóðið, þegar hún hejTrði
mannamál í stóru stofunni, en þar sat Joce-
lyn í málarakyrtli, áhyggjufull á svip, og
drakk sérrí með Andrew. Þau litu bæði við,
þegar hún gekk inn, og Andrew reis kurteis-
lega á fætur.
„Ó, Jill!“ Jocelyn varð fyrst til að segja
orð, og það var sem henni létti. „Guði sé lof,
að þú ert komin aftur. John sagði, að þú
yrðir að heiman allan daginn, en hann var
sá sauður að spyrja ekki, hvert þú færir,
og ég hafði enga hugmynd um það. Auk
þess sem Cathrine hlýtur að hafa verið með
þér ...“ Iíún leit skírskotandi á Jill, eins
og hún ætlaðist til, að hún skildi dulmálið.
„Ó, hvað er ég annars að hugsa um ? —
Þetta er Andrew, Andrew Moray. Eg býst
ekki við, að þið þekkist. — Andrew, þetta er
Jill Arden frænka mín. Iiún er í sumarfrí-
iuu sínu hér, eins og ég sagði þér.“
Andrew brosti. Hann rétti fram liöndina,
og í bláum augum hans brá fyrir kaldhæðn-
islegu glotti um leið og hann sagði: „Komið
247