Heimilisblaðið - 01.11.1968, Blaðsíða 26

heim til Guise einhvern næstu daga. Ég
býst við, að ]ni hafir lesið um björgun
hans í frönsku blöðunum — blöðin hér
hafa varla skrifað um annað — og ég
man hvað þú hafðir mikinn áhuga á allri
þessari fjölskyldusögu, þegar ég sagði þér
hana. Annars sagðirðu alltaf, að hún end-
aði vitlaust sú saga. Iivað um það, nú
er tækifærið fyrir þig að sannfærast um
kenningu þína eða ekki. Þess vegna:
komdu, ef þii mögulega getur, og vertu
hérna eins lengi og þú getur. Það yrði
svo gaman að hafa þig hér, ég hlakka til
að spjalla við þig um eitt og annað, ekki
hvað sízt um listir ...“
Jill brosti þegar hún minntist bréfsins og
þess, hversu fljót hún hafði verið að svara
því. Það var eins og ósýnilegar hendur hefðu
beint för hennar endilega hingað, og henni
hafði verið um megn að veita mótspyrnu.
Hún liafði að vísu lagt hart að sér í París,
og borgin hafði verið mjög þreytandi í hita-
bylgjunni. Tilhugsunin um sumarfrí í Skot-
landi hafði verið freistandi, og hún hafði óð-
ara svarað bréfinu með símskeyti.
Pramtil þessa hafði hún ekki hugsað um
nein örlög í því sambandi. Hún hafði fitskýrt
áhuga sinn með lönguninni til að komast
burt úr hitamollu — og kannski með svo-
lítilli forvitni líka. En svo hafði hún hitt
Andrew í gestaboði hjá Pauline Delage ...
Hún andvarpaði, og þegar htin sá skilti við
veginn sem gaf til kynna 45 km hámarks-
hraða í nágrenni Lorne, lyfti hiin ögn fæt-
inum ... Það liafði verið einskær tilviljun,
að hiin hafði hitt Andrew Moray -—- eða
hvað? Pauline var vinkona Jocelyn. Gesta-
boð hennar voru ætíð mjög skemmtileg, og
Jill hafði alltaf hugsað sér að heimsækja
hana á ferð sinni um London. Hún hafði
ekki biiizt við því að lenda í gestiboði hjá
henni, og hún hafði ekki gert ráð fyrir því
að hitta neinn tir Guise-f jölskyldunni í Lon-
don, en ... Jill andvarpaði á ný.
Hún hafði tekið eftir Andrew óðara er
hann kom inn, og hún hafði hrifizt af hon-
um á vissan hátt, án þess að hafa hugmynd
um hver hann var, því að vinnustofan sem
var veizlusalur var yfirfull af fólki, og Paul-
ine hafði fyrir löngu gefizt upp á því að
kynna alla gestina sem komu.
En þess hafði heldur ekki verið þörf, hvað
Andrew snerti.
Hann leit á Jill stutta stuud, og Jill fauö
það án þess að liorfa á hann á móti. Hún
varð vör við vissan áhuga hans, og hún tok
eftir því, hversu vel útlítandi þessi maðui'
var.
Því næst hafði hann fundið leiðina gegO"
um manngrúann og þangað sem hún stóð,
unz hann brosti við henni og bað hana um
að dansa við sig. En þá vildi svo til, að dans-
gólfið var bæði yfirfullt og músíkin heyrð-
ist varla fyrir öllu skrafinu, svo að dans-
herrann sagði fljótlega: „Eigum við annars
ekki að koma út héðan og fara eitthvað ann-
að, þangað sem hægt er að dansa ...“ Hún
hafði samsinnt og verið fegin uppástungunni-
Þau höfðu farið á vistlegt veitingahús.
dansað við undirleik mjög góðrar hljóm-
sveitar og skemmt sér konunglega. Og þa11
höfðu ekkert haft fyrir því að kynna sig-
Andrew hafði í gríni kallað hana Mademoi-
selle Inconnue og sagt með uppgerðar-alvöru,
að löngun til þess að vita of mikið í bráða-
birgðakunningsskap sem þessum, væri til þess
eins að eyðileggja rómantíkina.
Hann hafði hlegið við og sagt: „Þú veizt
ekki nema ég sé Bláskeggur konungur
eða dularfullur maður frá Síberíu með kon11
og sex börn ...“ Hann hafði sagt svo marga
fjarstæðu í þessu sambandi, að Jill hafði
ekki getað stillt sig um að hlæja.
En í bílnum á leiðinni heim til Pauline
liafði hann kysst hana, og allt í einu var sem
bæði kæmust á vald tilfinninganna. Þan
liöfðu ekki flissað eða hlegið meira ... Hann
hafði sagt, mjög alvarlegur: „Ég verð að
hitta þig aftur — við gætum borðað saman-
Eigum við að segja á morgun?“ Síðan hafð1
hann spurt liana um nafn, og hún hafði bæð1
sagt honum það og eins hitt að hún ætlað1
senn að fara í heimsókn til Joeeelyn í Lorne-
Hann hafði starað á hana, yfirþyrmdur
af undrun, og ekki hafði hennar eigin undr-
un orðið minni, þegar hann liafði sagt henm
andartaki síðar, að hann ætti heima á óðal-
inu á Guise.
„Þá hlýtur þú að vera Ninian Moray —
það er að segja Guise lávarður?“ hafði hún
sasrt í spurnartón. Bara að hún hefði aldre1
hjálpað honum þannig með að blekkja hana,
hugsaði Jill ... Hún minntist þess, að hann
246
H E IM IL I S B L A Ð I ®