Heimilisblaðið - 01.05.1973, Blaðsíða 30

Sex árum eldri
Smásaga eftir Leonie Mason.
Linali o" Tim hittust í samkvæmi af því
tagi þar sem fólk er kynnt hvert fyrir öðru
í fljótheitum og tekur þegar í stað að ávarpa
hvert annað með fornöfnum — semsagt í
mjög nýtízkulegu samkvæmi.
Einhver sagði: „Þetta er Tim MacCarthy
— og Dinali Marven,“ og Tim sagði: „Gott
kvöld“ þreytulegri röddu, rétt eins og hann
væri niðursokkinn í eigin hugsanir.
Það var liann reyndar. Hann hugsaði um
þennan lokkandi munn, sem brosti til lians,
hina ljósu lokka sem mynduðu umgjörð um
fagurt ennið, og lionum varð hugsað sem svo:
Hvers vegna hef ég aldrei rekizt á hana
fvrr?
Dinah sagði: „Gott kvöld!“ og rétti hon-
um smágjörva höndina. Hún liugsaði sem
svo: Hann er aðlaðandi. Það var gott, að ég
kom hingað.
Þau urðu samferða að sófa sem stóð út við
vegginn. Þar settust þau og horfðu á þá sem
voru að dansa. Enginn veitti þeim athygli,
því að þetta var samkvæmi af því tagi þar
sem maður getur eiginlega látið eins og mann
lystir. Þau sátu semsagt þarna og röbbuðu
lítið eitt og reyktu; og ekki var liðin klukku-
stund áður en Tim varð Ijóst, að hann var
orðinn ástfanginn. — Honum varð það
skyndilega Ijóst, svo skyndilega, að hann
varð furðu lostinn.
Þarna sat hann nú og hélt í höndina á
henni, því að — eins og áður er að vikið —
þá var þetta þess konar samkvæmi þar sem
maður tekur undir handlegginn á dömunni
eða heldur í höndina á henni, ef mann bara
langar til. Það gerði Tim og hönd hans
luktist um fíngerða hönd Dinahs, kreppti
laust að rósrauðum fingrum liennar, og greip
svo þéttara utan um.
Hún leit á hann og brosti — það var eins-
konar trúnaður í því brosi — og sagði: „Já
— ég veit það, er það ekki dásamlegt?“ Hún
þokaði sér örlítið nær lionum, svo hún gæti
fundið handlegg hans þétt við hlið sér, en
það var líka allt og sumt, því að meira þurfti
ekki til. Þau voru ástfangin. Og þeim var
það báðum Ijóst.
Hún hugsaði sem svo: Honum fara vel
þessi stóru eyru og ljósbrúnu augnhár, sem
eru gullin í broddinn. Hún dáðist að litlu
og viðkvæmu nefi lians með smáum frekn-
unum þvert yfir. Það kom vel við liana
hvernig liann laut eilítið að henni í hvert
sinn sem hún sagði eitthvað. Rétt eins og það
sem hún sagði væri stórmerkilegt og hann
mætti af engu missa.
Tim sagði glaðlega: „Hvenær eigum við að
gifta okkur, Dinah?“
Og hún leit eilítið undan um leið og hún
svaraði: „Það veit ég nú ekki — en ertu
nokkuð vant við látinn á þriðjudaginn k ::i-
ur?“
Svo hlógu þau, reyktu fleiri sígarettur az
ræddu um alla þá ómerkilegu og kjánalegu
liluti, sem liugsazt gátu, — og þó var báðum
ljóst, hvað gerzt liafði innra með þeim.
Hann stalst til þess að virða fyrir sér
vangasvip hennar. Tuttugu og þriggja eða
fjögurra, hugsaði liann. Erfilt að segja. En
livað gerði það svosem til?
Þegar liann ók henni heim í bílnum, gcrði
liann ekki tilraun til að kyssa liana, og hún
var fegin því. Hún skildi það. Þetta var hið
fullkomna. Þannig átti það að vera. Þau áttu
framtíðina fyrir sér, hin mörgu hamingju-
sömu ár. Þau höfðu efni á að fara að öllu
rólega í byrjun og bíða enn u.m stund, áður
en þau tækju til að kyssast.
Þegar bíllinn liafði numið staðar, greip
hann um báðar hendur hennar og sagði:
„Góða nótt, ástin mín!“ og leit í ljómandi
augun hennar, angurblítt. Dinah komst ekki
lijá því að loka augunum andartak, því hennJ
fannst hún ekki geta setið þannig og horft
beint inn í sál karlmanns. Hún þrýsti hönd
102
heimilisblaðið