Heimilisblaðið - 01.05.1973, Blaðsíða 40

kaldhæðinn. Hún leit niður, en fann, að hún
roðnaði aftur. Á iþessu andartaki líktist hún
litlum, Ijósrauðum blómknappi.
— Ég vildi feginn vita, hvar ég hef eigin-
lega verið, þegar þér voruð tólf ára, ungfrú
Cheril? muldraði hann. Ég er alveg viss um,
að ég hef ekki hitt yður fyrr, — jafnvel þótt
þér hefðuð verið aðeins tólf ára, veit ég, að
ég hefði munað eftir því.
Jocelyn leit á hann feimin, í raun og veru
vissi hún ekki, livers vegna hún hafði þessa
tilfinningu gagnvart honum, en einnig hún
var alveg viss um, að hún hefði aldrei hitt
hann, því að hann var fortakslaust inaður,
sem maður gleymdi ekki. Fyrir tíu árum
hefði liann verið rúmlega tvítugur og hann
hlaut að liafa verið óvenjulega fallegur jafn-
vel án gráu háranna yfir gagnaugunum, sem
hann hafði nú. Hann lilaut að hafa verið
nógu fallegur til þess meira að segja að hafa
álirif á tólf ára barn, það var hún alveg viss
um. Þau sneru nú inn í gegnum járnhlið og
óku eftir langri heimreið og Joelyn varð
brátt viss um, að þetta Iilyti að vera Fair-
haven-hús. Þétt röð hárra trjáa skyggði fyrir
húsið, liún gat ekki munað eftir þeim . . .
en skyndilega sveigði bíllinn fram fvrir glæsi-
legt, grátt hús og allt í einu mundi Jocelyn
eftir öllu eins og það liefði verið í gær.
Það var allrúmgott, viktoríanskt liús með
stórum blómabeðum undir gluggunum og
liáar tröppur lágu upp að mjög svo áhrifa-
miklum útidyrum. Á efsta þrepinu stóð bú-
stýra frú Fitzgerald og Jocelyn leit upp á
þessa veru eins og hún vildi reyna að kalla
fram svip manneskju, sem hún liefði hitt
fyrir mörgum árum. Já, henni fannst í raun
og veru, að hún gæti þekkt aftur þessa konu
í stífum, svörtum lamaullarkjól, en það var
eins og hún gæti ekki skilið, að það væri
hennar, nýja stjórnanda liússins, sem beðið
var . . . að það væri hún, sem ætti að bjóða
velkomna.
— Mér datt reyndar í hug að bjóða yður
með heiin í te, mamma liefði verið glöð að
lieilsa upp á yður, sagði liann brosandi. Mér
fannst, að það yrði svo leiðinlegt að koma
til Fairhaven-húss á svona ömurlegum degi
eins og í dag, en svo datt mér í luig, að
Hanna biði sjálfsagt eftir yður og það gerir
hún reyndar líka.
— Það var ægilega fallegt af yður að láta
yður detta það í hug, svaraði Jocelyn og liún
beið þess að liann hreyfði sig til þess að opna
hurðina fyrir lienni, ef hann kæmi þá ekki
út úr bílnum. En liann gerði ekkert í þá átt,
rétti lienni aðeins liendina. Hanna var nú
á leiðinni niður þrepin og bílstjórinn opn-
aði dyrnar og rétti Hönnu tösku Jocelynar.
— Ég vil ekki kveðja, sagði Lucien, — því
að við sjáumst sjálfsagt mjög fljótt aftur.
Þess vegna segi ég bara sæl á meðan.
Hanna ballaði sér inn í áttina til hr. Luci-
ens.
— Og hvernig gengur hjá þér í dag, hr.
Lucien? Það er gaman að sjá yður, en það
er annars ekki liundi út sigandi í dag. Joce-
lyn tók eftir, að það var einstaklega elsku-
legt bros, sem liann sendi Hönnu.
— Mér líður ágætlega, Hanna, fullyrti
liann. — Og hvað veðrinu viðkemur, þá kem-
ur það ekki mikið við mig. Ég sit bara
bér í bílnum og svo sér Hudson um afgang-
inn. Það er liann, sem verður blautur af að
opna og loka dyrum og það er hann, sem
sér um öll innkaupin.
Hann brosti til Joelynar, en það var ekki
alveg sama brosið og hann var nýbúinn að
senda Hönnu.
Svo settist Hudson aftur í framsætið, lok-
aði hurðinni og að andartaki liðnu rann bíll-
inn liægt út heimreiðina. Jocelyn stóð kyrr
andartak. Það var undarlegt, sem hún var að
hugsa um. Frá því fyrst hún liafði séð Lucien
Fitzgerald og þangað til nú, þar sem hún
hafði kvatt hann með þeirri ósk að sjá liann
aftur, liafði hún ekki eitt einasta andartak
séð liann lireyfa nokkuð annað en höfuðið
og hendurnar.
3. kafli.
Þegar þær voru komnar inn, stóð Hanna
andartak og virti Jocelyn fyrir sér.
— Ég þarf víst ekki að segja yður, að þér
eruð orðnar fullorðnar, ungfrú Jocelyn, og
frú Fitzgerald hefur séð þar rétt, þegar hún
sagði, að þér mynduð einhvern tíma verða
fullorðnar og verða regluleg írsk stúlka, enda
þótt vel sé hægt að sjá, að þér eruð ensk að
liálfu leyti.
Jocelyn hló.
112
HEIMILISBLAÐIÐ