Heimilisblaðið - 01.05.1973, Blaðsíða 43

Maggi og Snati
Einu sinni var tík, sem átti tvo livolpa. ÞaS
voru þeir Strútur og Snati. Strútur var allt af
þægur og hlýðinn og Snati vildi nú gjarna
vera það h'ka, en honum var svo ósköp erfitt
um það. Honum var stranglega hannað að elta
hænsnin eða eta eggin þeirra. Það var svo
fjarska gaman að elta hænsnin og eggin voru
svo fjarska ljúffeng.
Mamma þeirra lá í svo undurmjúkri körfu
inni í stofu, en við og við labbaði hún sér til
skemmtunar með hvolpa sína og þá notaði
Snati sér óðara tækifærið. Hann elti veslings
hænurnar og kjúklingana þeirra svo að þau
urðu dauðhrædd, svo við sjálft lá að þau
dyttu um sjálf sig og það var ótrúlegt, hvað
hann var fljótur að finna eggin.
Og svo var það eitt enn, sem Snata var mjög
gjarnt til. Þegar komið var á horð sykur og
kökur, þá var hann í einu hendingskasti kom-
inn upp á borðið, liljóp fyrst upp fótskör,
svo upp á stól og af stólnum upp á horðið. Og
þetta gerði hann eins fyrir því, þó að hann
kæmi einhversstaðar að utan allur forugur
um lappirnar og svo fór hann að hánia í sig
í fullu leyfisleysi. Og það dugði ekkert, þó
að mamma hans og húsmóðirin legðust á eitt
með að slá í liann. Hann iðraðist ósköpin öll
og þorði ekki að horfa framan í þær, en í
næsta skifti fór fyrir honurn á sömu leið.
Snati átti sér leikbróður, það var sonur hús-
móðurinnar, liann Maggi, sjö ára gamall.
Hann var allra bezti drengur, það var bara
einn galli á honurn — liann sleikti eins og
Snati — sykur og kökur og berjamauk, hann
gat ómögulega stilt sig urn það, sykurgrisling-
urinn sá arna. Oft var honum refsað fvrir það
og í livert skifti lofaði hann bót og betrun,
en það tjáði ekkert.
„Þarna geturðu nú séð mamma“, sagði
Snati, „þú segir alltaf að mennirnir séu svo
hyggnir, og svo kemur það upp úr kafinu, að
Maggi er ekki hóti betri en ég. Það eru því
engin undur, þó að ég geti ekki stillt mig um
að sleikja, fvrst Maggi getur það ekki“.
„Þegiðu eins og steinn, snuðrarinn þinn“,
sagði hundsmamma bálreið. „Hann er maður
og liann verður ekki rekinn burtu, ef liann
er óþekkur, en þú verður rekinn. Hjónin
hérna sögðu í gær, að ef þú hættir ekki
sleikjulátum þínum, að éta egg og hræða
hænsnin, þá yrði að fara með þig til borgar-
innar, því þá vildu þau ekkert með þig hafa
lengur. Þá áttu áreiðanlega ekki eins gott,
eins og hérna og svo verður þú tekinn frá mér
og Strút litla. 0, mér hefir varla komið dúr
á auga í nótt fyrir liugstminni um þetta“.
Snati varð ákaflega hræddur, því að hann
var margbúinn að heyra, að í borginni væri
svo fjarska leiðinlegt. Haim heyrði líka eina
liænuna vera að tala um það uni daginn, að
liún hefði verið þar einhversstaðar, áður en
hún kom upp í sveitina. Hún varð þar að
reika með mörgum öðrum hænum um grút-
óhreinan garð; þar skein aldrei sól og aldrei
fengu þær nokkurt reglulegt grænmeti að
borða — það var Ijóta lífið! En nú var æfin
önnur fyrir henni, hún var líka orðin allt
önnur hæna, síðan hún kom þangað. Þarna
var gaman að lifa.
„Nú“, sagði Snati -— ekki nema að fara
þangað, sem aldrei væri sól að sjá — það var
honum óskemmtileg tilhugsun. Hann fór að
hugsa um grasflötina mjúku, sem sólin hak-
aði allan daginn og hann mátti grípa upp í
sig ögn af vökvamiklu grasi við og við, ef
hann nennti því. Nei, heldur varð liann að
reyna að passa sig. Hann vildi óska, að sér
þætti ekki sykur, kökur og egg svona góð og
að hænsna-bjánamir væru ekki aðrar eins
skræfur og þau væru. Hví voru þau að ldaupa
undan honum? Hví stóðu þau ekki kyrr og
hjuggu svo í hann nefjunum? Þá skyldi hann
aldrei koma nálægt þeim framar. Því að það
vissi hann þó, að aldrei skyldi hann elta gæs-
irnar framar — hú, það fór hrollur um hann,
þegar hann hugsaði til þess — því steggur-
inn hafði klipið hann all óþvrmilega einn
sinni og höggvið í hann nefinu.
Daginn eftir var afmælisdagur frúarinnar.
Borðið stóð í stofunni alsett krásum. Maggi
HEIMILISBLAÐIÐ
115