Heimilisblaðið - 01.07.1974, Síða 3

^3- árgangur. Reykjavík, júlí—ágúst. 7.-8. tbl.
Nátturan veit sínu viti
Eftii John Geoige.
Töframáttur Ijóssins laöar plönturnar úr
skauti jarðar, heillar fuglana hingaö frá
suðlægum löndum og vekur dýrin af vetrar-
dvalanum.
barið er að síga á seinnihluta febrúarmánað-
ar> einhvers dapurlegasta og dimmasta árstím-
ans. Vindurinn næðir úti fvrir glugganum, og
Snjórinn hylur landið þvkkri voð. Ég stend við
Tninustofugluggann minn og gægist út í kulda-
ega og næðingssama veröldina, dapur í huga
V'® tilhugsunina um óendanleika þess norræna
'etrar sem við búurn við. Þá berst mér það að
eyrum! Vinalegt garg homuglunnar, sem glym-
'lr • skóginum, og líffræðingurinn í mér tekur
)úrkipp, því ag ]u', ve^ eg ag yeturinn hefur
náð hámarki og vorið færist nær.
hetta ugluvæl rnerkir það, að senn fer uglu-
ln°ðirin að kúra á hreiðri sínu og vemda eggin
Sln hvítu, á rneðan snjórinn þýtur enn um höf-
n henni og herðar. Því að uglumóðirin verður
a sjá til þess, að eggin hennar klekist út, í
j^nn mund sem stóru farfuglahópamir streyma
ur suðrinu — og samstundis því sem fyrstu
ni|isarungarnir líta dagsins Ijós niðri við skóg-
arsvörðinn.
Ugluungamir skríða úr eggjum í marz, ein-
mitt þegar rauðvængjaðir skógarþrestimir koma
^andsins. Á þeim tíma þegar ungamir þurfa
0 eta þyngd sína á degi hverjum, lýkst upp
lífríki náttúrunnar í svo yfirfljótanlegum mæli,
að ugluforeldrarnir þurfa ekki annað en stinga
sér yfir merkur og mosabreiður til þess að út-
vega rnatinn í gáðuga munnana. Síðar, þegar
svo getur virzt sem allt sé uppétið og enga
fæðu að fá lengur handa ugluungunum, taka
vorfuglarnir að streyma inn yfir landið svo að
um munar; þar sem þeir berast háværir og
óvarir um sig inn yfir merkur og skóga verða
þeir auðveld bráð uglunnar á liljóðlausu flugi
hennar. Fuglamir komast í áfangastað á þeirri
stundu sem nóg er um skordýr og aðra fæðu
— og nóg pláss til hreiðurgerðar að auki. Skor-
dýrin skríða fram nákvæmlega um leið og það
lauf sprettur, sem þau verða að nærast á, og
sníkjudýrin skjóta upp kollinum samtímis
„gestgjöfum" þeirra.
Uglan er hætt að væla, en ég legg leið
mína upp á hæðina að húsabaki og skef snjó-
inn af visnum blöðum. Þá sé ég, að vorið er
þegar komið. Rétt undir snjóbreiðunni sé ég
fyrstu frjóanga anemónunnar, sem er að brjóta
sér leið upp í birtuna. Eins og öll önnur vor-
blóm hlýtur hún vöxt sinn á meðan trén
standa enn nakin. Hún þrífst nefnilega ekki í
skugga.
í sverðinum við hlið anemónunnar sefur þó
aldinskellirinn enn værum svefni, því að blórn
hans þarfnast þéttra skugga af trjám og öðrum