Heimilisblaðið - 01.07.1974, Qupperneq 11

s)alfur fá að velja. Iðulega hugleiddi hún, hvort
Bill héldi, að hún væri í einhverjum ráðum
með þeim mæðrunum, og einn góðan veður-
óag fékk hún ljómandi hugmynd: Ef liún að-
eins gæti fengið Bill til að halda, að hún
reyndi alls ekkert til að ná í hann, þá gætu
þau hvert um sig gert hvað þau vildu. Ef ég
gæti t.d, fengið hann til að halda, að ég hafi
áhuga á einhverjum öðrum, hugsaði hún, þá
gætum við alltént orðið góðir vinir aftur —
°g hver veit hvað gæti orðið úr því.
Hún gaumgæfði málið nánar og kinkaði kolli
Slgri hrósandi. „Það er bara um að gcra, stúlka
^ín, að þig vanti ekki kjark“, sagði hún við
s)alfa sig. „Það er að duga eða drepast, en
Það er líka eina tækifærið fyrir þig“. •
Daginn eftir kom móðir Bills með hann til
tedrykkju síðdegis. Kom með hann er einmitt
retta orðið. Vesalings Bill leit harla aumlega
nt. Aðeins gott uppeldi hans kom í veg fyrir
að hann stingi af.
Þetta varð vandræðalegra eftir því sem á
l'einisóknina leið, og það endaði með því, að
frú Moore stakk upp á því, að Paddy færi með
Bill út í garð og sýndi honum nýju rósirnar
serri þær höfðu gróðursett.
Hill varð auðvitað að fara út í garðinn, og
Paddy fór mcð hann að nýja rósabeðinu. „Það
Cru þessar þarna“, sagði hún. „Þær eru fallegar,
eða finnst þér ekki?“
»Dásamlegar! Og ekki ein einasta lús á þeim.
Hvernig farið þið að því að halda blöðunum
sv°na hreinum?"
»Þau eru sprautuð með einhverju efni“, svar-
aði hún kæruleysislega. „En Bill — það er ann-
ars dálítið, sem ég þarf að spyrja þig um“.
BiH svipaðist um eins og hundelt dýr.
»Það er dálítið, sem ég þarf að biðja þig að
lálpa mér með. Ég skal segja þér . . .“ Og
Un lækkaði róminn: „í fyrrasumar, þegar ég
Var 1 Wales, þá liitti ég ungan mann og — og
Við urðum ástfangin hvort í öðru“.
Éill snarsnéri sér að henni.
»Ertu að segja satt, Paddy?“ spurði hann á-
kafur.
„Já!“ svaraði Paddy, og henni létti. Hún
hafði náð fyrsta áfanganum. Bill hélt ekki leng-
ur, að hún væri í einhverju samsæri ásamt
mæðrum þeirra. „En veiztu það, Bill. Foreldr-
ar geta stundum verið svo — svo skilningslaus-
ir“. Hún hristi höfuðið og stundi mæðulega.
„Hvað amar að þér?“ spurði hann fullur
samúðar.
í fyrsta lagi sagði mamma, að maður gæti
ekki trúlofast manni, sem maður hefði bara
þekkt í tvær vikur. Hún segir, að ég ætti heldur
að giftast einhverjum, sem ég hefði þekkt lengi.
En maður getur ekki orðið ástfanginn sam-
kvæmt skipun, er það, Bill?“
„Nei“, svaraði hann 'hugsi, og svo aurnkun-
arlegur, að Paddy kenndi í brjósti um hann.
„Það getur maður þó ekki“.
„Og í öðru lagi. . .“ Nú datt henni dálítið í
hug sem var djarft, en hún gat ekki fundið
neitt betra: „Hann hefur erft mikla peninga,
en þó með því skilyrði, að hann giftist ekki
næstu tvö árin, þannig að þú skilur að hann
getur ekki kornið og . . .“ Hún þagnaði og
brosti, hugsi þó.
„Og tekið þig burt með sér“, lauk Bill setn-
ingunni fyrir hana. „Nei, auðvitað ekki. En
hvemig get ég hjálpað þér?“
„Ó', Bill!“ Paddy sló saman lófunum og von-
aði, að augu sín væru nægilega ljómandi. „Viltu
virkilega hjálpa mér? Já, sjáðu til, hann hefur
beðið mig um að heimsækja sig í London og
dveljast hjá sér þar um stund. Ég get ekki fund-
ið upp neitt erindi til London, án þess að
mamma segist vilja fara með mér, en þá — ég
á við, að ef þú þyrftir að skreppa þangað, hvort
þú vildir ekki vera svo elskuleg að lofa mér að
fljóta með þér? Þá halda allir, að það séum
við tvö, sem séum að fara þangað".
„Jú, því ekki það?“ svaraði Bill. „Þegar ann-
að fólk er að blanda sér í einkamál, þá má Jrað
búast við því að vera gabbað. Eigum við að
segja á fimmtudaginn? Við förum þangað í
bílnum mínum, og ég skal hleypa þér út hvar
sem þú óskar".
„Þú ert stórkostlegur, Bill“, sagði Paddy. —
„Ég er þér svo þakklát".
Heimilisblaðið
99